Die Offenbarung des Johannes




in die

ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart

des

Ravensberger Landes

übersetzt



von


Heinrich Stolte













Auszug aus der korrigierten maschinenschriftlichen Fassung von Meta Koch

hrsg. von Olaf Bordasch






Johannes suine Offenbarung


1, 1-3
Düt est doe Offenbarung fan Jesus Christus. Doe hät Gott em giewen, dat hoe suinen Knechten wuisen sall, wat baule kuomen werd. Duür suinen Engel hät hoe soe suinem Knechte Johannes schicket. Doe hät olls upschriewen, wat hoe soen hät, un betuüget, wat Gott seggt un Jesus Christus en wieden loden hät. Sialig send, doe doe Woöre forliaset un olle, doe dat hairt un behault, wat dorin wuisseggt est; doe Tuit dofor kümmet baule.

1, 4-8
Johannes gruüßt doe siewen Gemoenen in Asien. Gnade sui met jiu un Fruide fan dem, doe do est, doe wiesen est un doe kuomen werd, un fan den siewen Goestern, doe for suinem Steole stