Das Evangelium nach Lukas




in die

ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart

des

Ravensberger Landes

übersetzt



von


Heinrich Stolte

Auszug aus der korrigierten maschinenschriftlichen Fassung von Meta Koch

hrsg. von Olaf Bordasch

Lukas suine Buaskop

1, 1-4
Do häwwet fiele fersocht, olls sau upteoschruiwen, os dat fan den fertellt werd, doe fan Anfang an dobui wiesen send un doe niu dat Weort ferwaltet. Sau häww ik mui dat auk fornuamen. Ik häwwe mui olls fan Anfang an genau fertellen loden un will dat niu for dui upschruiwen, muin loewe Theophilus. Diu sass insoen, dat olls sieker wor est, wat diu lert häs.

1, 5-25
Teo der Tuit, os Herodes Küönik in Judäa was, liewe dor oen Pruister, doe hoede Zacharias. Hoe haur teo Abia suinen Luüen un hadde oene Fruwwen iut Aaron suinem Geslechte; doe hoede Elisabeth. Soe wören boede fromm for Gott un hoelen doe Gebodde sau, dat do niks anne iutteosedden was. Soe hedden ninne Kinner un wören boede oll ault. Os hoe ens met den annern wir anner Ruige was, for Gott teo doenen, weor hoe no den Pruistern iarer Sidde duürt Leos bestimmet, innen Tempel teo gon un do teo raikern. Dat ganße Folk stonn sau lange biuden un bia, os hoe raikere. Do kamm oen Engel fan dem Heren; doe stonn anner rechten Suit fan dem Raikerdiske. Os Zacharias den sog, kraig hoe grauden Schrecken. Doe Engel sia: Ferschrecke dui nich, Zacharias! Gott hät duine Gebedde haurt. Duine Fruwwe Elisabeth sall oenen Suonen häwwen, doe sall Johannes hoeden. Diu sass graude Froöde an em häwwen un fiele weret sik met dui fröwwen. Hoe werd for dem Heren graut suin. Wuin un starke Getränke werd hoe nich genoeden. Hoe sall den Hoeligen Goest oll oer häwwen, os hoe gebuaren est. Hoe werd fiele fan Israel suinen Süönen teo Gott, iarem Heren, bekeren un in Elias suinem Goeste un suiner Kraft for dem Heren hiargon; hoe werd den Sinn fan den Aulen in den Kinnern wecken, doe Insicht fan den Gerechten den Ungloöwigen buibringen un dem Heren oen Folk schaffen, dat en upnimmet. Zacharias sia: Wo kann ik dat laiwen? Ik sen oll ault un muine Fruwwe est auk oll hauge bui Joren. Doe Engel antweorde: Ik sen Gabriel, doe for Gott stoet, un sen huirhen schicket, dat ik met dui kuüren un dui düöse Buaskop bringen sall. Diu sass stumm weren un doe Sproke ferloesen bet an den Dagg, wo dat schuüt, wat ik dui seggt häwwe, wuil diu muinem Weore nich lofft häs, dat indriapen sall, wenn doe Tuit dofor kümmet. Dat Folk toffe up Zacharias un wunnere sik, dat hoe sau lange innen Tempel ferwuile. Os hoe heriutkamm, konn hoe ninn Weort soeggen. Doe Luüe miarken owwer, dat hoe innen Tempel wat soen hadde. Hoe gaff nen dat auk met Wenken teo ferston, blaif owwer stumm. Os doe Wieken ümme was, doe hoe Denst hadde, geng hoe wir nohius. No düöser Tuit geng suine Fruwwe Elisabeth met oenem Kuine un loet sik fuif Monade lang nich soen un sia: Düt hät doe Her an mui don. Hoe est mui gnaidig un nimmet doe Schanne fan mui, doe ik saulange driagen häwwe.

1, 26-38
Innen sessten Monat dono schicke Gott den Engel Gabriel in oene Statt in Galiläa, doe hoede Nazareth, no oenem jungen Luüe; dat hoede Maria un was met oenem Manne iut David suinem Hiuse ferspruaken, doe hoede Joseph. Os doe Engel herinkamm, sia hoe: Siagen iawer dui, Maria! Diu häs Gnade bui Gott fiunen. Soe ferschrecke sik bui düösen Woören un dachte: Wecke Gruüße send dat! Doe Engel sia: Ferschrecke dui nich, Maria! Diu häs Gnade bui Gott fiunen. Diu sass Mudder weren un oenen Suonen häwwen, dem sass diu den Namen Jesus giewen. Doe werd oen grauden Mann weren un dem Haichsten suin Suone hoeden. Gott well em den Steol fan suinem Fadder David giewen. Hoe werd oewig iawer Jakob suin Hius regoeren un suin Küönikruik sall ninn Enne häwwen. Do sia Maria: Wo sall dat teogon? Ik häwwe doch ninnen Mann! Doe Engel antweorde: Doe Hoelige Goest werd iawer dui kuomen un doe Kraft fan dem Haichsten werd dui Siagen giewen. Dorümme werd auk dat hoelige Kuind Gott suin Suone hoeden. Elisabeth, duine Ferwandte, goet no in iaren aulen Dagen met oenem Suonen un stoet oll innen sessten Monade. Bui Gott est niks unmögglik. Maria sia: Ik sen dem Heren suine Maged. Et magg mui gon, os diu seggt häs. Do geng doe Engel weg.

1, 39-56
Maria roese in den Dagen saugluiks in oene Statt in den Biargen fan Judäa. Soe kamm in dat Hius fan Zacharias un gruüße Elisabeth. Os doe Maria iare Gruüße haur, weor soe fan dem Hoeligen Goeste driewen un roep for Froöden: Siagen iawer dui for ollen Fruwwen un Siagen iawer dat Kuind in duinem Schaude! Wo goet dat teo, dat doe Mudder fan muinem Heren no mui kümmet? Os ik duine Gruüße haur, bewoegge sik dat Kuind in mui. Sialig bis diu, dat diu dat lofft häs. Wat doe Her dui seggt hät, dat werd hoe auk deon. --- Do sia Maria: Muine Soele danket dem Heren. Muin Goest fröwwet sik in Gott, muinem Redder. Hoe hät mui gnaidig ansoen, wenn ik auk män oene geringe Maged sen. Fan niu an weret mui olle Geslechter for sialig haulen. Doe Allmächtige hät graude Dinge an mui don. Suin Name est hoelig. Suin Erbarmen goet fan Geslecht teo Geslecht bui ollen, doe en fürchtet. Hoe wuiset us graude Dinge met suinem Arme. Doe haufärig denket, maket hoe toschanne. Hoe kriggt doe Gewaltigen tobuchte. Doe Geringen bringet hoe inne Haichte. Doe hungerg send, kruiget Iawerfleot; doe satt send got lieg iut. Hoe nimmet suinen Knecht Israel met Loewe an un denket met Erbarmen an Abraham un suin Geslecht, sau os hoe us dat up oewig teoseggt hät. --- Maria blaif droe Monade bui Elisabeth. Dann geng soe wir no Nazareth truügge.

1, 57-66
Os doe Tuit for Elisabeth ümme was, weor soe Mudder fan oenem Suonen. Doe Nowerluüe un doe Frünne, doe dat hairen, fröwwen sik met iar, dat Gott sik sau erbarmet hadde. No acht Dagen kaimen soe olle un wollen dat Kuind besnuin un em den Namen Zacharias giewen. Doe Mudder woll owwer, hoe solle Johannes hoeden. Do sian soe: Do est doch ninn Minske in duiner Frünnskop, doe sau hett. Do wenken soe dem Fadder teo, wo dat Kuind hoeden soll. Doe föddere oene Tafel un schraif un sia: Hoe sall Johannes hoeden, dat soe sik olle wunnern mössen. Up oenmol was suin Mund uapen un suine Tungen lösse. Hoe konn wir kuüren un danke Gott. Doe ganße Nowerskop ferschrecke sik un dat ganße Biargland fan Judäa kuür dofan. Olle, doe dat hairen, naimen sik dat teo Hadden un sian: Wat menns diu, wat sall iut dem Kuine no weren? Dem Heren suine Hand wat met em.

1, 67-80
Doe Hoelige Goest kamm iawer Zacharias, dat hoe teo wuis[sagen]<soeggen> anfeng. Danket dem Heren, Israel suinem Gott! Hoe hät suin Folk gnaidig ansoen un bewart. Hoe hät dem Hiuse fan suinem Knechte David oenen starken Helden giewen, doe us reddet. Sau hät hoe dat fan aulen Tuien hiar duür doe hoeligen Prophoeden ferkünnigen loden, dat hoe us redden well fan ollen, doe us grollt, un iut der Hand fan ollen, doe us drücket. Hoe hät iusen Faddern Erbarmen teoseggt un well an suinen hoeligen Bund un an den Oed denken, den hoe iusem Fadder Abraham swuaren hät. Dorümme helpet hoe us in Gnaden, dat wui fan ollen Fuinden fruikuomet un em one Angest doenen küönt un hoelig un gerecht for em liewen süöt. Diu owwer, muin Kuind, diu sass dem Haichsten suin Prophoet suin. Diu sass dem Heren foriutgon un em den Wegg trechtemaken. Diu sass dem Folke doe Insicht bringen, dat dat Hoel blaut kümmet, wenn Gott em iut Erbarmen doe Sünne fergifft. Hoe suüt gnaidig van buawen up us heraf. Suin Lecht schinnt ollen, doe huir unner innen Duüstern un in dem Daue suinem Schadden sidd´t, dat wui den Wegg no em in Fruiden gon küönt. Dat Kuind wuoß un weor stark innen Goeste. Hoe liewe in den Sandbiargen, bet hoe for dem Folke Israel uptratt.

2, 1-7
Ümme düöse Tuit hadde doe Kaiser Augustus befualen, dat olle Luüe in suinem Ruike tellt weren sollen. Düt schog, os Quirinus Landfuaget in Syrien was. Do gengen doe Luüe olle hen un loeden sik anschruiwen, joeder in suine Statt. Auk Joseph iut Nazareth in Galiläa kamm no David suiner Statt in Judäa, doe Bethlehem hett, wuil hoe teo David suinem Hiuse un Geslechte haur. Dor loet hoe sik met suiner Fruwwen indriagen. Doe hoede Maria un geng met oenem Kuine. Os soe do wören, kamm Maria iare Tuit. Soe bekamm iaren ersten Suonen. Soe wickele en in Winneln un leog en in oene Kriwwen. Oene annere Stuie hedden soe nich for en inner Hiarbiarge.

2, 8-14
Do wören Schaiper in der Giegend uppen Faile; doe waken doe Nacht bui iaren Schopen. Teo den kamm dem Heren suin Engel. Oen Lecht iut Gott suiner Herlikkoet strole sau helle, dat soe grauden Schrecken kriegen. Doe Engel sia: Ferschrecket jiu nich! Ik bringe jiu oene geoe Buaskop, doe for dat ganße Folk oene graude Froöde suin werd. Jiu est fandage doe Hoeland gebuaren. Dat est Christus, doe Her in David suiner Statt. Düt sall jiu os Toeken doenen: Jui weret oen Kuind fuinen, dat est inwickelt un liggt in oener Kriwwen. Dann kaimen fiele Engel tohaupe, doe luawen Gott un süngen: Ere sall Gott innen Hiemel suin un Fruiden upper Ern unner den Minsken, doe Gott soöken witt.

2, 15-20
Os doe Engel wir innen Hiemel gengen, sian doe Hoer unner sik: Lodet us no Bethlehem gon un us dat besoen, wat doe Her us ferkünniget hät. Do gengen soe uilig hen un fuünen Maria un Joseph un dat Kuind, dat inner Kriwwen lagg. Os soe dat sögen, fertellen soe olls, wat nen iawer dat Kuind seggt was. Olle doe dat hairen, wunnern sik doriawer, wat doe Hoer fertellen. Maria behoel olle Woöre un besann sik doriawer in iarem Hadden. Doe Hoer gengen wir truügge un danken Gott, dat soe olls sau haurt un soen hedden, os nen dat seggt was.

2, 21-40
Os acht Dage ümme wören un dat Kuind besnuin weren moss, gaiwen soe em den Namen Jesus, sau os nen doe Engel dat forhiar seggt hadde. Os dann doe Tuit kamm, dat soe sik no Moses suinen Forschriften richten mössen, gengen soe met dem Kuine no Jerusalem, dat soe et for den Heren bröchten un dat Offer no dem Gesedde gaiwen: oen Par Turdeldiuwen odder twoe junge Diuwen. Sau stoet in dem Heren suinem Gesedde schriewen: Doe erste Suone, doe jiu gebuaren werd, sall dem Heren wuigget weren. Do was oen Mann in Jerusalem, doe hoede Simeon. Doe was gerecht un fromm un toffe up den Traust in Israel. Doe Hoelige Goest was in em. Dem hadde doe Hoelige Goest antweordet, hoe solle den Daud nich oer soen, bet hoe dem Heren suinen Christus soen hedde. Doe weor fan dem Goeste driewen un kamm in den Tempel, os doe Ellern dat Jesuskuind herinbröchten, dat soe no den Forschriften innen Gesedde deon wollen. Do namm hoe et uppen Arm un danke Gott un sia: Her, niu löss diu duinen Knecht in Fruiden stiarwen, os diu seggt häs. Ik häwwe niu met oegen Augen duin Hoel soen, dat diu for olle Fölker schicket häs. Dat est oen Lecht for doe Hoeden un oene Herlikkoet for duin Folk Israel. Suin Fadder un suine Mudder staunen doriawer, wat Simeon fan em sia: Simeon siage soe un sia teo Maria: Düt Kuind est doteo bestimmet, fiele in Israel teo Falle teo bringen, owwer auk fiele upteorichten un oen Toeken teo suin, dem sau wuirspruaken werd, dat oen Swert duür duine Soele goet; dann weret doe Gedanken fan fielen Hadden bekannt weren. --- Do was auk oene Prophoedin, doe hoede Hanna un was oene Dochter fan Phanuel iut dem Geslechte Asser; doe was oll hauge innen Joren. Soe hadde män siewen Jore met iarem Manne tohaupeliewet un was oll foer un achtsig Jore Witwe. Doe was ümmer innen Tempel un doene Gott met Fasten un Bian Dagg un Nacht. Doe kamm in dersülwen Stunne os Simeon un danke Gott un fertelle ollen fan dem Kuine, doe do no ferlangen, dat Jerusalem reddet weor. Os soe olls no dem Heren suinem Gesedde don hedden, gengen soe wir no Galiläa un wuonen in iarer Statt Nazareth. Dat Kuind wuoß un weor stark un was ferstännig. Gott suine Gnade was met em.

2, 41-52
Suine Ellern roesen olle Jore Austern no Jerusalem. Os Jesus twialf Jore ault was, gengen soe auk no dem Feste, sau os dat Sidde was. Os doe Dage ümme wören, gengen soe wir nohius. Jesus blaif in Jerusalem truügge, owwer suine Ellern miarken dat nich. Soe moenen, hoe wöre met den annern truüggegon. Soe kaimen oenen Dagg wuit un söchten en tüsken den Frünnen un Bekannten. Os soe en nich fuünen, gengen soe wir truügge no Jerusalem un söchten en. No droe Dagen fuünen soe en innen Tempel; hoe satt midden tüsken den Lerern un lustere teo un froge soe auk. Olle, doe en hairen, wunnern sik iawer suinen Ferstand un suine Antweorden. Os suine Ellern en sögen, ferfären soe sik; suine Mudder sia: Kuind, wo könns diu us dat andeon? Duin Fadder un ik häwwet dui met Angest socht. Hoe antweorde: Worümme häww jui mui no socht? Jui wiedet doch, dat ik do suin mott, wat muinem Fadder hairt. Soe begriepen dat Weort nich, wat hoe sia: Dann geng hoe met no Nazareth un was nen folgsam. Suine Mudder beware düöse Woöre olle in iarem Hadden. Jesus namm teo an Wuishoet un Grödde un Gunst bui Gott un Minsken.

3, 1-6
Os Tiberius int fifftoeggede Jor Kaiser was, os Pontius Pilatus Landfuaget in Judäa, Herodes Küönik in Galiläa, suin Breor Philippus Küönik in Iduräa un in Trachonitis un Lysanias Küönik in Abelene was, os Hannas un Kaiphas doe Haugenpruister wören, teo der Tuit kraig Johannes, Zacharias suin Suone, doe in den Sandbiargen liewe, fan Gott Beschoed. Hoe geng in doe Giegend an den Jordan un priege dor fan oener Taufe, doe den Sinn ännern soll, dat doe Sünnen fergiewen weren können. Sau stoet dat schriewen in dem Beoke fan dem Prophoeden Jesajas: Do röp<p>et oene Stimme in den Sandbiargen: Maket dem Heren den Wegg trechte un maket em den Patt luike! Doe Suike süöt iutfüllt un doe Biarge un Hüögel afdriagen weren; wat krumm est, sall luike weren, un wat bülterg est, sall glatt weren. Doe ganße Welt sall Gott suin Hoel soen.

3, 7-14
Johannes sia teo dem Folke, dat no em kamm un sik fan em taufen loden woll: Jui Slangentuüg! Wer hät jiu seggt, dat jui for dem Gerichte hiarkuomen küönt, dat niu kümmet? Bringet Früchte, os sik dat gehairt, wenn jui den Sinn ännert. Niemet jiu nich for, dat jui soeggen witt: Wui häwwet Abraham os Fadder. Ik soegge jiu: Gott kann dem Abraham iut düösen Stoenen Kinner schaffen. Doe Äksen liggt oll bui den Baimen un olle Baime, doe nich geoe Früchte bringet, süöt afhowwen un ferbrennt weren. Doe Luüe frogen en: Wat süö wui denn deon? Hoe antweorde: Doe twoe Röcke hät, doe giewe dem oenen af, doe koenen hät, un doe Braut geneog hät, doe make dat auk sau. Do kaimen auk doe Töllner un wollen sik taufen loden un frogen: Mester, wat süö wui denn deon? Hoe antweorde: Niemet nich moer Stuürn, os forschriewen est. Do frogen en auk doe Kruigsluüe: Wat süö wui denn deon? Hoe sia: Föddert ninn Geld met Gewalt un Unrecht un suid tofria met jiuem Laune!

3, 15-20
Os doe Luüe fermeon un in iarem Hadden annaimen, dat hoe Christus wöre, antweorde hoe ollen: Ik taufe jiu met Wader. No mui werd owwer oen Mann kuomen, doe est grödder os ik. For dem sen ik nich wert, dat ik em doe Scheoroemen lössmaken draff. Doe werd jiu met dem Hoeligen Goeste un met Fuür taufen. Doe hät doe Wuorpschoöfel inner Hand un werd doe Dial upruümen un den Woeden in suin Spuiker bringen, owwer dat Kaff werd hoe in oenem Fuür ferbrennen, dat nich iutgoet. Met no fielen annern Woören ermane hoe dat Folk un ferkünnige hoe doe geoe Buaskop. Doe Küönik Herodes, den Johannes ümme Herodias, dat was doe Fruwwe fan suinem Breor, un no ümme annere Laighoeden tadelt hadde, doe loet Johannes int Gefängnis sedden.

3, 21-23
Fiele Luüe loeden sik taufen, auk Jesus weor taufet. Os hoe bia, dai sik doe Hiemel up, un doe Hoelige Goest kamm os oene Diuwe up en heraf. Oene Stimme iut dem Hiemel sia: Diu bis muin Suone, an dui häww ik Gefallen. Os Jesus anfeng teo leren, was hoe an dartig Jore ault. Hoe gulle for den Suonen fan Joseph, doe oen Suone fan Eli was.

4, 1-13
Full fan dem Hoeligen Goeste kamm Jesus wir fan dem Jordan truügge. Hoe w[oe]<eo>r fan dem Goeste förtig Dage in den Sandbiargen fastehaulen un dor fan dem Duüwel fersocht. In düösen Dagen att hoe niks. Os soe ümme wören, hadde hoe Hunger. Do sia em doe Duüwel: Wenn diu Gott suin Suone bis, dann soegg doch teo düösen Stoenen, dat do Braut fan werd. Jesus sia: Do stoet schriewen: Doe Minske liewet nich fan Braut allaine. Do brochte en doe Duüwel up oenen haugen Biarg un wuise em olle Ruike inner Welt in oenem Augenblicke un sia: Ik will dui düöse Macht un Herlikkoet giewen; soe est mui iawerdriagen un ik giewe soe, wem ik will. Wenn diu niu for mui dalfälls un mui anbias, dann sall dui dat olls hairen. Jesus antweorde: Do stoet schriewen: Diu sass Gott duinen Heren anbian un em allaine doenen. Dann brochte hoe en no Jerusalem un stelle en up dat Dack fan dem Tempel un sia: Wenn diu Gott suin Suone bis, dann springe herunner! Do stoet schriewen: Hoe werd suine Engel bestellen, dat soe dui bewaren süöt, soe werd dui uppen Hännen driagen, dat diu dui medden Feode nich annen Stoen stöss. Jesus antweorde: Diu sass Gott, duinen Heren nich fersoöken. Os dem Duüwel düöse Fersoöke nich glücket wören, loet hoe oene Tuitlang fan em af.

4, 14-30
Jesus kamm met Kraft fan dem Goeste no Galiläa truügge, un dat Gerücht fan em geng duür doe ganße Giegend. Hoe lere innen Scheolen un weor fan ollen luawet. Hoe kamm auk no Nazareth, wo hoe upwuoßen was, un geng no suiner Gewuonhoet den naichsten Sunndagg inne Scheole un stonn up un woll liasen. Do langen soe em dat Beok fan dem Prophoeden Jesajas; hoe make et up un faun doe Stuie, wo schriewen stoet: Dem Heren suin Goest est bui mui; hoe hät mui salwet un mui schicket, ik sall den Armen doe geoe Buaskop bringen, dat soe fruigg suin süöt, un den Blinnen, dat soe wir soen süöt, un den Bedrü<c>kten, dat soe lieg un lichte weren süöt; ik sall dem Heren suin Gnadenjor ferkünnigen. Os hoe dat Beok teomake, gaff hoe et den Densten truügge un sedde sik un olle inner Scheole kieken en an. Do feng hoe an un sia: Fandage est düöse Spruchch for jiuen Augen wor weoren. Soe stimmen em olle teo un staunen iawer doe Woöre, doe iut suinem Munne kaimen un frogen: Est hoe nich Joseph suin Suone? Do sia hoe: Jui weret mui dat Sprüchweort forhaulen: Artst hoele dui erst sümst! Süöke Wunner, os diu in Kapernaum don häs, doe deo huir doch auk! Dann sia hoe wuider: Oen Prophoet hät in suiner Hoemat ninn Ansoen. Et gaff in Israel fiele Witwen, os teo Elias suiner Tuit doe Hiemel droe Jore un sess Monade fersluaden was un oene graude Hungersnaut iawer dat ganße Land kamm. Elias weor owwer no nich oener fan den henschicket, blaut no oener Witwe in Sarepta bui Sidon. Et gaff in Israel fiele Iutsättige teo dem Prophoeden Elisa suiner Tuit, owwer nich oene fan den weor roeggen os blaut Naemann iut Syrien. Os soe dat hairen, woören soe fernuinig un sprüngen up un driewen en iut der Statt heriut un bröchten en an den Rand fan dem Biarge, wo iare Statt uppe lagg, un wollen en heriutsmuiden, owwer hoe geng midden tüsken soe duür un geng weg.

4, 31-37
Hoe kamm no Kapernaum in Galiläa un lere annen Sunndage innen Scheolen. Doe Luüe staunen iawer suine Lere; suin Weort was gewaltig. Do was oen Mann inner Scheole, doe hadde oenen unroeggen Goest, doe schroegge helle iut: Wat häww wui met dui teo deon, Jesus fan Nazareth? Diu bis kuomen, un wullt us ferdiarwen. Ik woet, wer diu bis, oen hoeligen Mann, den Gott schicket hät. Jesus drüwwe em un sia: Sui stille un ferlott en! Do rait doe baise Goest den Minsken midden tüsken doe Luüe un ferloet en, one dat hoe em Schaden andai. Doe Luüe ferschrecken sik un sian: Wat est dat? Met Macht un Kraft twinget hoe doe baisen Goester, doe soe weggot. Dat Gerücht fan em geng duür olle Nowerstia.

4, 38-41
Dann stonn hoe up un geng fanner Scheole no Simon suinem Hiuse; dem suine Swaigermudder hadde Foewer; soe bidden en, hoe soll iar helpen. Do tratt hoe an iar Bedde un betwang dat Foewer, dat et sik ferdoele. Do stonn soe up un holp buim Diske updriagen. Os doe Sunne unnergon was, bröchten soe em ollerhand Kranke. Hoe leog joedem doe Hänne up un make soe olle gesund. Auk baise Goester tüögen fan fielen iut un schroeggen: Diu bis Gott suin Suone. Hoe betwang soe un loet soe nich teo Weore kuomen; soe wüssen, dat hoe Christus was. Os et Dagg weor, geng hoe no oener stillen Stuie, owwer dat Folk sochte en. Os soe en fuünen, kaimen soe un wollen en fastehaulen, dat hoe nich weggon konn. Do sia hoe: Ik mott auk annern Stian doe geoe Buaskop fan Gott suinem Ruike ferkünnigen; dofor sen ik kuomen. Hoe priege in Galiläa ollerwiagen in den Scheolen.

5, 1-11
Ens stonn hoe annen Oöwer fanner Soe bui Genezareth. Dat Folk dränge sik an en heran un woll Gott suin Weort hairen. Do sog hoe twoe Scheppe annen Oöwer luiggen. Doe Fisker wören ant Land stiegen un wüösken iare Fiskhamme. Hoe staig in dat oene Schepp, dat Simon haure, un bidde en, hoe soll et oen bieden wuider affoören. Dann sedde hoe sik un lere dat Folk fannen Scheppe iut. Os hoe uphaur teo priegen, sia hoe teo Simon: Foört wuider herup un smuidet jiue Hamme iut, dat jui wat fanget. Simon antweorde: Mester, wui häwwet doe ganße Nacht duürhaulen un niks fangen, owwer up duin Weort wi wui doe Hamme dalloden. Os soe dat daien, fengen soe sonne Masse Fiske, dat doe Hamme ruiden wollen. Do wenken soe den Fiskern, doe innen annern Scheppe wören, dat soe kaimen un toen hölpen. Doe kaimen heran un soe kriegen boede Scheppe sau full, dat soe ganß doepe sünken. Os Petrus dat sog, fell hoe for Jesus uppe Knoee un sia: Her, bluif fan mui weg; ik sen oen Minske in Sünnen. Sau hedden soe sik iawer den Fang ferfärt, den soe maket hedden. Auk Jakobus un Johannes geng et sau. Dat wören doe Süöne fan Zebedäus un doe Gehülfen fan Simon. Jesus sia teo Simon: Ferfäre dui nich! Fan niu an sass diu Minskenfisker weren. Do tüögen soe doe Scheppe ant Land, ferloeden olls un folgen em.

5, 12-16
Ens was Jesus in oener fan den Stian. Do was oen Mann, doe hadde Iutsatt. Os doe Jesus sog, fell hoe for em dal un batt: Her, wenn diu wullt, kanns diu mui roeggen maken. Jesus strecke doe Hand iut, ruüre en an un sia: Ik will et deon; diu sass roeggen suin. Do geng doe Iutsatt af. Jesus sia em, hoe solle dat annern nich fertellen, owwer hengon un sik dem Pruister wuisen un for doe Roenigung dat Offer bringen, dat Moses teom Tuügnis for doe Luüe forschriewen hät. Dat Gerücht fan em bredde sik wuider iut, un doe Luüe kaimen in grauden Tröppen an un wollen en hairen un sik fan Krankhoeden hoelen loden. Hoe hoel sik owwer an afgeliagen Stian ferbuargen un bia do.

5, 17-26
Os hoe ens lere, wören do auk Pharisäer un Schriftgelerde; doe wören iut ollen Stian in Galiläa un J[ü]<u>däa un iut Jerusalem kuomen. Doe Kraft fan Gott geng fan em iut, dat hoe Kranke hoelen moss. Do bröchten Männer oenen Kranken, doe lagg uppen Bedde un hadde doe Gicht, dat hoe lamm was. Soe fersöchten, wo soe en int Hius bringen un for Jesus hensedden können. Do wören owwer sau fiele Luüe, dat soe nich herinkuomen können. Do stiegen soe fan biuden upt Dack un loeden en medden Bedde midden tüsken doe Luüe for Jesus dal. Os Jesus iaren Glauwen sog, sia hoe teo dem Manne: Doe Sünnen send dui fergiewen. Do fengen doe Pharisäer un Schriftgelerden unner sik an teo kuüren un sian: Wer est dat? Hoe lästert! Wer kann denn Sünnen fergiewen, doch blaut Gott allaine! Hoe miarke owwer iare Gedanken un sia: Wat häww jui do for Gedanken in jiuem Hadden? Wat est lichter, dat ik soegge: Dui send doe Sünnen fergiewen, odder dat ik soegge: Sto up! Diu kanns wir gon. Jui süöt owwer soen, dat doe Minskensuone Macht hät, up Ern doe Sünnen teo fergiewen, dorümme sia hoe teo dem Lamen: Sto up, nimm duin Bedde un go nohius! Do stonn hoe for iaren Augen up, namm dat Bedde un geng weg un danke Gott. Do staunen soe un luawen Gott. Soe ferschrecken sik owwer auk un sian: Wui häwwet fandage wunnerbore Dinge beliewet.

5, 27-32
Dann ferloet Jesus dat Hius un sog oenen Mann for dem Tollhiuse sidden, doe hoede Levi, teo dem sia hoe: Folge mui! Do stonn hoe up, loet olls innen Stieke un folge em. Levi richte em oene graude Moltuit in suinem Hiuse an; do saiden auk fiele Töllner un annere Luüe met annen Diske. Do muoren doe Pharisäer un Schriftgelerden un sian teo den Jüngern: Worümme iade un drinke jui met Töllnern un Sünnern tohaupe? Jesus antweorde: Doe Gesunnen häwwet ninne Hülpe naidig, owwer doe Kranken briuket Hülpe. Ik sen nich kuomen, doe Gerechten teo reopen, dat soe den Sinn ännert, owwer doe Sünner.

5, 33-39
Do sian soe em: Johannes suine Jünger fastet faken un biat fiel; auk doe Jünger fan den Pharisäern deot dat, owwer duine Jünger iadet un drinket one Fasten. Jesus sia: Küön jui doe Hochtuitsgäste naidigen teo fasten, sau lange os doe Bruüme dobui est. Do werd owwer doe Tuit kuomen, dat hoe wegnuamen werd, dann süöt soe fasten. Hoe sia nen auk oen Gluiknis: Ninn Minske snitt oen Stück fan nuiggem Tuüge un sedd´t dat uppen ault Klaid, süss fersnitt hoe dat nuigge Tuüg, un teo dem aulen Klaie passt doe Flicken fan nuiggem Tuüge nich. Do gütt auk ninn Minske frisken Wuin in aule Säcke, süss ritt doe friske Wuin doe aulen Säcke twoegg un flütt iut un doe Säcke send auk ferluaren. Wui müöt frisken Wuin in nuigge Säcke goeden. Ninn Minske magg nuiggen Wuin, wenn hoe aulen drunken hät; dann seggt hoe: Doe aule est biader.

6, 1-5
Hoe geng ens annen Sunndage iawer oen Kaurnfaild. Suine Jünger rieden do Oren af, briewen soe medden Hännen un aiden doe Kairn. Oenige Phariäser sian: Worümme deo jui, wat annen Sunndage nich suin draff? Jesus antweorde: Häww jui nich liasen, wat David dai, os hoe un doe annern, doe bui em wören, Hunger hedden? Dat hoe in Gott suin Hius geng un dat Braut namm un att, dat blaut doe Pruister iaden dröffen, un den annern do auk no wat fan gaff? Dann sia hoe no: Doe Minskensuone est auk Her iawer den Sunndagg.

6, 6-11
Den annern Sunndagg geng hoe wir inne Scheole un lere. Do satt do oen Mann, doe hadde oene welke Hand. Doe Schriftgelerden un Pharisäer liuren dorup, of hoe en annen Sunndage gesund make, dat soe oene Sake giegen en hedden, un en anklagen können. Hoe miarke owwer iare Gedanken un sia teo dem Manne met der welken Hand: Sto up un kumm huir fuür hen! Hoe stonn up un kamm dohen. Do froge Jesus: Wat süö wui annen Sunndage deon, wat Geoes odder wat Laiges? dat Liewen redden odder ferdiarwen? Dann kaik hoe soe olle no der Ruige an un sia teo dem Manne: Strecke doe Hand iut! Hoe dai dat un doe Hand weor wir trechte. Do wören soe ganß iagerlik un iawerloögen, wat soe met em anfangen sollen.

6, 12-19
In den Dagen geng hoe up oenen Biarg, wuil hoe for sik allaine bian woll. Hoe blaif dor doe ganße Nacht un bia. Os et Dagg weor, roep hoe suine Jünger un wäle twialwe iut, doe hoe auk Apostel hoede. Dat wören: Simon, teo dem hoe auk Petrus sia, un dem suin Breor Andreas, Jakobus un Johannes, Philippus un Bartholomäus, Thomas un Matthäus, Jakobus doe Suone fan Alphäus un Simon doe Uiwerge, Judas doe Suone fan Jakobus un Judas iut Karioth, doe en ferron hät. Met düösen kamm hoe wir fan dem Biarge herunner un blaif up oener fruiggen Stuie ston. Do kaimen no fiele annere fan suinen Jüngern un oene graude Masse Luüe iut dem ganßen Lanne Judäa, iut Jerusalem un iut Tyrus un Sidon anner Soe. Doe wollen en hairen un sik fan Krankhoeden hoelen loden. Auk süöke, doe iare Ploge met baisen Goestern hedden, woören gesund. Olle wollen soe en anruüren; dann geng oene Kraft fan em iut, doe make soe olle gesund.

6, 20-26
Do sleog hoe doe Augen up un kaik doe Jünger an un sia: Sialig sen jui, wenn jui huir geringe fan jiu denket; for jiu est Gott suin Ruik. Sialig sen jui, wenn jui huir hungert; jui süöt satt weren. Sialig sen jui, wenn jui huir gruint; jui süöt jiu no fröwwen. Sialig sen jui, wenn jiu doe Luüe ümme den Minskensuonen hasset, wenn soe jiu iutsliudet un iutschoelt un jiuen Namen slecht maket. Dann fröwwet jiu; jiue Laun est graut innen Hiemel. Justsau häwwet iare Grautaulen auk an den Prophoeden don. Owwer jiu Ruiken sall et laige gon; jui häwwet jiuen Traust oll weg. Et sall jiu laige gon, wenn jui niu satt send; jui süöt no Hunger luin. Et sall jiu laige gon, wenn jui niu lachchet; jui süöt gruinen un treoren.

6, 27-38
Ik soegge ollen, doe huir teolustert: Häwwet doe Fuinde loef; deot den Geoes, doe Groll up jiu häwwet. Siaget olle, doe jiu ferfloöket; biddet for olle, doe jiu slecht maket. Doe dui up oene Backe sloet, dem hollt auk doe annere hen; doe dui den Mantel wegnimmet, dem lott auk den Rock! Doe dui ümme wat biddet, dem giff wat! Doe dui wat afnimmet, fan dem föddere nich wat wuir! Sau os doe Luüe an jiu deon süöt, sau süö jui an den Luüen deon. Wenn jui doe loef häwwet, doe jiu loef häwwet, wo küön jui do Gnade for kruigen? dat deot doe Sünner auk. Wenn jui den Geoes deot, doe jiu Geoes deot, wo küön jui do Dank for kruigen? dat deot doe Sünner auk. Wenn jui blaut den Luüen buarget, fan den jui wat wuirteokruigen huapet, wo küön jui do Laun for kruigen? Jui süöt jiue Fuinde loef häwwen. Jui süöt Geoes deon un buargen, one dat jui up Denst riaket. Dann sall jiue Laun graut suin un jui süöt dem Haichsten suine Kinner suin. Hoe est auk giegen olle geot, wenn soe auk undankbor un laige send. Suid geothaddig os jiue Fadder geothaddig est. Richtet nich, dann süö jui auk nich richtet weren. Ferurdoelt nich, dann süö jui auk nich ferurdoelt weren. Fergiewet, dann sall jiu auk fergiewen weren. Giewet gern, dann sall jiu auk giewen weren; ruikelk, daldrücket, uphuüpet un iawerstrieken sall jiu teomiaden weren. Met dersülwen Mode, wo jui medde miadet, sall jiu wir teomiaden weren.

6, 39-45
Hoe sia nen oen Gluiknis: Kann oen blinnen Minske oenen annern Blinnen den Wegg wuisen? Weret soe nich boede inne Kiulen falen? Ninn Lerjunge iawerdreppet den Mester; wenn hoe auk ganß iutlert hät, dann est hoe blaut dem Mester gluik. Wat kickes diu no dem Splidderken, dat duin Breor innen Auge sidden hät, wenn diu den Balken nich suüs, doe in duinem Auge sitt? Wo kanns diu teo duinem Breor soeggen: Hollt stille! Ik will dui den Splidder iut dem Auge niemen, wenn diu den Balken in duinem Auge nich suüs? Diu Huüchler! Lott dui erst den Balken iut duinem Auge toen un dann süö teo, wo diu den Splidder iut duinem Breor suinem Auge kruigen kanns. Do est ninn geoen Baum, doe slechte Früchte bringet, un ninn slechten Baum, doe geoe Früchte bringet. Joeder Baum est an suinen Früchten teo kennen. Fan Dairn küön wui ninne Fuigen plücken un fan Hecken ninne Wuindriuwen snuin. Doe geoe Minske bringet Geoes iut dem geoen Grunne in suinem Hadden un doe laige Minske bringet Laiges iut dem laigen Grunne in suinem Hadden. Wat innen Hadden sitt, dat sprecket doe Mund iut.

6, 46-49
Worümme soegge jui: Her teo mui, wenn jui nich deot, wat ik jiu soegge? Doe no mui kümmet un no muinen Woören doöt, den will ik jiu in oenem Gluiknisse wuisen. Doe glicket oenem Manne, doe oen Hius bowwe. Hoe greof doepe iut un leog doe Grundmuürn up Felsen. Os niu oene Iawerswemmung kamm, flaut dat Wader ümme dat Hius, rait et owwer nich ümme, wuil et fast bowwet was. Doe owwer teohairt un nich dono doöt, doe glicket oenem Manne, doe oen Hius one faste Grundmuürn up woeke Ern bowwet. Os dann oene Waderfleot kamm, breok et innenanner un fell tohaupe.

7, 1-10
Os Jesus düöse Woöre for dem Folke seggt hadde, geng hoe no Kapernaum. Do was oen Hauptmann, doe hadde oenen kranken Knecht, an dem em fiel geliagen was. Os doe Hauptmann fan Jesus haur, schicke hoe doe Ellsten fan den Jiuden hen un loet en bidden, hoe solle doch kuomen un suinen Knecht gesund maken. Doe kaimen no Jesus un bidden en: Hoe est dat wert, dat diu dat doös. Hoe hät iuse Folk loef un hät us doe Scheole bowwen loden. Jesus geng met. Os soe nich mer wuit fan suinem Hiuse wören, do schicke doe Hauptmann Frünne no em hen un loet em soeggen: Her, mak dui nich sau fiel Moögge. Ik sen nich wert, dat diu unner muin Dack goes. Dorümme häwwe ik mui auk nich for geot geneog haulen, sümst no dui teo kuomen; soegg blaut oen Weort, dann werd muin Knecht gesund. Ik sen auk oen Mann, doe unner hauger Gewalt stoet. Ik häwwe owwer auk wir Luüe unner mui. Wenn ik oenem fan den soegge: Go hen, dann goet hoe, un dem annern: Kumm hiar, dann kümmet hoe, un muinem Knechte: Deo dat, dann doöt hoe dat. Os Jesus dat haur, draigge hoe sik ümme un sia teo den Luüen, doe em folgen: Sonnen Glauwen häww ik in Israel nich fiunen. Os doe Buan wir truüggekaimen, fuünen soe, dat doe Knecht gesund was.

7, 11-17
Doe annern Dage geng Jesus in oene Statt, doe hoede Nain; suine Jünger un fiele Luüe gengen met em. Os hoe donne for der Statt was, bröchten soe just oenen Dauen heriut. Dat was doe oenßige Suone fan suiner Mudder un soe was Witwe. Fiele Luüe iut der Statt gengen met. Os doe Her soe sog, hadde hoe Erbarmen un sia: Gruin nich mer! Dann geng hoe hen un ruüre den Sark an; doe Driager bliewen ston, hoe sia: Kuind, ik soegge dui: Sto up! Doe Daue richte sik up un feng an teo kuüren; do gaff hoe en der Mudder wuir. Doe Luüe kriegen grauden Schrecken; soe luawen Gott un sian: Do est oen grauden Prophoet upston; wecke sian auk: Gott hät suin Folk in Gnaden besocht. Düöse Geschichte bredde sik in den Jiuden iarem Lanne iut un in ollen Lännern rundherümme.

7, 18-23
Düt haur auk Johannes fan suinen Jüngern. Do loet hoe twoee no sik kuomen un schicke soe no dem Heren un loet en frogen: Bis diu doe Christus, doe kuomen sall, odder süö wui up oenen annern toöwen? Os doe Buan no em kaimen, sian soe: Johannes doe Toöfer hät us schicket un lött dui frogen: Bis diu doe, doe kuomen sall, odder süö wui no up oenen annern toöwen? Just teo der Tuit hoele hoe fiele fan Krankhoeden un Suüken un fan baisen Goestern un gaff hoe fielen Blinnen dat Gesicht. Hoe antweorde den Buan: Got hen un fertellt Johannes olls, wat jui soen un haurt häwwet: Doe Blinnen küönt soen, doe Lamen küönt gon, doe Iutsätigen weret roeggen, doe Tauben küönt hairen, doe Dauen stot up un den Armen werd doe geoe Buaskop ferkünniget, un sialig est, doe nich an mui ire werd.

7, 24-35
Os doe Buan wir weggon wören, feng Jesus an, dem Folke fan Johannes teo fertellen. Worümme sen jui no Johannes inne Sandbiarge gon? Wo jui oen Roet soen, dat doe Wuind hen un hiar woegget? Sieker nich. Worümme sen jui denn hengon? Wo jui oenen fuinen Mann soen? Luüe, doe sik fuin klait un lecker iadet, send in Huüsern fan Küöniken. Worümme sen jui denn hengon? Wo jui oenen Prophoeden soen? Ik soegge jiu: Düöse Mann est moer os oen Prophoet; fan em stoet schriewen: Ik schicke dui muinen Buan foriut, doe sall dui den Wegg trechtemaken. Ik soegge jiu: Fan ollen, doe gebuaren send, est nich oene grödder os Johannes, owwer doe Geringeste in Gott suinem Ruike est grödder os hoe. Dat ganße Folk, dat Johannes suine Priege haur, un auk doe Töllner häwwet sik fan em taufen loden un häwwet Gott recht giewen. Blaut doe Phariäser un Schriftgelerden häwwet sik nich taufen loden un häwwet doe Afsichten ferachtet, doe Gott hadde. --- Wem sall ik niu doe Minsken fan düösem Geslechte fergluiken? Wem send soe änlik? Soe send os Kinner, doe anner Strode spielt un oenanner teoreopet: Wui häwwet flott un jui häwwet nich danßet; wui häwwet klaget un jui häwwet nich grienen. Johannes doe Toöfer est kuomen; hoet att ninn Braut un drank ninnen Wuin; dorümme soegge jui: Hoe est fan dem Duüwel besiaden. Doe Minskensuone est kuomen; hoe ett un drinket os annere; dorümme soegget soe: Hoe est oen Friader un Wuinsuüper un geot Fründ met Töllnern un Sünnern. Wat dobui wuise un richtig est, weret olle insoen, doe dorup achtet.

7, 36-50
Ens naidige en oen Pharisäer, hoe soll bui em iaden. Hoe geng no dem suinem Hiuse un sedde sik annen Disk. Do was oene Fruwwe inner Statt, doe liewe in Sünnen. Os doe haur, dat hoe in dem Hiuse fan dem Pharisäer att, kamm soe met oenem Glase Ialge un geng fan achter no suinen Foöden un grain, dat em doe Foöde fan iaren Trainen natt woören. Soe druüge soe met iaren Horen wir af un küsse soe un salwe soe met Ialge. Os doe Pharisäer, doe en inlan hadde, dat sog, dachte hoe for sik: Wenn düöse Mann oen Prophoet wöre, dann mösse hoe wieden, wat dat for oene est, doe en anruürt, dat soe in Sünnen liewet. Do sia Jesus: Simon, ik häwwe dui wat teo soeggen. Hoe sia: Mester, soegg! Oen Geldmann hadde twoe Schüllner; doe oene was em fuifhunnert Grössen schüllig, doe annere fifftig. Wuil soe dat nich truüggegiewen können, schenke hoe dat boeden. Niu soegg, wecker fan boeden werd en am loefsten häwwen? Simon antweorde: Ik denke, dem hoe am moesten schenket hät. Jesus sia: Do häs diu ganß Recht. Dann draigge hoe sik ümme no der Fruwwen un sia teo Simon: Diu suüs düöse Fruwwen huir. Ik sen in duin Hius kuomen un diu häs mui ninn Wader for doe Foöde giewen; soe hät mui owwer doe Foöde met iaren Trainen wuosken un met iaren Horen druüget. Diu häs mui ninnen Kuss giewen; soe hät owwer nich noloden un hät mui doe Foöde küsset, sau lange os soe huir est. Diu häs mui den Kopp nich met Ialge salwet; soe hät mui owwer doe Foöde met duürem Ialge salwet. Dorümme soegge ik dui: Oll doe fielen Sünnen send iar niu fergiewen. Soe hät fiel Loewes an mui don. Dem owwer woenig fergiewen werd, doe doöt auk woenig Loewes. Do sia hoe teo iar: Dui send doe Sünnen fergiewen. Do fengen doe annern annen Diske an un sian for sik: Wer est hoe, dat hoe Sünnen fergifft? Hoe sia owwer teo der Fruwwen: Duin Glauwe hät dui reddet; go in Fruiden hen!

8, 1-3
Korde Tuit dorup geng hoe fan Statt teo Statt un fan Duarp teo Duarp un ferkünnige doe geoe Buaskop fan Gott suinem Ruike. Doe Twialwe gengen met em. Auk Friusluüe gengen met, doe hoe fan baisen Goestern un fan Krankhoeden hoelt hadde: Maria iut Magdala, fan der hoe siewen baise Goester iutdriewen hadde, Johanna, doe Fruwwe fan Chusa, doe Ferwalter bui Herodes was, Susanna un fiele annere, doe em met iaren Mitteln hölpen.

8, 4-15
Os ens fiele Luüe iut den Stian tohaupekaimen, fertelle hoe düt Gluiknis. Oen Landmann geng iut un woll saiggen. Os hoe saigge, fell wat uppen Wegg; dat weor fertrompelt un doe Füögel söchten et up. Wat fell up stoenergen Grund; dat geng rask up, ferdruüge owwer, wuil et ninne Fuchtigkoet hadde. Wat fell tüsken doe Dairn; doe wüößen met up un kriegen et unner. Wat fell up geoen Grund; dat geng up un brochte hunnertfacke Frucht. Os hoe dat seggt hadde, roep hoe: Doe Auren hät teo hairen, doe luster teo! Do frogen en doe Jünger: Wat dat Gluiknis bedüdde? Hoe antweorde: Jiu est dat giewen, dat jui doe Gehoemnisse fan Gott suinem Ruike ferston küönt. Den annern werd dat in Gluiknissen seggt; soe süöt soen un doch nich achtgiewen; soe süöt hairen un doch nich ferston. Düt est niu doe Sinn fan dem Gluiknisse: Dat Sotkairn est Gott suin Weort. Wo wat uppen Wegg fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt; dann kümmet owwer doe Duüwel un nimmet et iut iarem Hadden weg, dat soe nich teom Glauwen kuomet un sialig weret. Wo wat up stoenergen Grund fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt un met Froöden anniemet, owwer et kriggt ninne Woddeln; oene Tuitlang hault soe innen Glauwen iut, wenn owwer Fersoökung kümmet, dann falt soe af. Wo wat tüsken doe Dairn fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt un dann hengot un et for liuder Suargen, Guir un Laster wir fergiedet. Frucht bringet soe nich. Wo wat up geot Land fällt, dat send süöke, doe dat Weort hairt un in geoem Hadde bewart un met Iutdiur Frucht bringet.

8, 16-18
Ninn Minske sticket oen Lecht an un decket dann oen Fatt doriawer odder stellt et dann unner oene Bank. Hoe stellt et uppen Disk, dat et olle soen küönt, doe herinkuomet. Do est niks ferbuargen, dat nich ens bekannt werd, un niks ferstiaken, dat nich ens fiunen werd un ant Lecht kümmet. Giewet acht, wenn jui teolustert! Doe achtgifft, dem werd Kenntnis giewen, un doe nich achtgifft, dem werd auk doe Kenntnis nuamen, doe hoe no teo häwwen mennt.

8, 19-21
Do kamm suine Mudder met suinen Broörn an. Soe können owwer nich no em henkuomen, sau fiele Luüe stönnen rund ümme en. Do sian soe em: Duine Mudder un duine Broör stot biuden un witt dui soen. Hoe antweorde: Muine Mudder un muine Broör, dat send doe, doe Gott suin Weort hairt un dono deot.

8, 22-25
Ens staig hoe met den Jüngern in oen Schepp un sia: Wui witt an dat annere Oöwer foören; soe foörden af. Os soe uppen Wader wören, sloep hoe in. Do kamm oen Stuormwuind. Doe Wellen sloögen bet int Schepp, dat soe in graude Naut kaimen. Do wecken soe en un sian: Mester, wui got unner. Hoe richte sik up un drüwwe dem Wuine un den Wellen. Do loögen soe sik un et weor ganß stille. Hoe froge soe: Wo est jiue Glauwe? Soe hedden owwer no Angest un staunen un sian unner sik: Wer est düöse Mann? Hoe kuürt met dem Wuine un den Wellen un soe laiwet em.

8, 26-39
Soe förden an dat Land fan den Gadaroenern, dat Galiläa giegeniawer liggt. Os hoe ant Land geng, loep em oen Mann inne Moöde, doe was fan baisen Goestern besiaden. Hoe hadde oll lange Tuit ninn Tuüg antuagen, blaif auk nich tohius un hoel sik innen Griawern up. Os hoe Jesus sog, fell hoe for em dal un schroegge: Wat häwwe ik met dui teo deon, Jesus, diu Suone fan Gott, dem Ollerhaichsten? Ik bidde dui, kwiale mui doch nich! Jesus woll just dem unroeggen Goeste befialen, dat hoe iut dem Minsken heriutgon solle. Doe hadde en oll lange kwialt. Soe hedden en annen Hännen un Foöden fastebiunen un insluaden, owwer hoe hadde doe Stricke twoeggrieden un was inne Sandbiarge laupen. Jesus froge en: Wo hess diu? Hoe antweorde: Legieon. Bui em wören fiele baise Goester inkert. Doe bidden en, hoe solle soe doch nich innen Afgrund schicken. Niu was doe oen grauden Tropp Swuine uppen Woetkämpen annen Biargen. Soe bidden en, hoe solle doch teogiewen, dat soe in doe Swuine gon dröffen. Dat dai hoe. Do gengen doe baisen Goester fan dem Minsken in doe Swuine un doe ganße Tropp loep fannen Biargen heraf inne Soe un fersaup. Os doe Hoer dat sögen, loepen soe weg un fertellen dat inner Statt un innen Diarpern. Do gengen doe Luüe hen un wollen dat bekuiken, wat do schoen was. Os soe no Jesus kaimen, satt doe Minske antuagen un ferstännig for suinen Foöden. Do ferfären soe sik. Doe dobui wiesen wören un soen hedden, wo doe Kranke gesund weoren was, fertellen den ganßen Hiargang. Do bidden en doe Gadaroener, hoe solle doch wir weggon; soe hedden graude Angest. Hoe staig niu wir int Schepp un forde truügge. Do froge en doe Mann, fan dem hoe doe baisen Goester iutdriewen hadde, of hoe bui em bluiwen dröffe. Owwer Jesus behoel en nich un sia: Go wir nohius un fertelle olls, wat Gott an dui don hät. Do geng hoe hen un fertelle inner ganßen Statt, wat Jesus an em don hadde.

8, 40-56
Os Jesus wir no Kapernaum kamm, namm en dat Folk met Froöden up; soe hedden oll lange up en tofft. Do kamm oen Mann, doe hoede Jairus, doe Iawerste fanner Scheole; doe fell for Jesus dal un batt en, hoe solle doch no suinem Hiuse henkuomen. Hoe hadde oene Dochter fan twialf Joren, doe was daudkrank. Jesus geng met, owwer doe Luüe drängen sik ümme en teo. Do was do oene Fruwwe tüsken, der dat Bleot oll twialf Jore nich ston bliewen was. Soe hadde oll fiel Geld dofor iutgiewen, owwer niks hadde iar holpen. Doe kamm fan achter an en heran un namm den Saum fan suinem Rocke inne Hand; do was dat Bleon forbui. Jesus froge: Wer hät mui anruürt? Os soe olle stille swiegen, sia Petrus: Mester, doe Luüe drängen sik fan ollen Suien an dui heran un diu fröggs, Wer hät mui anruürt? Jesus antweorde: Do est wer, doe hät mui met Willen anruürt. Ik foöle, dat Kraft fan mui gon est. Os doe Fruwwe insog, dat et nich stillken schoen konn, fell soe for Jesus dal un bekenne for ollen Luüen, worümme soe en anruürt hedde un dat soe gesund weoren woöre. Jesus sia teo iar: Muine Dochter, doe Glauwe hät dui holpen. Go in Fruiden duinen Wegg. --- Os hoe dat sia, kamm oen Mann fan Jairus suinen Densten un sia: Duine Dochter est oll stuorwen. Giff dui ninne Moögge mer met dem Mester! Os Jesus dat haur, sia hoe teo Jairus: Sui nich besuarget, laif diu mui, dann werd soe gesund weren. Os hoe in dat Hius kamm, loet hoe blaut Petrus, Jakobus un Johannes un doe Ellern fan dem Kuine metgon. Soe grienen un klagen olle innen Hiuse. Hoe sia: Gruint nich; dat Luüd est nich daude, et slöppet blaut. Soe lachchen iawer en; soe wüssen, dat et stuorwen was. Hoe namm et bui der Hand un sia: Kuind, sto up! Do kamm suin Goest wir truügge un et stonn up. Hoe sia, soe sollen em wat teo iaden giewen. Doe Ellern wören stumm for Staunen. Dann befeol hoe nen, soe sollen dat nich wuider fertellen.

9, 1-9
Ens roep hoe doe Twialwe tohaupe un gaff nen Macht iawer olle baisen Goester un iawer olle Krankhoeden. Dann schicke hoe soe iut, dat soe fan Gott suinem Ruike fertellen un Kranke gesund maken sollen un sia nen: Jui süöt uppen Wiage niks metniemen, ninnen Rock, ninne Tasken, ninn Braut, ninn Geld, auk nich twoe Röcke. In den Huüsern, wo jui upnuamen weret, do bluiwet, bet jui wuiderroeset. Wenn jui nich upnuamen weret, dann got iut der Statt heriut un schüddet den Sand fan jiuen Foöden, dat jui oen Tuügnis giegen soe häwwet. Do gengen soe weg un wannern fan Duarp teo Duarp; ollerwiagen ferkünnigen soe doe geoe Buaskop un maken Kranke gesund. Os doe Küönik Herodes dat haur, wusse hoe nich recht, wat hoe dofan haulen soll. Wecke sian em: Johannes est wir fan den Dauen upston. Wecke moenen: Elias est wuirkuomen. Wecke löffen: Oen Prophoet iut der aulen Tuit est wir upston. Herodes sia: Johannes, dem häww ik den Kopp afslon loden, owwer wat est düt for oen Mann, fan dem ik süöke Dinge haire? Hoe hedde en gern soen.

9, 10-17
Os doe Twialwe truüggekaimen, fertellen soe em olls, wat soe don hedden. Dann namm hoe soe met un taug sik in oene Statt truügge, doe Bethsaida hett. Owwer doe Luüe hedden dat soen un folgen em. Do loet hoe soe herankuomen un fertelle nen fan Gott suinem Ruike un holp ollen, doe krank wören. Os et Owend weor, kaimen doe Twialwe un sian: Schicke doe Luüe weg, dat soe inne Diarper un uppe Hiawe got un Hiarbiarge un Iaden kruiget. Wui send huir in oener oensamen Giegend. Do sia hoe: Giewet jui nen wat teo iaden! Soe antweorden: Wui häwwet nich moer os fuif Braie un twoe Fiske; wui müöt süss hengon un for düöse fielen Luüe inkaupen. Et wören fuifdiusend Mann. Do sia hoe: Soe süöt sik dalsedden, ümmer fifftig un fifftig. Dat besuargen doe Jünger un doe Luüe sedden sik. Dann namm hoe doe fuif Braie un twoe Fiske, kaik up nom Hiemel un sia dat Dankgebett; dann breok hoe soe in Stücke un gaff soe den Twialwen; doe mössen soe den Luüen teolangen. Soe aiden un woören olle satt. Dann naimen soe doe Brocken up, doe iawerbliewen wören, twialf Kiarwe full.

9, 13-22
Os hoe ens for sik allaine bia, wören blaut doe Jünger bui em. Do froge hoe soe: Wat soegget doe Luüe, wer ik sen? Soe soegget: Diu wörs Johannes doe Toöfer odder Elias, odder oen Prophoet iut der aulen Tuit wöre upston. Do froge hoe: Wat soegge jui denn fan mui? Do antweorde Petrus: Diu bis Gott suin Christus. Do drüwwe hoe nen un sia, soe sollen dat nich wuiderfertellen. Doe Minskensuone mösse no fiel luin; hoe mösse fan den Ellsten, Haugenpruistern un Schriftgelerden ferachtet un ümmebrocht weren, owwer den drüdden Dagg wir upston.

9, 23-27
Dann sia hoe teo ollen: Doe mui folgen well, doe draff niks no sik sümst frogen; doe mott suin Kruüß up sik niemen un mui folgen. Doe suin Liewen redden well, doe sall et ferloesen, un doe suin Liewen ümme mui ferlüsst, doe sall et redden. Wat helpet dat dem Minsken, wenn hoe doe ganße Welt gewinnt un sik sümst ferlüsst odder sik sümst Schaden doöt? Doe sik ümme mui un muine Woöre schiamt, ümme den werd sik doe Minskensuone auk schiamen, wenn hoe in suiner Herlikkoet un in der fan suinem Fadder un fan den hoeligen Engeln kuomen werd. Wecke fan den, doe huir stot, süöt den Daud nich smecken, bet soe Gott suin Ruik soen häwwet.

9, 28-36
Acht Dage nohiar namm hoe Petrus, Jakobus un Johannes met un staig up oenen haugen Biarg un bia dor. Dobui kraig suin Gesicht oen anner Iutsoen; suin Tuüg weor witt un glänße. Do kaimen twoe Männer un kuüren met em; dat wören Moses un Elias. Doe stönnen innen hellen Glanße un kuüren fan dem Iutgange, den hoe in Jerusalem niemen soll. Owwer Petrus un den boeden annern, doe bui em wören, kamm doe Slop an. Os soe wir upwaken, sögen soe suinen Glanß un doe boeden Männer, doe bui em stönnen. Os doe Afschoed fan em naimen, sia Petrus teo Jesus: Mester<,> huir est et geot; lott us droe Hüdden bowwen, oene for dui, oene for Moses un oene for Elias. Hoe wusse owwer nich, wat hoe sia. Os hoe no kuüre, kamm oene Wolke un gaff nen Schadden. Os soe dorunner stönnen, ferfären soe sik. Do roep oene Stimme iut der Wolke: Düt est muin Suone, den ik iutwält häwwe; up den hairt! Os soe doe Stimme hairen, was Jesus do wir allaine. Doe Jünger swiegen dofan stille, wat soe soen hedden, un kuüren int erste met nich oenem doriawer.

9, 37-45
Os Jesus den annern Dagg fan dem Biarge herafgeng, kaimen em fiele Luüe inne Moöde. Do roep oen Mann iut dem Folke: Mester, ik bidde dui, suü doch ens muinen Suonen an; hoe est muin oenßig Kuind. Den packet faken oen baisen Goest. Dann schroegget hoe, dat em doe Schium form Munne stoet; doe Goest ritt en hen un hiar un et diurt lange, bet hoe en wir ferlött. Ik häwwe duine Jünger oll biddet, soe sollen en iutdruiwen, owwer soe küönt et nich. Jesus antweorde: O diu ungloöwige un ferkerde Ort! Wo lange sall ik bui jiu suin un jiu dullen? Bringet en mui huirhen! Os doe Junge ankamm, smait en doe Goest uppe Ern un rait em doe Gluider tohaupe. Jesus drüwwe dem Goeste un hoele den Jungen un gaff en suinem Fadder wuir. Do staunen soe olle iawer Gott suine Macht. Os sik doe Luüe sau wunnern, sia hoe teo den Jüngern: Achtet recht up doe Woöre, doe ik jiu niu soegge: Doe Minskensuone sall den Hännen fan Minsken iawergiewen weren. Soe ferstönnen dat Weort owwer nich; et was nen sau dunkel, dat soe et nich begriepen, un soe wogen auk nich, en teo frogen, wat et bedüdde.

9, 46-50
Ens kuüren soe doriawer, wer doe gröttste fan ienen wöre. Os Jesus iare Gedanken miarke, namm hoe oen Kuind anne Hand un stelle dat for sik hen un sia: Doe düt Kuind upnimmet, wuil et muinen Namen bekennt, doe nimmet mui up; un doe mui upnimmet, doe nimmet den up, doe mui schicket hät. Doe lütkeste fan jiu ollen, dat es doe gröttste. Do sia Johannes: Mester, wui häwwet oenen Mann soen, doe draif in duinem Namen baise Goester iut; wui häwwet em dat owwer ferbuan, wuil hoe dui nich met us folget. Jesus sia: Dat hedde jui em nich ferboen sollen. Doe nich giegen us est, doe est for us.

9, 51-56
Os doe Tuit kamm, dat hoe wir no buawen nuamen weren soll, namm hoe sik faste for, no Jerusalem teo gon. Hoe schicke Buan foriut. Doe kaimen no Samaria un wollen dor Hiarbiarge for en bestellen. Soe naimen en owwer nich up, wuil hoe up den Wiage no Jerusalem was. Do sian Jakobus un Johannes, doe dat haurt hedden: Her, süö wui befialen, dat do Fuür fannen Hiemel fällt un soe fertiart, os Elias dat don hät? Jesus draigge sik ümme, schulle un sia ernstlik: Wiede jui nich, wem suine Kinner jui send? Doe Minskensuone est kuomen un well doe Minsken redden; hoe well soe doch nich fernichten! Do gengen soe in oen anner Duarp.

9, 57-62
Unnerwiagens sia oen Mann teo em: Ik will dui ollerwiagen folgen, wo diu hengoes. Jesus antweorde: Doe Fösse häwwet Löcker un doe Füögel häwwet Nester, owwer doe Minskensuone hät ninne Stuie, wo hoe den Kopp henloeggen kann. Teo oenem annern sia hoe: Folge mui! Doe sia owwer: Giff mui Ferlaif, dat ik erst hengo un muinen Fadder begrawe. Jesus antweorde: Lott doe Dauen iare Dauen begrawen. Go diu hen un ferkünnige fan Gott suinem Ruike. Do was oen drüdden, doe sia: Ik will dui folgen, owwer giff mui erst Ferlaif, dat ik fan den Afschoed nieme, doe teo muinem Hiuse hairt. Jesus antweorde: Doe oenen Pleog höllt un ploögen well un sik dann no ümmekicket, doe daug nich for Gott suin Ruik.

10, 1-16
Kodde Tuit nohiar wäle Jesus no siewensig annere Jünger iut un schicke soe twoe un twoe in olle Stia un Diarper, doe hoe no besoöken woll. Teo den sia hoe: Doe Arn est graut; do send owwer män woenig Arboetsluüe. Dorümme biddet den Heren, dem doe Arn hairt, dat hoe Arboeder for suinen Arn bestellt. Niu got hen! Soet, ik schicke jiu os Lämmer midden tüsken doe Wülwe. Niemet ninnen Geldbuül, ninne Roesetasken un ninne Scheoe met un gruüßet ninnen Minsken unnerwiagens! Wenn jui in oen Hius got, dann wünsket dem Hiuse Fruiden. Wenn do oen Mann wuont, doe den Fruiden well, dann sall doe Fruide bui em bluiwen, wenn owwer nich, dann werd doe Fruide wir up jiu truüggekuomen. In dem Hiuse bluiwet dann; iadet un drinket, wat soe häwwet! Doe arboedet, ferdoent auk Laun. Got nich fan oenem Hiuse in oen anner. Wenn jui in oene Statt kuomet un do upnuamen weret, dann iadet, wat soe jiu forsedd´t. Hoelt doe Kranken, doe do send, un soegget den Luüen: Gott suin Ruik est for jiu ankuomen. Kuome jui in oene Statt, wo jui nich upnuamen weret, dann got up iare Stroden un soegget: Auk den Sand, doe sik in jiuer Statt an iuse Foöde klefft, wiske wui af, dat jui en behault. Jui süöt wieden, dat Gott suin Ruik bui jiu dichte for der Duür est. Ik soegge jiu: Sodom sall et for Gerichte biader gon os sonner Statt. Et sall dui laige gon, Chorazin! Et sall dui laige gon, Bethsaida! Wören in Tyrus un Sidon süöke Wunnerdinge schoen os bui jiu, soe hedden lange in Sack un Asken siaden un iaren Sinn ännert. Et sall Tyrus un Sidon for Gerichte biader gon os jiu. Un diu Kapernaum, diu menns fillichte, diu woörs bet annen Hiemel buürt, diu sass bet inne Hölle stott weren. Doe jiu hairt, doe hairt mui; doe jiu ferstött, doe ferstött mui. Doe owwer mui ferstött, doe ferstött den, doe mui schicket hät.

10, 17-24
Doe siewensig kaimen met Froöden truügge un sian: Her, auk doe baisen Goester laiwet us, wenn soe duinen Namen hairt. Do sia hoe: Ik sog den Sotan os oenen Blits fannen Hiemel falen. Soet, ik häwwe jiu Macht giewen, jui küönt up Slangen un Oddern trian, Macht iawer olle Gewalt, doe doe Sotan hät; niks sall jiu Schade deon. Fröwwet jiu nich doriawer, dat doe Goester jiu laiwet, fröwwet jiu owwer, dat jiue Namen innen Hiemel anschriewen stot. In der Stunne roep Jesus for Froöden: Ik danke dui Fadder, Her iawer Hiemel un Ern, dat diu düt den Wuisen un Kleoken ferbuargen un den Unmünnigen wuiset häs. Jeo, Fadder, sau hät dui dat gefallen. Olls est mui fan muinem Fadder iawergiewen, un nich oene woet, wer doe Suone est, os blaut doe Fadder, un wer doe Fadder est, os blaut doe Suone un doe, dem doe Suone et wuisen well. Dann draigge hoe sik ümme no den Jüngern un sia: Sialig send doe Augen, doe dat soet, wat jui soet. Ik soegge jiu: Fiele Prophoeden un Küönike hedden gern soen, wat jui soet, un häwwet et nich soen; un hedden gern haurt, wat jui hairt, un häwwet et nich haurt.

10, 25-37
Do kamm oen gelerden Mann, doe woll en uppe Preowe stellen un sia: Wat mott ik deon, dat ik dat oewige Liewen iarwen kann? Jesus sia: Wat stoet innen Gesedde schriewen? Wat häs diu do liasen? Hoe antweorde: Diu sass den Heren, duinen Gott met ganßen Hadden, met ganßer Soele met oller Kraft un met ollem Denken loef häwwen un duinen Naichsten justsau os dui sümst. Jesus sia em: Duine Antweort est richtig. Deo dat män, dann wers diu liewen. Hoe woll sik sümst iutwuisen un froge Jesus: Wer est denn muin Naichste? Jesus antweorde: Do was oen Mann, doe geng fan Jerusalem no Jericho un fell Roöwern inne Hänne. Doe tüögen em olls iut, sloögen en, gengen weg un loeden en halfdaude luiggen. Do kamm oen Pruister densülwen Wegg; hoe sog en un geng wuider. Justsau kamm oen Levitt dohiar; doe sog en un geng auk wuider. Dann kamm oen Samaruiter an doe Stuie. Os doe en sog, dai em dat laid. Hoe geng hen, gaut Ialge un Wuin up doe Wunnen un ferbaun soe em; dann sedde hoe en up suinen Iesel, brochte en inne Hiarbiarge un suarge for en. Os hoe den annern Dagg wuiderroesen woll, namm hoe twoe Grössen iut der Tasken, gaff soe dem Were un sia: Niu suarge for en un wenn diu no moer Unkosten for en häs, dann will ik dat betalen, wenn ik wir truüggekuome. Wat menns diu, wer fan den Droeen hät den Mann os suinen Naichsten behannelt? Doe Schriftgelerde sia: Doe em holp. Jesus sia: Dann go hen un deo diu auk sau!

10, 38-42
Os soe wuidergengen, kaimen soe in oen Duarp. Do wuone oene Fruwwe, doe hoede Martha; doe namm en in iar Hius up. Soe hadde oen Süster, dat hoede Maria; doe sedde sik dem Heren teo Foöden un lustere teo, wat hoe sia: Martha gaff sik fiel Moögge un woll Jesus geot doenen. Do geng soe no em hen un sia: Her, kanns diu dat sau ansoen, dat muin Süster do sitt un mui olls allaine deon lött? Soegg iar doch, dat soe mui helpet! Jesus antweorde: Martha, diu makes dui Suarge un Moögge ümme fiele Dinge; wui häwwet owwer män woenig naidig. Maria hät dat beste Doel wält, dat sall iar nich nuamen weren.

11, 1-13
Ens was hoe an oener Stuie un bia do. Os hoe uphaur, sia oen Jünger teo em: Her, lere us auk bian, os Johannes suinen Jüngern dat lert hät. Hoe antweorde: Wenn jui biat, dann soegget sau: Fadder, duin Name were hoelig haulen! Duin Ruik kuome! Giff us Dagg for Dagg dat naidige Braut! Fergiff us iuse Schuld! Wui willt auk joedem fergiewen, doe us wat schüllig est. Lott us nich fersoöken! Dann sia hoe wuider: Doe fan jiu oenen Fründ hät un midden inner Nacht no em hengoet un seggt: Muin loewe Fründ, lai mui droe Braie! Do est oen geoen Fründ fanner Roese ankuomen un ik häwwe niks, wat ik em forsedden kann, werd doe em woll fan binnen antweorden: Mak mui ninne Unmoögge! Doe Duür est oll teosluaden un doe Kinner slopet oll. Ik kann nich upston un dui wat giewen. Ik soegge jiu: Wenn hoe auk nich upstoet un em Braut gifft, wuil hoe suin Fründ est, dann werd hoe doch upston en em sau fiel giewen, os hoe naidig hät, wuil doe annere sau druiste est un nich fanner Stuie goet. Dorümme soegge ik jiu: Biddet, dann werd jiu giewen. Soöket, dann were jui fuinen; kloppet an, dann werd jiu upmaket; doe biddet<,> doe kriggt auk wat; doe söcht, doe finnt auk wat; doe ankloppet, dem werd auk upmaket. Do est bui jiu ninn Fadder, doe suinem Suonen oene Slange gifft, wenn hoe en ümme oenen Fisk biddet, un doe em oenen Stoen gifft, wenn hoe en ümme Braut biddet. Wenn jui argen Minsken jiuen Kinnern geoe Gawen giewen küönt, dann werd doch doe Fadder innen Hiemel no fiel moer deon un den den Hoeligen Goest giewen, doe en dorümme biddet.

11, 14-28
Hoe draif oenen baisen Goest iut, doe was stumm. Os doe Goest iuttaug, feng doe Stumme an teo kuüren. Doe Luüe wunnern sik doriawer. Wecke sian: Hoe drifft doe baisen Goester innen Bunne met Beelzebul iut, dem biamsten fan den baisen Goestern. Annere wollen en uppe Preowe stellen un ferlangen fan em oen Toeken fannen Hiemel. Hoe miarke owwer iare Gedanken un sia: Oen Ruik, dat met sik sümst unoens werd, dat ferfällt; oen Hius fällt iawer dat annere. Est niu doe Sotan met sik sümst unoenig, wo kann dann suin Ruik beston? un doch soegge jui, ik driewe doe baisen Goester innen Bunne met Beelzebul iut. Druiwe ik doe baisen Goester innen Bunne met Beelzebul iut, duür wen druiwet dann jiue Jünger soe iut? Dorümme weret soe jiue Richter suin. Druiwe ik doe baisen Goester owwer duür Gott suinen Finger iut, dann kümmet doch Gott suin Ruik no jiu. Wenn oen starken Mann Wachche in suiner Burg höllt, dann est suin Oegendum sieker. Wenn owwer oen Mann kümmet, doe no stiarker est os hoe, doe kriggt en unner un nimmet em doe Waffen weg, wo hoe sik up ferloet, un ferdoelt soe dann unner suine Luüe. Doe nich met mui est, doe est giegen mui, un doe nich met mui sammelt, doe ferstroögget. Wenn doe unroeggen Goest iut dem Minsken heriutgoet, dann goet hoe an woöste Stuien, söcht do Riue, finnt soe owwer nich; dann seggt hoe: Ik will wir in muin Hius truüggegon, wo ik wiesen sen. Wenn hoe wuirkümmet, dann finnt hoe dat met Bessem iutkuirt un uprummet. Dann goet hoe hen un halt sik siewen annere Goester, doe no laiger send os hoe; doe toet dann in un wuont do un dann werd dat met dem Minsken tolest no laiger os forhiar. Os hoe dat sia, roep oene Fruwwe iut dem Folke met heller Stimme: Sialig est doe Schaut, doe dui driagen hät, un doe Bost, doe dui erniart hät. Hoe owwer sia: Jeo, sialig send, doe Gott suin Weort hairt un bewart

11, 29-36
Os sik doe Luüe wir an en herandrängen, feng hoe an teo priegen un sia: Düt Geslecht est oene baise Ort; dat well Wunnertoeken fan mui soen; et werd owwer ninn anner Toeken kruigen, os dat fan dem Prophoeden Jonas. Sau os Jonas den Luüen in Ninive oen Toeken was, sau sall auk doe Minskensuone düösem Geslechte oen Toeken weren. Doe Küönikin iut Suüden sall tohaupe met düösem Geslechte fort Gericht trian un soe ferurdoelen. Soe kamm fan dem Enne fanner Ern un woll Salomo suine Wuishoet hairen; huir est owwer moer os Salomo. Doe Luüe iut Ninive süöt tohaupe met düösem Geslechte fort Gericht trian un soe ferurdoelen. Soe biadern sik no Jonas suiner Priege; huir est owwer moer os Jonas. Ninn Minske sticket oen Lecht an un stellt et innen Keller odder unnern Bieker. Hoe stellt et uppen Disk, dat soe olle dat Lecht soet, doe int Hius kuomet. Dat Auge est dat Lecht for dat Liewen. Wenn duin Auge gesund est, dann est duin ganß Liewen lecht. Wenn et owwer krank est, dann est duin ganß Liewen duüster. Giff acht, dat dat Lecht, dat in dui est, nich duüster werd. Est niu duin ganß Liewen helle un ninn duüster Stück doranne, dann bis diu sau innen Lechte, os wenn oen Lecht met hellem Schuine up dui strolt.

11, 37-54
Hoe hadde kium uphaurt teo priegen, do naidige en oen Pharisäer, hoe solle bui em iaden. Hoe geng met un sedde sik annen Disk. Doe Pharisäer wunnere sik, os hoe sog, dat Jesus sik nich forhiar doe Hänne wuoske. Doe Her owwer sia: Jeo, jui Pharisäer hault doe Bieker un Schüödel van biuden roeggen, owwer inwennig in jiuem Hadden sen jui full Guir un Baishoet. Jui Naren! Doe dat schaffen hät, wat biuden est, doe hät auk dat maket, wat binnen est. Giewet os Almeosen dat, wat in jiuen Biekern un Schüödeln est! Dann est jiu olls roeggen. Et sall jiu laige gon, Pharisäer! Jui giewet den toeggeden Doel van Münte, Pieper un ollem Groönkrom, owwer recht deon un Gott loef häwwen, do go jui anne forbui. Düt süö jui deon un dat annere nich loden. Et sall jiu laige gon, Pharisäer! Inner Scheole wi jui den ersten Plats häwwen un upper Strode süöt doe Luüe jiu toerst gruüßen. Et sall jiu laige gon, Pharisäer! Jui gluiket Griawern, doe nich mer teo kennen send, sau dat doe Luüe doriawer henlaupet un et nich miarket. Do sia oen Schriftgelerde: Mester, met düösen Woören seggs diu us auk teo fiel. Jesus sia: Et sall jiu Schriftgelerden auk laige gon. Jui loegget den Luüen Lasten up, doe soe nich driagen küönt, owwer jui sümst ruürt düöse Lasten nich met oenem Finger an. Et sall jiu laige gon. Jui seddet Graffstoene for doe Prophoeden, owwer jiue Aulen häwwet soe ümmebrocht. Sau sen jui Tuügen fan den Sünnen fan jiuen Aulen un sau billige jui soe. Doe maken soe daut un jui bowwet iare Griawer. Dorümme hät Gott in suiner Wuishoet seggt: Ik will Prophoeden un Apostel henschicken, owwer soe weret wecke dofan dautmaken un wegdruiwen. Den Prophoeden iar Bleot sall fan düösem Geslechte inföddert weren, olle Bleot, dat fan Anfang fanner Welt an ferguaden est, fan Abel suinem Bleoe an bet up dat Bleot fan Zacharias, doe tüsken Altor un dem Tempel ümmebrocht weor. Ik soegge jiu, et sall fan düösem Geslechte inföddert weren. Et sall jiu laige gon, Schriftgelerden! Jui häwwet doe Slüödel wegnuamen, dat soe dat Hoel nich fuinen küönt. Jui sümst send nich heringon un jui hault doe af, doe herin witt. Os hoe fan dor weggon was, fengen doe Schriftgelerden un Pharisäer an, em teo grollen un en iutteofrogen. Soe liuren dorup, dat soe em oen unbedacht Weort iut dem Munne locken.

12, 1-12
In der Tuit hedden sik diusende fan Minsken ansammelt. Doe drängen sik sau, dat soe sik oenanner uppe Foöde traiden. Do feng hoe an, suinen Jüngern teo soeggen: Wart jiu for den Pharisäern iarem Siurdoege; ik moene, wart jiu for der Huücheluigge! Niks est sau ferbuargen, dat et nich bekannt werd, un niks est sau hoemlik, dat et nich annen Dagg kümmet. Dorümme sall olls, wat jui innen Duüstern seggt häwwet, bui Lechten haurt weren, un wat jui jiu inner Kamern int Aur seggt häwwet, sall fannen Dacke ferkünniget weren. Ik soegge jiu os muinen Frünnen: Ängstiget jiu nich for den, doe dat Luif dautmaket un dann niks wuider deon küönt. Ik will jiu owwer soeggen, for wem jui jiu ängstigen süöt: Ängstiget jiu for dem, doe auk Macht hät, jiu inne Hölle teo smuiden. Ferkaupet soe nich fuif Luünike for twoe Pennike? Gott hät owwer doch nich oenen dofan fergieden. Niu est owwer joed Spuir Hor up jiuem Koppe tellt. Dorümme ängstiget jiu nich; jui send moer wert os fiele Luünike. Doe sik for den Minsken teo mui bekennt, teo dem werd sik doe Minskensuone auk for Gott suinen Engeln bekennen. Doe mui owwer for den Minsken afseggt, dem sall doe Minskensuone auk for Gott suinen Engeln afsoeggen. Doe oen Weort giegen den Minskensuonen seggt, dem sall dat fergiewen weren. Doe owwer den Hoeligen Goest lästert, dem sall dat nich fergiewen weren. Wenn soe jiu for doe Gerichte bringet, dann maket jiu ninne Suarge, wat jui antweorden un soeggen süöt; doe Hoelige Goest werd jiu in dem Augenblicke doe rechten Woöre giewen.

12, 13-21
Oen Mann iut dem Folke sia: Mester, soegg doch muinem Breor, dat hoe dat Iarwe met mui doelen sall. Jesus antweorde: Minske, wer hät mui os Richter iawer jiu anstellt? Dann sia hoe teo ollen: Niemet jiu in achte un wart jiu for Guits. Wenn oen Minske auk ruik est, dann kann hoe suin Liewen doch nich met Geld sieker stellen. Dann fertelle hoe oen Gluiknis. Do was oen ruiken Mann, dem suin Acker hedde geot driagen. Hoe iawerleog sik dat un sia: Wat sall ik maken? Ik häwwe ninnen Plats mer for doe Früchte. Dann sia hoe: Sau will ik dat maken: Ik will muine Schuürn afbriaken un grödder bowwen; dann will ik do den ganßen Arn un olls unnerbringen, wat ik süss no häwwe un will dann teo muiner Soele soeggen: Loewe Soele, diu häs Forrot up fiele Jore; niu sui teofria; ett un drink un genuüt dat Liewen. Owwer Gott sia em: Diu Nar! Düöse Nacht weret soe doe Soele fan dui ferlangen, un wat hairt dui dann no fan ollem, wat diu uphuüpet häs? Sau goet dat, wenn doe Minske sik Geld sammelt un nich for Gott ruik est.

12, 22-34
Dann sia hoe teo den Jüngern: Maket jiu ninne Suargen fort Liewen, wat jui iaden süöt, auk nich fort Luif, wat jui antoen süöt; dat Liewen est moer wert os dat Iaden un dat Luif moer os doe Klair. Bekuiket jiu ens doe Rawen! Soe saigget nich un arnt nich in, soe häwwet ninnen Keller un ninne Schuürn, un Gott erniart soe doch. Wofiel sen jui owwer moer wert os doe Füögel? Wer fan jiu kann met ollen suinen Suargen suin Liewen oene Handbroet länger maken? Wenn jui nich ens düt Minneste küönt, wat make jui jiu dann Suargen ümme annere Saken? Kuiket ens doe Liljen an, wo doe wasset! Soe arboedet nich, soe spinnt nich, un doch est Salomo in suiner ganßen Pracht nich sau fuin klait wiesen os oene fan düösen. Wenn owwer Gott dat Kriut biuden, dat fandage bloögget, un muarn ferbrennt werd, sau fuin klait, sall hoe dat nich no fiel moer bui jiu deon? Wo swack est jiue Glauwe! Dorümme süö jui nich besuarget frogen, wat jui iaden un drinken witt. Dorümme suid nich bange! No süöken Dingen froget doe Hoeden inner Welt. Jiue Fadder woet, dat jui dat naidig häwwet. Trachtet blaut no suinem Ruike, dann werd jiu dat annere no teogiewen weren. Sui nich bange, diu lütke Gemoene! Jiue Fadder well jiu suin Ruik giewen. Ferkaupet olls, wat jui häwwet, un giewet Almeosen! Loegget dat Geld sau an, dat et nich fergoet, un sammelt jiu domedde oenen Schatt innen Hiemel, doe nich afniemet, wo ninn Doef ankümmet un den ninne Modden friadet. Wo jiue Schatt est, doe est auk jiue Hadde.

12, 35-40
Snallt jiuen Roemen ümme un lodet jiue Lecht brennen! Jui süöt Luüen gluiken, doe up iaren Heren toöwet, wenn hoe fanner Hochtuit truüggekümmet, un em saugluiks doe Duür upmaken witt, wenn hoe ankloppet. Sialig send doe Knechte, doe waket, wenn doe Her kümmet. Hoe werd sik sümst den Rock upbuinen, soe annen Disk naidigen un doe Ruige rundgon un soe bedoenen. Magg hoe niu inner twoeden odder drüdden Nachttuit kuomen; sialig send soe, wenn hoe soe wachch finnt. Dat küön jui woll insoen: Wenn doe Hiusher wusst hedde, teo wieker Stunne doe Doewe kaimen, dann hedde hoe waket un hedde nich in suin Hius inbriaken loden. Dorümme hault jiu wachch; doe Minskensuone kümmet teo oener Stunne, wenn jui et nich fermeot.

12, 41-48
Do froge Petrus: Her, güllt düt Gluiknis blaut us odder auk ollen annern? Doe Her antweorde: Wöre doch joeder Ferwalter getrüwwe un kleok, wenn suin Her en iawer doe Knechte seddet, un gaiwe joedem suinen Doel teo der rechten Tuit! Sialig est doe Knecht, den doe Her sau andreppet, wenn hoe wuirkümmet. Hoe werd en iawer olle suine Luüe sedden. Denket doe Knecht owwer in suinem Hadden: Muin Her kümmet nau lange nich, un fänget hoe an, doe annern Knechte un Miagede teo slon, iawer doe Mode teo iaden un teo drinken un sik teo besiupen, dann werd suin Her an oenem Dage kuomen, wenn hoe et nich fermeot, un teo oener Stunne, wo hoe nich an en denket. Oen Knecht, doe den Willen fan suinem Heren kennt un sik do nich up inrichtet un do nich no doöt, doe werd fiele Sliage kruigen. Doe owwer dem Heren suinen Willen nich kennt un wat doöt, dat Sliage ferdoent, doe sall doe Puitsken män woenig foölen. Dem fiel giewen est, fan dem werd auk fiel föddert, un dem fiel anfertruwwet est, fan dem werd auk fiel ferlanget.

12, 49-59
Ik sen kuomen, dat ik Fuür uppe Ern bringen sall, un wat woll ik loewer soen, os dat et oll brenne. Forhiar mott ik no oene Taufe iuthaulen, un wo ferlanget mui dono, dat soe an mui fornuamen werd! Moene jui, dat ik uppe Ern kuomen sen, Fruiden teo bringen? Ik soegge jiu: Nai, Twist bringe ik. Fan niu an weret fuiwe, doe in oenem Hiuse wuont, unoens suin; droee weret giegen twoee un twoee giegen droee ston, doe Fadder giegen den Suonen un doe Suone giegen den Fadder, doe Mudder giegen doe Dochter un doe Dochter giegen doe Mudder, doe Swaigermudder giegen doe Swaigerdochter un doe Swaigerdochter giegen doe Swaigermudder. Dann sia hoe teo dem Folke: Wenn jui innen Westen Wolken upstuigen soet, dann soegge jui: Et gifft Riangen. Dann kümmet dat auk sau. Wenn jui den Wuind iut Suüden woeggen soet, dann soegge jui: Et werd hoet. Dann kümmet dat auk sau. Jui Huüchler! Wo doe Hiemel un doe Ern iutsoet, dat fersto jui teo duün. Wo kümmet dat owwer, dat jui doe Tuit nich duün küönt, in der jui liewet? Worümme küön jui nich fan jiu sümst urdoelen, wat recht est? Wenn diu met oenem annern for Gericht goes, dann giff dui unnerwiagens Moögge, dat jui jiu innen Geoen ferdriaget. Hoe könne dui süss for den Richter bringen un doe Richter könne dui dem Wächter iawergiewen un doe Wächter könne dui int Gefängnis smuiden. Diu sass nich oer wir heriutkuomen, bet diu den lesten Pennik betalt häs.

13, 1-9
Teo der Tuit kaimen Luüe, doe fertellen em fan den Galiläern, doe Pilatus for dem Altor hadde ümmebringen loden, dat sik iar Bleot met dem Bleoe fan den Offertiren fermenget hadde. Do sia Jesus: Moene jui, düöse Galiläer wören gröddere Sünner wiesen os doe annern, wuil soe sonn schrecklik Enne hat häwwet? Ik soegge nai, wenn jui jiuen Sinn nich ännert, süö jui olle sau schrecklik ümmekuomen. Moene jui, dat doe achttoeggen, den doe Taurn fan Siloa uppen Kopp fell, dat soe daude wören, laiger wiesen send os doe annern in Jerusalem? Ik soegge nai; wenn jui jiuen Sinn nich ännert, süö jui olle sau schrecklik ümmekuomen. Hoe fertelle nen dann düt Gluiknis: Oen Mann hadde oenen Fuigenbaum in suinem Wuinbiarge ston. Hoe kamm un kaik teo, of do Früchte uppe saiden; hoe faun owwer ninne. Doe sia hoe dem Görner: Ik sen niu oll droe Jore kuomen un soöke Frucht up düösem Baume un fuine niks. Howwe en af! Hoe süggt blaut dat Land iut. Doe Görner owwer sia: Her, lott en no düt Jor ston; ik will rundherümme grawen un düngen. Fillichte dräggt hoe dann doch no, wenn owwer nich, dann kanns diu en dann afhowwen loden.

13, 10-17
Hoe lere ens annen Sunndage inner Scheole. Do was dor oene Fruwwe, doe was fannen Goeste besiaden, doe soe oll achttoeggen Jore met Krankhoeden ploget hadde; soe was krumm un konn sik nich uprichten. Os Jesus soe sog, roep hoe soe no sik hen un sia: Fruwwe, diu sass fan duiner Krankhoet lösskuomen. Dann leog hoe iar doe Hänne uppen Kopp; saugluiks richte soe sik luike up un danke Gott. Dem Iawersten inner Scheole was dat nich recht, dat Jesus annen Sunndage hoele un sia teo den Luüen: Wui häwwet inner Wieken sess Dage, wo wui arboeden süöt; dann kuomet un lodet jiu hoelen un nich annen Sunndage. Do antweorde em doe Her: Jui Huüchler! Binnt nich joeder fan jiu annen Sunndage suinen Ossen odder Iesel löss un drifft hoe en nich hen, dat hoe siupen kann? Worümme sall denn düöse Fruwwe, doe doch oene Dochter fan Abraham est un oll achttoeggen Jore fannen Sotan biunen werd, nich auk annen Sunndage fan iaren Bännen lössmaket weren? Os hoe dat sia, mössen soe sik olle schiamen, doe giegen en wiesen wören. Dat ganße Folk owwer fröwwe sik iawer doe grauden Wunner, doe do fan em schögen.

13, 18-21
Dann sia hoe: Wem glicket Gott suin Ruik un in wiekerm Belle sall ik jiu dat wuisen? Et glicket oenem Siemtkairn, dat oen Minske nimmet un in suinen Goren saigget; et wässet up un werd oen Baum, dat doe Füögel unnern Hiemel up suinen Twoögern nestet. Dann sia hoe wir: Wo sall ik Gott suin Ruik medde fergluiken? Et est os oen Siurdoeg, den oene Fruwwe namm un in droe Schiepel Mial knia, bet doe ganße Doeg suürt hadde.

13, 22-35
Jesus taug duür Stia un Diarper, lere doe Luüe un roese wuider no Jerusalem. Do froge en oen Mann: Her, süöt würkelk män woenig Luüe sialig weren? Hoe antweorde: Giewet jiu Moögge, dat jui duür doe enge Porden heringot. Fiele weret dat deon un doch nich herinkuomen. Wenn doe Her upston est un doe Duür teomaket hät, dann küön jui do biuden ston un ankloppen un reopen: Her, mak us doch up! Hoe werd jiu antweorden: Jui hairt huir nich hen. Dann were jui soeggen: Wui häwwet jo for duinen Augen gieden un drunken un diu häs us uppen Stroden lert! Hoe werd jiu owwer antweorden: Ik woet nich, wo jui denne send. Got weg, jui Baisewichter! Dann were jui huülen un medden Tianen klappern, wenn jui soet, dat Abraham, Isaak un Jakob un olle Prophoeden in Gott suinem Ruike siddet un jui heriutwuiset weret. Fan Osten un Westen, fan Norden un Suüden weret doe Luüe kuomen un in Gott suinem Ruike annen Diske sidden. Süöke, doe niu doe lesten send, weret doe ersten suin, un süöke, doe niu doe ersten send, weret doe lesten suin. An dem Dage kaimen Pharisäer no Jesus un sian: Go huir weg un roese wuider; Herodes well dui ümmebringen. Hoe antweorde: Got hen un soegget düösem Fosse: Fandage un auk muaren no ferdruiwe ik baise Goester un hoele ik Kranke un erst in naichster Tuit sen ik domedde ferdig. Owwer fandage un muaren un iawermuaren mott ik no wannern; oen Prophoet draff blaut in Jerusalem ümmekuomen. Jerusalem, Jerusalem! Diu bringes doe Prophoeden ümme un stoeniges Gott suine Buan. Wo faken häwwe ik duine Kinner tohaupelocken wollt, sau os doe Henne iare Kuüken unner iare Flüögel nimmet, owwer jui häwwet nich wollt. Dorümme sall jiue Hius dalbruaken weren. Jui süöt mui nich mer soen, bet jui soegget: Siagen dem, doe do kümmet in dem Heren suinen Namen.

14, 1-6
Et was Sunndagg. Do geng hoe ens in dat Hius fan oenem Iawersten, doe teo den Pharisäern haur. Doe hadde en inlan; hoe soll bui em iaden. Dann wollen soe up en achten. Up oenmal stonn doe oen Mann for em, doe hadde dat Waderwassen. Do froge Jesus doe Schriftgelerden un Pharisäer: Drüöw wui annen Sunndage Kranke hoelen odder nich? Soe swiegen stille. Do packe hoe den Kranken an un make en gesund un loet en gon. Dann froge hoe: Wenn oenem fan jiu oen Kuind odder auk män oen Osse innen Saut fällt, tuüt hoe en nich wir saugluiks heriut, wenn et auk Sunndagg est? Do können soe em ninne Antweort up giewen.

14, 7-14
Os hoe miarke, dat doe Gäste, doe inlan wören, sik doe ersten Plätse iutwälen, sia hoe nen oen Gluiknis. Wenn diu teo oener Hochtuit inlan wers, dann sedde dui nich gluiks buawen an; do könne no oen Mann inlan suin, doe no haiger stoet os diu. Dann könne doe Hiusher kuomen un dui soeggen: Make Plats for düösen, un diu mösses met Schiamde unneran sidden. Wenn diu inlan wers, dann go hen un sedde dui unneran. Wenn dann doe Hiusher kümmet un seggt: Fründ, rücke haiger herup, dann werd dui dat oene Ere for ollen suin, doe annen Diske siddet. Doe sik sümst fiel dünket, doe sall woenig goelen, un doe sik sümst woenig dünket, doe sall fiel goelen. Dem Hiusheren sia hoe dann: Wenn diu Middaggs odder Owends oene Moltuit giffs, dann naidige nich duine Frünne, duine Broör, duine Ferwandten un duine ruiken Nowerluüe! Doe lat dui auk wir in un dann werd Gluikes met Gluikem afmaket. Wenn diu oene Moltuit giffs, dann la doe Armen, Krüöpel, Lamen un Blinnen in. Dann bis diu sialig; doe küönt dat nich wir sümst geot maken; et sall dui owwer belaunt weren, wenn doe Gerechten upstot.

14, 15-24
Fan den Gästen, doe annen Diske saiden un dat hairen, sia doe oene: Sialig est doe, doe naichstens dat Braut in Gott suinem Ruike iaden draff. Jesus sia: Do was oen Mann, doe gaff oen graut Fest un loet do fiele teo inlan. Os doe Festdagg kamm, schicke hoe suinen Knecht no den Gästen hen un loet nen soeggen: Kuomet, olls est trechte. Do fengen soe olle no der Ruige an un loeden sik entschülligen. Doe erste sia: Ik häwwe oenen Acker kofft; ik mott just hengon un en bekuiken. Ik bidde dui, entschüllige mui. Doe annere sia: Ik häwwe fuif Par Ossen kofft. Ik woll just hengon un soe bekuiken. Ik bidde dui, entschüllige mui. Doe drüdde sia: Ik häwwe just Hochtuit hat; dorümme kann ik nich kuomen. Doe Knecht kamm wir truügge un sia dat suinem Heren. Do weor doe iargerlik un sia teo dem Knechte: Niu go geswinne up doe Stroden inner Statt un hale doe Armen, doe Krüöpel, doe Blinnen un doe Lamen herin! Doe Knecht dai dat un sia: Her, olls est schoen, wat diu befualen häs, owwer do send no Plätse fruigg. Do sia doe Her: Go up doe Landstrode un kuik achter den Hecken teo un naidige dor doe Luüe, dat soe herinkuomet; muin Hius sall full weren. Owwer fan den, doe toerst inlan send, sall ninn Minske mer wat fan muiner Moltuit smecken.

14, 25-35
Wenn Jesus roese, dann folgen em graude Tröppe Luüe. Ens draigge hoe sik ümme un sia: Doe no mui kümmet un nich Fadder, Mudder, Süster, Breor un sik sümst upgifft, doe kann nich muin Jünger suin. Doe nich suin Kruüß dräggt un mui folget, doe kann nich muin Jünger suin. Wenn oen Mann oen Hius bowwen well, dann sedd´t hoe sik erst hen un iawerleggt, wat dat Bowwen kostet; hoe well wieden, of hoe auk doe Middel doteo hät. Et könne süss forkuomen, dat hoe doe Grundmuüren anfenge un dann nich mer wuiderbowwen könne, un dat olle lachchen, doe dat sögen, un sian: Düöse Mann feng an teo bowwen, one dat hoe sik dat richtig iawerleog, un konn do nich medde ferdig weren. Wenn oen Küönik met oenem annern Kruig anfangen well, dann seddet hoe sik erst hen un iawerleggt, of hoe innenstanne est, met toeggendiusend giegen den teo toen, doe met twintigdiusend anrücket. Wenn nich, dann schicket hoe Buan hen un lött ümme Fruiden bidden, saulang doe annere no wuit fan em est. Sau kann auk nich oene muin Jünger suin, doe sik nich fan ollem lössmaket, wat hoe hät. Dat Solt est oene geoe Sake. Wenn et owwer laipe werd, wo sall et dann wir Kraft hiarkruigen? Et est dann auk uppen Lanne un uppen Dünger niks mer wert un mott wegsmieden weren. Doe Auren hät teo hairen, doe haire teo!

15, 1-10
Do kaimen auk ollerhand Töllner un Sünner no em un wollen en hairen. Doe Pharisäer un Schriftgelerden wören nich tofria domedde un sian: Düöse Mann gifft sik met Sünnern af un ett an iarem Diske. Do hoel Jesus nen düt Gluiknis for un sia: Wenn oen Mann hunnert Schope hät un oent dofan ferlüsst, lött hoe dann nich doe niegen un niegensig uppen Woetkampe un söcht dat oene, bet hoe et finnt? Un wenn hoe et fiunen hät, dann nimmet hoe et uppe Schullern un fröwwet sik. Wenn hoe nohius kümmet, dann röppet hoe suine Frünne un Nowern tohaupe un seggt: Fröwwet jiu met mui; ik häwwe dat Schop wuirfiunen, dat mui wegkuomen was. Justsau est auk innen Hiemel Froöde iawer joeden Sünner, doe ümmekert, un moer Froöde os iawer niegen un niegensig Gerechte, doe ninne Ümmeker naidig häwwet. Wenn oene Fruwwe toeggen Grössen hät un oenen dofan ferlüsst, sticket soe dann nich oen Lecht an un kuirt soe nich dat Hius un söcht soe nich saulange, bet soe en finnt? Wenn soe en wuirfiunen hät, dann röppet soe iare Frünne un Nowern tohaupe un seggt: Fröwwet jiu met mui; ik häwwe den Grössen wuirfiunen, den ik ferluaren hadde. Sau fröwwet sik Gott suine Engel iawer joeden Sünner, doe sik bekert.

15, 11-24
Dann sia hoe: Do was oen Mann, doe hadde twoe Süöne. Doe jüngste sia: Fadder, giff mui den Doel van dem Iarwe, doe mui teokümmet! Hoe doele nen dat Geot. Korde Tuit nohiar namm doe jüngste Suone olls, wat hoe hadde, un geng domedde inne Früömde un brochte et dor lichtferdig duür. Os hoe niks mer hadde, kamm oene duüre Tuit iawer dat Land, dat hoe Hunger luin mosse. Do geng hoe hen un namm Denst bui oenem Biurn in dem früömden Lanne. Doe schicke en up suinen Acker un loet en doe Swuine hoön. Do hedde hoe sik gern an den Roöwen satt gieden, doe doe Swuine fraiden. Ninn Minske gaff em wat teo iaden. Do besann hoe sik up sik sümst un sia: Wo fiele Dagglainer hät muin Fadder, doe satt Braut häwwet, un ik mott huir ferhungern? Ik will mui uppen Wegg maken un no muinem Fadder gon un will em soeggen: Fadder, ik häwwe mui an Gott un an dui fersünniget. Ik sen nich mer wert, dat ik duin Suone hoede, nimm mui os duinen Dagglainer an. Do make hoe sik up un geng no suinem Fadder. Doe sog en oll fan wuidem ankuomen un hadde Erbarmen; hoe loep em inne Moöde un fell em ümmen Hals un küsse en. Doe Suone sia: Ik häwwe mui an Gott un an dui fergon; ik sen nich mer wert, dat ik duin Suone hoede. Owwer doe Fadder sia teo den Knechten: Halet den besten Rock un toet em den an! Stiaket em oenen Ring anne Hand un toet em Scheoe anne Foöde! Bringet oen fett Kalf un slachtet dat! Wui witt iaden un us fröwwen. Huir muin Suone was daude un est wir lebennig weoren, hoe was ferluaren un est wuirfiunen. Do fengen soe an un fröwwen sik doriawer.

15, 25-32
Doe ellste Suone was just uppen Faile. Os hoe nohius geng, haur hoe singen un danßen. Do roep hoe oenen fan den Knechten un froge en, wat dat teo beduün hedde. Doe sia em: Duin Breor est wuirkuomen un duin Fadder hät oen fett Kalf slachten loden, wuil hoe em gesund wuir hät. Do weor hoe fernuinig un woll nicht herinkuomen; män doe Fadder geng heriut un kuüre em teo. Hoe antweorde owwer: Suü, sau fiele Jore häwwe ik dui os Knecht doent un häwwe duine Gebodde haulen; diu häs mui owwer nich ens oenen Buck giewen, dat ik muine Frünne inlan kann. Niu kümmet hoe, doe olls lichtferdig duürbrocht hät, un do löss diu for em oen fett Kalf slachten. Doe Fadder antweorde: Muin Suone, diu bis ümmer bui mui un olls, wat mui hairt, dat hairt auk dui. Niu sass diu dui owwer doch fröwwen; duin Breor was daude un est wir lebennig weoren; hoe was ferluaren un est wuirfiunen.

16, 1-13
Hoe sia teo suinen Jüngern: Do was oen ruiken Mann, doe hadde oenen Ferwalter; fan dem fertellen soe em, dat hoe olls duürbröchte. Do loet hoe en kuomen un sia: Wat mott ik olls fan dui hairen? Wui witt ens upriaken; diu kanns nich mer Ferwalter bluiwen. Do iawerleog doe Ferwalter: Wat sall ik maken? Hoe lött mui gon. Grawen kann ik nich un biadeln will ik nich. Dann mott ik mui wat schiamen. Ik woet, wat ik deo: Doe Luüe süöt mui bui sik upniemen, wenn ik afgon mott. Do loet hoe olle Schüllner fan suinem Heren kuomen un froge den ersten: Wofiel bis diu em schüllig? Doe sia: Hunnert Fatt Ialge. Do sia hoe em: Huir est duin Schuin; niu sedde dui hen un schruif fifftig! Dann froge hoe den annern: Wofiel bis diu em schüllig? Doe sia: Hunnert Schiepel Woeden. Do sia hoe em: Huir est duin Schuin; schruif achtsig! Doe Her prole den Bedroeger, wuil hoe kleok wiesen was. Doe Weltkinner send manßen kloöker os doe Lechtkinner. Dat soegge ik jiu auk: Maket jiu Frünne met dem ungerechten Gelle, dat jui dann, wenn jui iut düöser Welt got, in doe oewigen Hüdden upnuamen weret. Doe int lütke getrüwwe est, doe est auk int graude getrüwwe, un doe int lütke nich erlik est, doe est auk int graude nich erlik. Wenn jui owwer bui dem Gelle upper Ern nich getrüwwe send, wer kann jiu dann doe Dinge innen Hiemel anfertruwwen? Wenn jui nich met früömden Dingen getrüwwe ümmegot, wer kann jiu dann dat giewen, wat jiu hairt? Ninn Minske kann twoe Heren doenen; hoe mott den oenen hassen un den annern loef häwwen; hoe mott bui dem oenen bluiwen un den annern ferloden. Jui küönt nich Gott un dem Gelle doenen.

16, 14-18
Os doe Pharisäer dat hairen, lachchen soe iawer en. Soe hedden dat Geld loef. Do sia hoe: Jui send Luüe, doe for den Minsken fromm suin witt, owwer Gott kennt jiu Hadde. Wat for den Minsken graut est, dat magg Gott nich luin. Dat Gesett un doe Prophoeden goelt bet up Johannes; fan der Tuit an werd doe geoe Buaskop fan Gott suinem Ruike ferkünniget, un joeder well sik met Gewalt herindrängen. Et est owwer oer mögglik, dat Hiemel un Ern fergot, os dat oen Weort fan dem Gesedde fergoet. Doe suine Fruwwen gon lött un oene annere fruigget, doe brecket doe Oee, un doe oene annere fruigget, doe fan iarem Manne schett est, doe brecket auk doe Oee.

16, 19-31
Do was oen ruiken Mann, doe klaie sik met Purpur un fuinem Linnen un liewe olle Dage in Froöden os sonn grauden Heren. Do was auk oen armen Mann, doe hoede Lazarus. Doe lagg for der Duür fan dem Ruiken un satt full fan Swiaren. Hoe att doe Krüömel, doe dem Ruiken fannen Diske fellen. Doe Ruüens kaimen un licken em doe Swiaren af. Do starf doe Arme un weor fan Engeln in Abraham suinen Schaut driagen. Doe Ruike starf auk un weor begrawen. Os hoe niu Puine inner Hölle luin moss, sleog hoe doe Augen up un sog Abraham fan wuidem un Lazarus in suinem Schaude. Do roep hoe: Fadder Abraham, erbarme dui iawer mui un schicke Lazarus hen, dat hoe doe Fingerspissen int Wader höllt un mui doe Tungen kuült. Ik häwwe huir Puine in dem Fuür. Abraham sia: Muin Suone, bedenke, dat diu upper Ern olls kriegen häs, wat diu wünskes. Lazarus owwer nich. Niu werd hoe traistet un diu moss Puine luin. Tüsken jiu un us liggt sonne graude Kluft, dat wui nich no jiu un jui nich no us kuomen küönt. Do sia hoe: Dann bidde ik dui, dat diu en in muinem Fadder suin Hius schickes; ik häwwe no fuif Broör, den sall hoe dat betuügen, dat soe nich auk in düöse Puine kuomet. Abraham sia em: Soe häwwet Moses un doe Prophoeden. Up doe süöt soe achten. Hoe sia owwer: Nai, Fadder Abraham, wenn oen Mann fan den Dauen hengoet, dann weret soe sik bekeren. Hoe antweorde em: Wenn soe nich up Moses un doe Prophoeden hairt, dann lodet soe sik auk nich iawertuügen, wenn oen Mann fan den Dauen upstoet.

17, 1-10
Hoe sia teo den Jüngern: Dat lött sik nich ännern, dat Iargernisse kuomet; owwer et sall dem laige gon, fan dem soe kuomet. Et wöre for den biader, dat soe em oenen Müölenstoen ümmen Hals hengen un en inne Soe smieden, os dat hoe düöse Lütken ferfört. Niemet jiu in achte! Sünniget duin Breor, dan ferwuise em dat, un wenn em dat laid doöt, dann fergiff em. Wenn hoe siewenmol an oenem Dage an dui sünnige un siewenmol wuirkaime un sia: Et doöt mui laid, dann sass diu em fergiewen. Doe Jünger sian teo em: Her giff us moer Glauwen! Doe Her antweorde: Wenn jui Glauwen os oen Siemtkairn hedden, dann sia jui teo düösem Baume: Ruid dui met duinen Woddeln iut un plante dui inne Soe, dann wöre hoe dat deon. Wer fan jiu seggt teo suinem Knechte, wenn hoe fannen Faile kümmet, wo hoe ploöget odder dat Foe hott hät: Go tengern annen Disk un ett wat! Wisse nich! Hoe seggt em: Make mui dat Owendiaden trechte un doene mui bui Diske! Wenn ik gieden un drunken häwwe, dann sass diu auk iaden un drinken. Danket hoe dem Knechte, wenn doe dat don hät, wat em befualen est? Sau jui auk; wenn jui olls don häwwet, wat jiu befualen est, dann denket: Wui send män Knechte, wui häwwet blaut don, wat wui deon müöt.

17, 11-19
Os hoe no Jerusalem roese, taug hoe midden duür Samaria un Galiläa. In oenem lütken Duarpe kaimen em toeggen Iutsättige inne Moöde, doe bliewen fan wuidem ston un roepen helle: Jesus, Mester, erbarme dui iawer us! Os hoe soe sog, sia hoe: Got hen un wuiset dat dem Pruister! Soe gengen hen un woören roeggen. Os doe oene sog, dat hoe gesund was, kamm hoe truügge un danke Gott met heller Stimme. Hoe fell for Jesus dal upt Gesicht un danke em. Dat was oen Samaruiter. Do froge Jesus: Send denn nich olle toeggen gesund weoren, wo send denn doe annern niegen? Was do süss nich oene os blaut düöse Früömde, doe wuirkuomen un Gott doe Ere giewen woll? Hoe sia em: Sto up un go hen! Duin Glauwe hät dui holpen.

17, 20-37
Ens frogen en doe Pharisäer: Wannoer kümmet Gott suin Ruik? Hoe antweorde: Gott suin Ruik kümmet ganß stille one Upsoen. Ik kann nich soeggen: Soet, huir est et odder dor est et. Gott suin Ruik est oll midden unner jiu. Dann sia hoe teo den Jüngern: Do wer[d]<et> Dage kuomen, dann were jui dono ferlangen, mui teo soen, wenn auk blaut for oenen Dagg. Dann weret soe jiu soeggen: Suü, huir est hoe! Suü, dor est hoe! Got nich hen un laupet nich achter süöken Luüen hiar! Os doe Blits, doe van buawen kümmet un olls helle maket, sau werd doe Minskensuone an suinem Dage suin. Erst mott hoe owwer no fiel luin un fan düösem Geslechte ferstott weren. Os dat teo Noah suiner Tuit teogeng, sau sall dat auk in dem Minskensuonen suinen Dagen teogon. Soe aiden un drünken un fruiggen un loeden sik fruiggen bet up den Dagg, wo Noah in den Kasten geng un doe graude Waderfleot kamm un soe do olle inne unnergengen. Justsau est dat auk teo Lott suiner Tuit wiesen; soe aiden, drünken köffen, ferköffen, planten un bowwen. Owwer an dem Dage, os Lott fan Sodom weggeng, fell Fuür un Swiawel fannen Hiemel un brochte soe olle ümme. Justsau werd dat auk dann suin, wenn doe Minskensuone wuirkuomen werd. Doe an dem Dage buawen uppen Dacke est un unner innen Hiuse suine Saken luiggen hät, doe sall nich mer herunnergon un soe halen. Doe biuden uppen Faile est, doe sall nich mer nohius gon. Denket an Lott un suine Fruwwen! Doe suin Liewen behaulen well, doe sall et ferloesen, un doe et ferlüsst, dem sall et bewart weren. In der Nacht weret twoee up oenem Bedde luiggen; doe oene werd annuamen un doe annere werd truüggeloden weren. Twoe Miagede weret tohaupe malen; doe oene werd annuamen un doe annere werd truüggeloden weren. Do frogen en doe Jünger: Her; wo denn? Hoe antweorde: Wo oen Luik liggt, doe kuomet doe Adler tohaupe.

18, 1-18
Hoe fertelle nen oen Gluiknis un woll nen domedde soeggen, dat soe olltuit bian un nich noloden sollen. Do was ens oen Richter in oener Statt, doe froge niks no Gott un no Minsken. Do was auk oene Witwe in der Statt; doe kamm no em un bidde en: Help mui doch teo muinem Rechte giegen doe laigen Luüe! Hoe woll erst gar nich, dann dachte hoe bui sik: Wenn ik mui auk for Gott un Minsken nich fürchte, owwer düöser Witwe will ik doch helpen, wuil soe mui ninne Riue lött. Soe kümmet süss no un puiniget mui. Do sia hoe: Niu achtet dorup, wat doe ungerechte Richter sia! Sall denn Gott nich suinen Iutwälten teo iarem Rechte helpen, wenn soe en Dagg un Nacht anreopet? Hoe werd soe redden, wenn hoe soe auk lange toöwen lött. Ik soegge jiu: Sau innen Augenblicke werd hoe nen Recht ferschaffen. Werd owwer doe Minskensuone düösen Glauwen upper Ern fuinen, wenn hoe wuirkümmet?

18, 9-14
Hoe sia süöken, doe do moenen, dat soe fromm wören un doe annern ferachten, düt Gluiknis: Do gengen ens twoe Männer innen Tempel un wollen bian; doe oene was oen Pharisäer un doe annere oen Töllner. Doe Pharisäer stonn risk un bia for sik: Gott ik danke dui, dat ik nich sau sen os doe annern Luüe: Roöwer, Bedroeger, Oebriaker un os düöse Töllner. Ik faste doe Wieken twoemol un giewe den toeggeden Doel fan muinem ganßen Inkuomen. Doe Töllner blaif truügge un woge nich upteokuiken. Hoe sleog sik for doe Bost un sia: Gott, sui mui armen Sünner gnaidig! Düöse was rechtferdigt un hadde Gnade fiunen, doe annere owwer nich. Doe sik sümst fiel dünket, doe sall woenig goelen, un doe sik sümst woenig dünket, doe sall fiel goelen.

18, 15-17
Ens bröchten soe em lütke Kinner, dat hoe soe anruüren soll. Os doe Jünger dat sögen, schüllen soe met den Luüen. Owwer Jesus roep soe no sik hen un sia: Lodet doe Kinner no mui henkuomen un hault soe nich truügge! Just for doe est Gott suin Ruik bestimmet. Doe Gott suin Ruik nich os oen Kuind annimmet, doe kümmet nich herin.

18, 18-27
Ens froge en oen Iawerst: Geoe Mester, wat mott ik deon, dat ik dat oewige Liewen iarwe? Jesus antweorde: Worümme seggs diu geoe Mester teo mui? Nich oene est geot<,> blaut Gott. Diu kenns doch doe Gebodde: Diu sass nich dautslon, diu sass nich oebriaken, diu sass nich stialen, diu sass nich falsk tuügen, diu sass duinen Fadder un duine Mudder eren. Hoe sia: Dat häwwe ik olle fan lütk up haulen. Os Jesus dat haur, sia hoe: Oent failt dui no: Ferkaup olls, wat diu häs, un giff dat Geld armen Luüen! Dann häs diu oenen Schatt innen Hiemel un dann kumm un folge mui! Os hoe dat haur, weor hoe bedroöwet. Hoe was nüdde ruik. Os Jesus dat sog, kaik hoe en an un sia: Wat höllt dat swor, dat doe Ruiken in Gott suin Ruik kuomet! Oen Kamoel kümmet lichter duür dat Nodelaur os sonn Ruiken in Gott suin Ruik. Do sian doe, doe dat hairen: Wer kann dann sialig weren? Jesus sia: Dem Minsken est dat nich mögglik, owwer Gott est olls mögglik.

18, 28-34
Petrus sia: Suü, wui häwwet olls ferloden un send dui folget. Hoe antweorde: Joederoene, doe Hius, Fruwwe, Breor, Ellern odder Kinner ümme Gott suin Ruik ferlött, doe sall oll in düösem Liewen dofor belaunt weren un in der annern Welt sall hoe dat oewige Liewen häwwen. Hoe namm doe Twialwe allaine ümme sik un sia: Soet, wui got niu no Jerusalem un do sall olls schoen, wat doe Prophoeden fan dem Minskensuonen schriewen häwwet. Hoe werd den Hoeden iawergiewen, iutschullen un anspuigget weren. Soe weret en slon un ümmebringen, owwer den drüdden Dagg werd hoe wir upston. Soe ferstönnen do owwer niks fan. Doe Woöre wören ienen dunkel un soe begriepen nich, wat hoe moene.

18, 35-43
Os hoe in doe Naichte fan Jericho kamm, satt oen Blinnen anne Wiage un biadele. Os doe fernamm, dat do sau fiele Luüe ferbuigengen, froge hoe, wat dat bedüdde. Do sian soe em: Jesus fan Nazareth kaime dohiar. Do roep hoe: Jesus, diu Suone fan David, erbarme dui iawer mui! Doe fuüran gengen, schüllen met em, hoe solle swuigen, owwer hoe schroegge no fiel moer: Diu Suone fan David, erbarme dui iawer mui! Jesus blaif ston un loet en no sik henkuomen. Os doe Blinne donne bui em was, froge hoe en: Wat wullt d[ui]<iu> fan mui? Hoe antweorde: Her, dat ik soen kann. Jesus sia: Du sass soen küönen; duin Glauwe hät dui holpen. Saugluiks konn hoe soen. Hoe folge Jesus un danke Gott. Dat ganße Folk gaff Gott doe Ere, os et düt sog.

19, 1-10
Dann geng Jesus wuider un kamm duür Jericho. Do was oen Mann, doe hoede Zachäus, doe was doe Iawerste fan den Töllnern un oen ruiken Mann. Doe woll Jesus gern soen, owwer et glücke em nich, wuil hoe män lütk was. Do loep hoe foriut un staig uppen Baum, doe do stonn, wo hoe hiarkuomen moss. Os Jesus an doe Stuie kamm, kaik hoe inne Haichte un sia: Zachäus, kumm uilig herunner. Ik mott fandage bui dui inkeren. Do staig hoe rask herunner un namm en met Froöden up. Os doe Luüe dat sögen, gnuoren soe un sian: Hoe est bui oenem Sünner inkert. Zachäus tratt for un sia teo dem Heren: Her, doe Hälfte fan muinem Gelle giewe ik den Armen, un wenn ik oenem teo fiel afnuamen häwwe, giewe ik em dat duwwelt wuir. Jesus sia: Fandage est Hoel in düt Hius inkert; hoe est auk Abraham suin Suone. Doe Minskensuone est kuomen un mott soöken un redden, wat ferluaren est.

19, 11-27
Os soe no teolustern, fertelle hoe oen Gluiknis, wuil soe oll donne bui Jerusalem wören un doe Luüe moenen, dat Gott suin Ruik niu kuomen mösse: Do was oen haugen Heren, doe taug in oen früömd Land un woll dor oen Küönikruik inniemen un dann wuirkuomen. Doe loet toeggen fan suinen Knechten reopen un gaff nen toeggen Pund un sia: Maket Geschäfte domedde, bet ik wuirkuome. Doe Luüe owwer hassen en un schicken em Buan un loeden em soeggen: Wui witt dat nich, dat düöse Mann Küönik iawer us werd. Os hoe doch dat Küönikruik kriegen hadde un wir truüggekamm, loet hoe doe Knechte reopen, den hoe dat Geld giewen hadde, un woll soen, wat soe domedde anfangen hedden. Do kamm doe erste un sia: Her, duin Pund hät toeggen Pund inbrocht. Hoe sia: Sau est et recht, diu bis oen geoen Knecht. Wuil diu in lütken Dingen getrüwwe wiesen bis, sass diu iawer toeggen Stia Macht häwwen. Doe annere kamm un sia: Her, duin Pund hät fuif Pund inbrocht. Teo dem sia hoe: Diu sass Ferwalter iawer fuif Stia suin. Doe drüdde kamm un sia: Her, huir est duin Pund, dat ik innen Deok wickelt un wegleggt häwwe. Ik was bange for dui, wuil diu strenge bis. Diu nimms, wat diu nich anleggt häs, un maigges, wat diu nich saigget häs. Do sia doe Her: No duinen oegen Woören will ik dui richten. Diu seggs, ik wöre oen strengen Mann, doe naime, wat hoe nich anleggt hedde, un maigge, wat hoe nich saigget hedde. Worümme häs diu muin Geld denn nich uppe Bank brocht? Dann hedde ik et met Tinsen wuirkriegen, os ik truüggekamm. Dann sia hoe teo den annern, doe dobui stönnen: Niemet em dat Pund af un giewet et dem, doe toeggen hät. Doe sian: Her, doe hät doch oll toeggen Pund. Ik soegge jiu: Doe wat hät, doe sall no moer häwwen, un doe woenig hät, dem sall auk dat no nuamen weren, wat hoe hät. Doe mui hassen un doe nich wollen, dat ik iar Küönik weren soll, doe bringet mui hiar un slot soe for muinen Augen daut.

19, 28-40
Os hoe dat seggt hadde, geng hoe wuider no Jerusalem. Os hoe no Bethphage un Bethanien an dem Ialgebiarge kamm, schicke hoe twoee fan suinen Jüngern foriut un sia: Got in dat Duarp, dat for jiu liggt! Wenn jui herinkuomet, dann were jui oen Föllen anbiunen soen, do hät nau ninn Minske uppe siaden; dat buint löss un bringet et mui huir hen! Wenn soe jiu froget: Worümme buin jui dat löss<,> dann soegget: Doe Her mott et briuken. Doe boeden Jünger gengen hen un fuünen dat sau, os nen Jesus seggt hadde. Os soe dat Föllen lössmaken wollen, sian doe, den et haur: Worümme buin jui dat Föllen löss? Soe antweorden: Doe Her mott et briuken. Soe bröchten et no Jesus, decken iaren Mantel doriawer un sedden Jesus dorup. Os hoe niu wuiderrait, spredden doe annern iare Mäntel iawer den Wegg. Os hoe an doe Stuie kamm, wo doe Ialgebiarg dalgoet, fengen olle Jünger for Froöden an, Gott met heller Stimme for olle Wunner teo danken, doe soe soen hedden, un roepen: Siagen dem Küönike, doe in dem Heren suinen Namen kümmet! Fruiden upper Eren un Ere buawen inner Haichte! Do sian oenige fan den Pharisäern iut dem Troppe: Mester, ferbuüt doch duinen Jüngern dat Schroeggen! Hoe antweorde: Wenn düöse swiegen, dann mössen doe Stoene schroeggen.

19, 41-44
Os hoe naiger kamm, do kaik hoe doe Statt an un grain doriawer un sia: Och, wenn diu doch woenigstens in düösen Dagen insöges, wat dui Fruiden bringet. Et stoet dui for Augen, owwer et blifft dui ferbuargen. Do werd oene Tuit kuomen, dann weret soe dui un duine Kinner belagern un an ollen Ecken bedrängen. Soe weret dui dalruiden un nich oenen Stoen fan dui uppen annern loden, wuil diu nich insuüs, dat düt doe Tuit est, wo Gott dui suin Hoel anbütt.

19, 45-48
Hoe geng in den Tempel un draif olle heriut, doe do wat ferkaupen wollen un sia: Do stoet schriewen: Muin Hius sall oen Gebetthius suin un jui häwwet do oen Roöwerlock iut maket. Hoe lere Dagg for Dagg innen Tempel. Doe Haugenpruister un Schriftgelerden un Iawersten innen Folke wollen en nich hairen un trachten em no dem Liewen. Soe wüssen owwer nich, wo soe dat anfangen sollen. Dat Folk heng em an un haur en gern.

20, 1-8
Os hoe ens dat Folk innen Tempel lere un fanner geoen Buaskop priege, kaimen doe Haugenpruister un Schriftgelerden met den Iawersten an en heran un sian: Soegg us doch, met wecken Rechte doös diu dat un wer hät dui doe Fullmacht doteo giewen? Hoe antweorde: Ik will jiu auk ens wat frogen un jui süöt mui dat soeggen. Was den Johannes suine Taufe fannen Hiemel odder fan Minsken? Do iawerloögen soe dat un sian: Soegge wui fannen Hiemel, dann werd hoe soeggen: Worümme häwwe jui em dann nich lofft? Soegge wui owwer fan Minsken, dann werd us dat Folk stoenigen. Dat est dofan iawertuüget, dat Johannes oen Prophoet wiesen est. Do sian soe, soe wüssen et nich, wo soe hiar stamme. Jesus antweorde: Dann soegge ik jiu auk nich, met wecken Rechte ik dat deoe.

20, 9-18
Dann fertelle hoe dem Folke düt Gluiknis: Do was oen Mann, doe plante oenen Wuinbiarg an un ferhuüre en an Wuinbiurn. Dann ferroese hoe up lange Tuit inne Früömde. Os doe Tuit kamm, dat doe Wuindriuwen ruip wören, schicke hoe oenen Knecht hen, dat soe em suinen Doel fan den Früchten giewen sollen. Owwer doe Biurn sloögen den Knecht un loeden en met liegen Hännen wir gon. Do schicke hoe oenen annern Knecht hen. Den sloögen un ferspodden soe un schicken en auk met liegen Hännen wir truügge. Do schicke hoe no den drüdden hen. Den sloögen soe, dat hoe bleoe, un smieden en heriut. Do sia doe Her fan dem Wuinbiarge: Wat sall ik niu maken? Ik will muinen Suonen henschicken, for dem weret soe sik in achte niemen. Os soe den sögen, iawerloögen soe, wat soe maken sollen. Dann sian soe: Dat est doe Iarwe. Den lodet us uppe Suit bringen; dann kruige wui dat Iarwe. Soe smieden en iut dem Wuinbiarge heriut un sloögen en daut. Wat werd niu doe Her fan dem Wuinbiarge met den Mördern anfangen? Hoe werd kuomen un doe Wuinbiuren ümmebringen un annern den Wuinbiarg giewen. Os soe dat hairen, sian soe: Dat werd doch woll nich schoen! Dann kaik hoe soe stiur an un sia: Wat bedütt dat Weort, dat inner Schrift stoet: Fan dem Stoene, den doe Muürluüe wegsmieden häwwet, fan dem est oen Eckstoen weoren. Doe up düösen Stoen fällt, doe goet tonichte; up den hoe owwer fällt, den maket hoe tonichte.

20, 19-26
Doe Haugenpruister un Schriftgelerden miarken, dat soe met düösem Gluiknisse mennt wören un söchten fan der Stunne an Geliagenhoet, doe Hand an en teo loeggen; soe wören owwer for den Folke bange. Dorümme liuren soe em up; soe schicken wecke hen, doe sollen sik fromm stellen un uppassen, wat hoe sia. Soe wollen en in suinen oegen Woören fangen un dann dem Landfuaget iutliewern. Doe sian: Mester, wui wiedet, dat diu seggs un lers, wat recht est, un Gunst bui dui niks güllt. Diu lers Gott suinen Wegg no der Worhoet. Est dat recht, dat wui dem Kaiser Stuürn betalt odder nich? Hoe miarke owwer iare List un sia: Wuiset mui ens oenen Grössen! Wem suin Beld un suine Inschrift stoet doruppe? Soe sian: Dem Kaiser suin Beld. Do sia hoe: Sau, dann giewet dem Kaiser, wat dem Kaiser teokümmet, un Gott, wat Gott teokümmet. Soe mössen düöse Antweort for dem Folke goelen loden; soe wunnern sik owwer doriawer un swiegen stille.

20, 27-40
Do kaimen auk Saddußäer, doe do soegget, et gaiwe ninn Upston no dem Daue un frogen en: Mester, Moses hät befualen: Wenn oenem doe Breor sterft un doe oene Fruwwe one Kinner truüggelött, dann sall doe Breor doe Witwe niemen un suinem Breor Kinner tuügen. Do wören niu siewen Broör. Doe erste namm oene Fruwwen un starf one Kinner. Doe annere namm doe Fruwwen un starf auk one Kinner. Doe drüdde namm soe un sau olle siewen; soe stüörwen one Kinner. Tolest starf auk doe Fruwwe. Wenn soe niu upstot, wem fan den siewen hairt soe dann os Fruwwe? Soe häwwet soe olle siewen os iare Fruwwen hat. Jesus antweorde: Doe Luüe in düöser Welt fruigget un lodet sik fruiggen. Doe owwer for würdig haulen weret, dat soe upston un inner annern Welt liewen süöt, doe weret nich fruiggen un sik nich fruiggen loden. Soe küönt auk nich mer daude bluiwen; soe send den Engeln gluik un send Gott suine Kinner. Dat owwer doe Dauen upston weret, dorup hät auk Moses in der Geschichte fan dem Dairnbuske hendutt, wo hoe us den Heren os den Gott fan Abraham, Isaak un Jakob kennen lert. Gott est owwer oen Gott fan den Lebennigen un nich fan den Dauen. For em liewet soe olle. Do sian oenige fan den Schriftgelerden: Mester, diu häs recht antweordet. Soe wogen owwer nich wir, en teo frogen.

20, 41-44
Do sia hoe: Wo est dat, dat soe soegget, Christus, wöre David suin Suone? David seggt sümst innen Psalmbeoke: Doe Her hät teo muinem Heren seggt: Sedde dui an muine rechte Suit, bet ik dui duine Fuinde for doe Foöde loegge. David seggt Her teo em, wo kann hoe denn suin Suone suin?

20, 45-47
For dem ganßen Folke sia hoe dann teo den Jüngern: Niemet jiu in achte for den Schriftgelerden, doe in langen Röcken herümmegot un sik uppen Stroden gern gruüßen lodet un innen Scheolen un annen Diske gern buawenan siddet. Soe niemet den Witwen doe Huüser weg un hault teom Schuine lange Gebedde. Soe weret swore Strafen for dem Gerichte kruigen.

21, 1-4
Hoe kaik up un sog, dat doe Ruiken iare Gawen in den Kasten loögen. Hoe sog auk, dat oene arme Witwe twoe Pennike do indai un sia: Düöse arme Fruwwe hät do moer inleggt os doe annern olle tohaupe. Doe annern häwwet fan iarem Iawerfleode wat afgiewen; soe hät owwer bui iarer Armeot do olls indon, wat soe hadde.

21, 5-9
Wecke kuüren dofan, dat doe Tempel met wackern Stoenen un Bellern smücket wöre. Do sia hoe: Do werd oene Tuit kuomen, wo fan ollem, wat jui huir soet, ninn Stoen uppen annern bluiwen sall, doe nich twoeggbruaken werd. Soe frogen: Mester, wannoer sall dat schoen, un wecke Toeken gifft et, dat et schoen sall? Hoe antweorde: Giewet acht, dat soe jiu nich uppen Irwegg bringet; do weret fiele kuomen, doe sik for Christus iutgiewet un soegget: Ik sen Christus un doe Tuit est kuomen. Jui süöt düösen nich folgen. Wenn jui fan Kruig un Upstand hairt, dann lodet jiu nich bange maken. Dat mott erst kuomen. Dat Enne est dat owwer nau nich.

21, 10-19
Dann sia hoe wuider: Oen Folk werd giegen dat annere upston un oen Ruik giegen dat annere. Schrecklike Erdbiewen weret kuomen un baule huir baule dor Hungersnaut un Suüken. Annen Hiemel weret schrecklike un graude Toeken schoen. Owwer forhiar, no oer os düt indreppet, weret soe doe Hänne an jiu loeggen un jiu ferfolgen. Soe weret jiu for doe Gerichte bringen un in doe Gefängnisse smuiden, un jiu ümme mui for Küönike un Fürsten stellen. Dat sall an jiu schoen, dat jui Tuügnis fan mui giewen küönt. Dorümme niemet jiu dat teo Hadden, dat jui jiu nich in foriut Suarge maket, wat jui antweorden süöt. Ik will jiu Weort un Wuishoet giewen, dat soe niks giegen jiu iutrichten un soeggen küönt. Jui weret fan jiuen Ellern, Broörn, Ferwandten un Frünnen angiewen weren un soe weret auk wecke fan jiu ümmebringen. Soe weret jiu ümme muinen Namen hassen. Do sall owwer ninn Spuir Hor fan jiuem Koppe ferluaren gon. Hault gedüllig iut un gewinnt jiu dat Liewen!

21, 20-26
Wenn jui niu soet, dat Jerusalem belagert werd, dann küön jui wieden, dat doe Statt baule unnergon werd. Dann süöt doe, doe in Judäa send, uppe Biarge flüchten; doe in Jerusalem send, süöt doe Statt ferloden; doe uppen Lanne send, süöt nich no der Statt gon. Dat send doe Dage, wo olls sau kuomen sall, os dat schriewen stoet. Laige est dat in den Dagen for doe Fruwwen, doe lütke Kinner häwwet. Et werd graude Naut in düösem Lanne giewen un oen Strafgericht iawer düt Folk kuomen. Soe süöt met scharpen Swertern dalslagen un os Gefangene tüsken olle Fölker sliepet weren. Jerusalem sall fan den Hoeden fertrompelt weren, bet dat doe Tuit for doe Hoeden aflaupen est. Do süöt Toeken an Sunne, Mone un Sternen schoen. Upper Ern süöt doe Luüe bange weren. Doe Soe un doe Wellen süöt briusen. Doe Minsken süöt for Angest fergon, wenn soe up doe Dinge toöwet, doe iawer doe Ern kuomen süöt; auk doe Kräfte annen Hiemel süöt wanken.

21, 27-36
Dann weret soe den Minskensuonen met grauder Macht un Pracht inner Wolke kuomen soen. Wenn düt anfänget un indreppet, dann kuiket up un hault den Kopp risk, dann süö jui reddet weren. Dann sia hoe nen oen Gluiknis: Kuiket ens den Fuigenbaum un olle annern Baime an! Wenn soe Saft kruiget un iutslot, dann wiede jui fan sümst, dat et Sommer werd. Wenn jui düt kuomen soet, dann süö jui auk wieden, dat Gott suin Ruik donne bui jiu est. Ik soegge jiu: Düt Geslecht sall nich oer fergon, bet düt olls indreppet. Hiemel un Ern weret fergon, owwer muine Woöre weret nich fergon. Wart jiu owwer, dat jiue Hadde nich met Swelgeruigge un met Suargen belastet werd. Süss kümmet düöse Dagg ganß unfermeot os oene Slinge iawer jiu. Hoe kümmet sieker iawer olle, doe upper Ern wuont. Dorümme waket un biat, dat jui Kraft kruiget un olls iawerston küönt, wat kuomen sall, un dat jui sieker for dem Minskensuonen beston küönt.

21, 37-38
Bui Dage was hoe innen Tempel un lere dor: Owends geng hoe iut der Statt heriut un blaif Nachts annen Ialgebiarge. Muarens freo kaimen doe Luüe oll innen Tempel un wollen en hairen.

22, 1-6
Et was oll kort for dem Feste, wo soe soöd Braut iaden mössen. Doe Haugenpruister un doe Schriftgelerden iawerloögen, wo soe en uppe Suit bringen können; soe wören owwer for dem Folke bange. Do faun doe Sotan Ingang bui Judas, doe iut Karioth was un teo den Twialwen haur. Doe geng hen un kuüre met den Haugenpruistern un met den Hauptluüen doriawer, up wecke Ort hoe nen Jesus inne Hänne liewern woll. Doe fröwwen sik un fersproöken em, soe wollen em Geld dofor giewen. Judas geng dorup in un sochte oene Geliagenhoet, dat hoe Jesus one Upsoen iutliewern könne.

22, 7-13
Do kamm doe Dagg, wo soe dat soöde Braut iaden un dat Austerlamm slachten mössen. Jesus schicke Petrus un Johannes iut un sia: Got hen un maket olls trechte, dat wui dat Austerlamm iaden küönt. Soe frogen: Wat menns diu, wo süö wui dat bestellen? Hoe sia: Wenn jui inne Statt kuomet, dann were jui oenen Mann andriapen, doe dräggt oene Kriuke met Wader; dem folget in dat Hius, wo hoe heringoet, un soegget dem Hiusheren: Doe Mester lött dui soeggen: Wo est doe Stuawe, wo ik met muinen Jüngern dat Austerlamm iaden kann? Dann werd hoe jiu oenen grauden Sal met Polstern wuisen; do bestellt et. Soe gengen hen un fuünen olls sau, os hoe nen dat seggt hadde un maken dat Austerlamm trechte.

22, 14-23
Os doe Stunne kamm, sedde hoe sik annen Disk un doe twialf Apostel met em. Dann sia hoe: Mui hät fan Hadden dono ferlanget, düt Austerlamm no for muinem Loeden met jiu teo iaden. Ik were et nich wir met jiu iaden, bet olls in Gott suinem Ruike erfüllt est. Hoe namm oenen Bieker, danke un sia: Niemet en un drinket dat! Ik were fan dem Safte, den doe Wuinstock gifft, nich mer drinken, bet Gott suin Ruik kuomen est. Dann namm hoe dat Braut, danke, breok et un gaff nen dat un sia: Dat est muin Luif, dat jor jiu hengiewen werd. Deot mui dat teom Andenken. Justsau namm hoe no der Moltuit den Bieker un sia: Düöse Bieker est doe nuigge Bund in muinem Bleoe, dat for jiu hengiewen werd. Owwer soet, doe Hand fan dem, doe mui ferrött, liggt huir bui mui uppen Diske. Doe Minskensuone goet hen, sau os dat for en bestimmet est. Wo laige est dat owwer for den, doe en ferrött! Do fengen soe an, unner sik doriawer teo kuüren, wer dat suin könne, doe sauwat dai.

22, 24-38
Dann kriegen soe unner sik Struit doriawer, wecker fan ienen doe gröttste wöre. Hoe sia nen: Doe Küönike fan den Fölkern befialt iaren Luüen, un doe doe Macht iawer doe Luüe häwwet, hoedet gnaidige Heren. Bui jiu sall dat nich sau suin; doe Ellste fan jiu sall sau fiel goelen os doe Jüngste un doe Her sau fiel os doe Denste. Wecker güllt moer, doe annen Diske sitt odder doe bui Diske updräggt? Jui moent, doe annen Diske sitt. Ik sen owwer bui jiu os doe, doe jiu doent. Jui häwwet owwer olltuit bui mui iuthaulen, wenn ik Anfechtungen iutston mosse. Dorümme fermake ik jiu dat Ruik, sau os doe Fadder et mui fermaket hät. Jui süöt in muinem Ruike an muinem Diske iaden un drinken. Jui süöt up Stoölen sidden un doe twialf Stämme iut Israel richten. --- Simon! Doe Sotan hät no jiu trachtet, dat hoe jiu sichten well, os doe Woeden sichtet werd. Ik häwwe owwer for dui bian, dat duin Glauwe nich iutgon sall; un wenn diu dui wir bekert häs, dann sass diu duine Broör stiarken. Hoe sia: Ik will met dui int Gefängnis un innen Daud gon. Hoe antweorde: Petrus: Doe Han sall fannachte nau nich kraigget häwwen, dann wers diu oll droemol seggt häwwen, dat diu mui nich kenns. Hoe froge soe: Os ik jiu one Geldbuül, one Tasken un one Scheoe iutschicke, häwwe jui do Naut luin mosst? Soe antweorden: Nich oenmol. Doe sia hoe: Owwer niu kümmet doe Tuit, wo joeder den Geldbuül un doe Tasken metniemen sall. Doe ninn Swert hät, doe ferkaupe den Mantel un kaupe oen Swert. Auk dat Schriftweort mott no an mui erfüllt weren: Soe häwwet en teo den laigen Ferbriakern riaket. Olls, wat fan mui schriewen stoet, dat werd niu schoen. Soe sian: Her, huir send twoe Swerter. Hoe antweorde: Et est geneog.

22, 39-46
Dann geng hoe iut der Statt heriut no dem Ialgebiarge, sau os hoe dat gewuont was. Doe Jünger folgen em. Os hoe doe ankamm, sia hoe: Biat, dat jui nich in Fersoökung kuomet. Dann geng hoe sau wuit fan den Jüngern weg, os oen Stoen smieden weren kann, fell do uppe Knoee dal un bia: Fadder, wenn et dui recht est, dann lott düösen Bieker an mui forbuigon, owwer nich muin Wille, duin Wille sall schoen. Do kamm oen Engel fannen Hiemel un stiarke en. Hoe weor ängestlik un bia no ernsthafter un swaide, dat doe Drüppen os Bleot uppe Ern fellen. Dann stonn hoe fannen Gebedde up un geng no den Jüngern. Doe wören owwer for Treor inslopen. Do sia hoe: Slope jui niu? Stot up un biat, dat jui nich in Fersoökung falt.

22, 47-53
Os hoe no kuüre, kamm oen Tropp Luüe an, fuür anner Spissen geng Judas, doe oene fan den Twialwen. Doe kamm up Jesus teo un küsse en. Jesus sia: Judas, met oenem Kusse wullt diu den Minskensuonen ferron! Os doe annern dat sögen, doe bui Jesus wören, sian soe: Her, süö wui medden Swerte dotüsken slon? Doe oene fan ienen sleog teo un howwe dem Knechte fan dem Haugenpruister dat rechte Aur af. Jesus owwer sia: Lodet dat! Wuirt jiu nich! Dann beruüre hoe dat Aur un hoele et wir an. Jesus sia teo den Haugenpruistern un den Hauptluüen fannen Tempel un den Ellsten, doe en iawerfellen: Justsau os giegen Roöwer sen jui met Söweln un Knüppeln ankuomen. Ik sen Dagg for Dagg innen Tempel wiesen un jui häwwet ninne Hand no mui iutstrecket. Düt est owwer jiue Stunne un doe Macht, doe doe Hölle innen Duüstern hät.

22, 54-62
Dann griepen soe en un gengen met em weg un bröchten en in dat Hius fan dem Haugenpruister. Petrus folge fan wuidem. Midden uppen Huawe hedden soe oen Fuür anbott un sik tohaupesedd´t. Auk Petrus sedde sik dotüsken. Do sog en oene Maged annen Fuür sidden, doe kaik en an un sia: Düöse was auk bui em. Hoe strait dat af un sia: Luüd, ik kenne en nich. No oener Wuile sog en oen anner un sia: Diu hairs do auk teo. Petrus sia: Nai, ik nich. Noe oener Stunne sia wir oen anner: Ganß wisse, düöse est bui em wiesen. Hoe est auk iut Galiläa. Petrus sia: Ik fersto nich, wat diu seggs. In dem Augenblicke, os hoe no kuür, kraigge oen Han. Do draigge sik doe Her ümme un kaik Petrus an. Do besann sik Petrus up dat Weort, dat doe Her em seggt hadde: No oer os doe Han kraigget, wers diu mui droemol afsoeggen. Petrus geng weg un grain bidderlik.

22, 63-71
Doe Knechte, doe Jesus fasthoelen, ferspodden un sloögen en. Soe decken em wat iawert Gesicht un sian dann: Diu bis jo oen Prophoet; soegg us doch, wer dui slagen hät! Un no annern Spott driewen soe met em. --- Os et Dagg weor, kaimen doe Ellsten iut dem Folke tohaupe un bröchten Jesus for iar Gericht. Soe frogen en: Bis diu Christus? Soegg us dat! Hoe antweorde: Wenn ik jiu dat soegge, dann laiwe jui dat doch nich. Wenn ik jiu wat froge, dann giewe jui mui ninne Antweort. Fan niu an werd doe Minskensuone an der rechten Hand fan Gott suiner Kraft sidden. Do frogen soe en olle: Bis diu denn Gott suin Suone? Hoe antweorde: Jui soegget et sümst; ik sen et. Do sian soe: Wat häww wui no Tuügen naidig? Wui häwwet et jo sümst iut suinem oegen Munne haurt.

23, 1-12
Do stönnen soe olle up un bröchten en no Pilatus. Dor ferklagen soe en un sian: Düösen häwwe wui fiunen, dat hoe doe Luüe uphisset un soe dofan truüggehöllt, dem Kaiser Stuürn teo betalen. Fan sik sümst seggt hoe: Ik sen doe Küönik Christus. Pilatus froge: Bis diu den Jiuden iar Küönik? Hoe antweorde: Jeo, os diu seggs. Pilatus sia teo den Haugenpruistern un dem Folke: Ik fuine ninne Schuld an düösem Minsken. Soe bliewen owwer dobui: Hoe hisset met suiner Lere dat Folk in ganß Judäa up. In Galiläa hät hoe anfangen un niu est hoe huir auk henkuomen. Os Pilatus dat haur, froge hoe, of doe Mann iut Galiläa wöre. Os hoe fernamm, dat hoe iut Herodes suinem Lanne was, schicke hoe en no Herodes, doe in den Dagen auk in Jerusalem was. Os Herodes Jesus sog, fröwwe hoe sik; hoe hadde do oll lange up tofft. Hoe hadde fiel fan em haurt un huape, Jesus woöre oen Wunner for em deon. Hoe froge en no ollerhand, owwer Jesus gaff em ninne Antweort. Doe Haugenpruister un Schriftgelerden stönnen dobui un ferklagen en. Herodes un suine Luüe ferspodden en; soe tüögen em widde Klair an un schicken en wir no Pilatus. Fan dem Dage an wören Herodes un Pilatus geoe Frünne; forhiar wören soe sik baise.

23, 13-25
Pilatus loet doe Haugenpruister, doe Iawersten un dat Folk tohaupereopen un sia: Jui häwwet mui düösen Minsken brocht, wuil hoe dat Folk wuirspenstig maket. Ik häwwe en for jiu fernuamen, owwer ik kann ninne Schuld in den Saken an em fuinen, worümme jui en anklaget; Herodes auk nich; doe hät en us truüggeschicket. Jui soet, hoe hät niks don, dat hoe den Daud ferdoent. Dorümme will ik en slon loden un dann fruigiewen. Do schroegge dat ganße Folk: Weg met düösem! Giff us Barabbas fruigg. Doe lagg innen Gefängnisse, wuil hoe bui oenem Upstanne inner Statt oenen dautslagen hadde. Do sia Pilatus teom twoeden Mole, hoe wolle Jesus fruigiewen. Owwer soe roepen: Ant Kruüß, ant Kruüß met em! Do froge hoe teom drüdden Mole: Wat hät hoe denn Laiges don? Ik fuine niks an em, dat den Daud ferdoent; dorümme will ik en slon loden un fruigiewen. Owwer soe schroeggen un ferlangen, dat hoe ant Kruüß solle, un iar Geschroegg namm iawerhand. Do sia Pilatus, dat soe iaren Willen häwwen sollen. Hoe loet den löss, doe ümme Upstand un Dautslagg innen Gefängisse satt, un iawergaff Jesus iarem Willen.

23, 26-32
Os soe met Jesus weggengen, droöpen soe oenen Simon iut Kyrene, doe just fan suinem Faile kamm. Dem loögen soe dat Kruüß uppe Schullern, dat hoe em dat driagen soll. Fiele Luüe folgen em, auk fiele Fruwwen gengen met un klagen un grienen. Jesus draigge sik ümme un sia: Jui Döchter fan Jerusalem, gruint nich iawer mui! Gruint loewer iawer jiu sümst un jiue Kinner! Do weret Dage kuomen, dann were jui soeggen: Wo geot est dat, wenn doe Fruwwen nich Mudder send, un ninne lütken Kinner häwwet. Dann weret soe teo den Biargen soeggen: Falt up us! un teo den Hüögeln: Decket us teo! Wenn dat met dem groönen Holle schuüt, wat sall et dann met dem druügen weren? Soe bröchten no twoe annere met, doe auk ant Kruüß sollen.

23, 33-43
Soe kaimen an doe Stuie, wo soe Kopphüögel teo soegget. Dor niageln soe en ant Kruüß un auk doe boeden annern, den oenen rechts un den annern links fan em. Jesus sia: Fadder, fergiff nen! Soe wiedet gar nich, wat soe deot. Dann doelen soe sik suin Tuüg un leosen dorümme. Dat Folk stonn dobui un kaik teo. Doe Iawersten spodden un sian: Annern hät hoe holpen; niu lott en sik sümst helpen, wenn hoe doe Christus est, den Gott iutwält hät. Auk doe Saldoden ferspodden en; soe kaimen un gaiwen em Ettik teo drinken un sian: Bis diu den Jiuden iar Küönik, dann help dui sümst! Buawen iawer em stonn oene Inschrift, doe hoede: Düt est den Jiuden iar Küönik. Doe oene fan den boeden, doe do hengen, ferspodde en auk un sia: Bis diu Christus, dann help dui sümst un us! Owwer doe annere ferwuise em dat un sia: Bis diu nich ens stille for Gott? Diu liss doch doesülwe Strafe, wui boeden owwer met Recht. Wui kruiget, wat wui for iuse Laighoet ferdoent häwwet, owwer düöse huir hät niks Laiges don. Dann sia hoe teo Jesus: Her, denke an mui, wenn diu met duinem Ruike kümmes. Jesus sia: Fandage sass diu no met mui innen Paraduise suin.

23, 44-49
Ümme twialf Iur weor et duüster. Et diure bet droe Iur. Doe Sunne haur up teo schuinen. Doe Forhang innen Tempel rait midden duür. Do roep Jesus met heller Stimme: Fadder, duinen Hännen iawergiewe ik muinen Goest. Os hoe dat seggt hadde, starf hoe. --- Doe Hauptmann, doe bui dem Kruüße wake un düt sog, gaff Gott doe Ere un sia: Düöse est oen gerechten Mann wiesen. Un olle doe fielen Luüe, doe do teokieken un niu sögen, wat do schog, sloögen sik anne Bost un keren wir ümme. Auk olle suine Bekannten doe Fruwwen, doe em iut Galiläa folget wören, stönnen fan wuidem un sögen dat met an.

23, 50-56
In dem Haugen Rode was oen Mann, doe hoede Joseph. Dat was oen geoen un gerechten Mann. Doe hadde nich met inwilliget, os doe annern iawer Jesus beslüöden. Hoe was iut der Statt Arimathia un ferlange no Gott suinem Ruike. Doe geng no Pilatus un bidde en, hoe solle em Jesus suin Luik giewen. Dann namm hoe en fan dem Kruüße heraf, wickele en in fuin Linnen un leog en in oen nuigge Graff, dat in Felsen iuthowwen un wo nau ninn Minske inne begrawen was. Et was Fruidagg un den Jiuden iar Sunndagg feng baule an. Doe Fruwwen, doe met em iut Galiläa kuomen wören, gengen met no dem Grawe. Soe bekieken dat Graff un sögen teo, wo soe suin Luik henloögen. Dann gengen soe wir inne Statt truügge un maken Salwen trechte. Den ganßen Soderdagg wören soe stille no dem Gesedde.

24, 1-12
Den ersten Dagg inner Wieken gengen soe muarens freo no dem Grawe un hedden doe Salwen bui sik, doe soe trechtemaket hedden. Do sögen soe, dat doe Stoen fan dem Grawe uppe Suit schuawen was. Os soe heringengen, fuünen soe dat Luik fan dem Heren Jesus nich. Os soe doriawer bedroöwet wören, stönnen do up oenmol twoe Männer in hellen Klairn. Soe ferfären sik un kieken for sik dal, owwer doe Männer sian: Worümme soöke jui den Lebennigen bui den Dauen? Hoe est nich huir; hoe est upston. Besinnt jiu, wat hoe jiu seggt hät, os hoe no in Galiläa was! Do hät hoe fan dem Minskensuonen seggt, hoe mösse den Sünnern iaren Hännen iutliewert un ant Kruüß slagen weren un mösse den drüdden Dagg wir upston. Do fell nen dat wir in. Soe gengen fannen Grawe wir inne Statt un fertellen dat den Elwen un ollen annern. Dat wören Maria iut Magdala, Johanna, Maria doe Mudder fan Jakobus un no annere Fruwwen, doe den Aposteln dat sian. Owwer den kamm dat ganß unmögglik for un soe wollen et nich laiwen. Petrus stonn up u loep no dem Grawe. Os hoe sik dalbucke un henkaik, sog hoe blaut dat Linnen no luiggen. Do geng hoe wir weg un wunnere sik, wo dat teogeng.

24, 13-35
Densülwen Dagg gengen twoee fan den Jüngern no oenem Duarpe, dat hoede Emmaus; dat lagg twoe Stunnen wuit fan Jerusalem. Soe kuüren unner sik fan ollem, wat schoen was. Os soe sik sau unnerhoelen un oenanner frogen, kamm Jesus doteo un geng met. Owwer iare Augen woören blind, dat soe en nich kennen. Jesus froge soe: Wat kuür jui sau bedroöwet tohaupe unnerwiagens? Do bliewen soe ston un doe oene fan den boeden, doe Kleopas hoede, froge en: Bis diu doe oenßige fan den Früömden in Jerusalem, doe nich woet, wat in düösen Dagen dorinne schoen est? Hoe sia: Wat denn? Do antweorden soe em: Dat met Jesus fan Nazareth. Doe was oen Prophoet, gewaltig in Weort un Wiark for Gott un Minsken. Den häwwet iuse Haugenpruister un Iawersten iutliewert, dat hoe teom Daue ferurdoelt un ant Kruüß slagen est. Wui häwwet huapet, hoe solle Israel redden. Fandage est doe drüdde Dagg, suit dat met em schoen est. Dann häwwet us wecke fan den Fruwwen, doe teo us hairt in Schrecken sedd´t. Doe sen fanmuaren oll freo no dem Grawe wiesen, häwwet owwer suin Luik nich fiunen. Soe kaimen truügge un sian, soe hedden Engel soen, doe hedden seggt, hoe liewe. Wecke fan us send gluiks no dem Grawe hengon un häwwet olls sau fiunen, os doe Fruwwen dat soegget, owwer en häwwet soe nich fiunen. Do sia hoe: Wat sen jui unferstännig un wo swack est jiue Hadde, dat jui dat nich laiwet, wat doe Prophoeden seggt häwwet. Mosse denn Christus dat nich luin un dann in suine Herlikkoet gon? Dann feng hoe bui Moses un den Prophoeden an un leog nen iut, wat in den Schriften fan em seggt est. Sau kaimen soe dichte bet an dat Duarp, wo soe hen wollen. Do dai hoe sau, os wenn hoe wuidergon woll. Owwer soe naidigen en un sian: Bluif fannachte bui us! Et werd oll Owend un doe Dagg est baule teo Enne. Do geng hoe met in dat Hius un woll do doe Nacht bluiwen. Os hoe met ienen annen Diske satt, namm hoe dat Braut, sia dat Dankgebett, breok dat Braut un gaff nen dat. Do gengen nen doe Augen up, dat soe en kennen; owwer dann was hoe wir for iaren Augen ferswiunen. Soe sian unner sik: Brenne nich dat Hadde in us, os hoe unnerwiagens met us kuür un us doe Schrift iutleog? Dann stönnen soe up un gengen wir densülwen Wegg no Jerusalem truügge. Dor fuünen soe doe Elwe met den annern Jüngern fersammelt. Doe sian: Doe Her est sieker upston un fan Simon soen weoren. Dann fertellen soe, wat soe unnerwiagens beliewet hedden un dat soe en wuirkennt hedden, os hoe dat Braut breok.

24, 36-49
Os soe sau dofan kuüren, tratt Jesus sümst midden tüsken soe un sia: Fruide sui met jiu! Do ferschrecken soe sik un moenen, soe sögen oenen Goest. Hoe sia: Worümme ferschrecke jui jiu un worümme kuomet süöke Gedanken in jiuen Hadden up? Besoet muine Hänne un muine Foöde! Ik sen et sümst. Foölt mui män an un soet teo! Oen Goest hät nich Floesk un Knuaken, os jui dat bui mui soet. Os soe dat owwer for Froöden nau nich laiwen können un sik wunnern, sia hoe: Häww jui huir nich wat teo iaden? Do gaiwen soe em oen Stück Brotfisk. Dat namm hoe un att et for iaren Augen. Dann sia hoe: Düt est dat, wat ik jiu seggt häwwe, os ik no bui jiu was, dat olls schoen mott, wat fan mui in dem Gesedde, in den Prophoeden un in den Psalmen schriewen stoet. Do fengen soe an, doe Schrift teo ferston. Dann sia hoe: Sau stoet schriewen, dat Christus luin un den drüdden Dagg wir fan den Dauen upston mott, dat in suinem Namen olle Fölker upföddert weren süöt, den Sinn teo ännern, un dat nen dann doe Sünnen fergiewen weren küönt. In Jerusalem süö jui domedde anfangen. Jui süöt Tuügen for olls suin. Ik will jiu herafschicken, wat muin Fadder jiu ferspruaken hät. Bluiwet owwer in Jerusalem, bet jui met Kraft fan buawen iutrüstet weret.

24, 50-53
Hoe geng met den Jüngern heriut, bet an den Wegg no Bethanien. Dann buüre hoe doe Hänne up un gaff nen suinen Siagen. Os hoe soe siage, namm hoe Afschoed fan ienen. Do gengen soe met Froöden wir no Jerusalem truügge. Dor wören soe stännig innen Tempel un luawen Gott.

Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart des Ravensberger Landes übersetzt von Heinrich Stolte
und herausgegeben von Olaf Bordasch
ist lizenziert unter einer Creative Commons Namensnennung 4.0 International Lizenz.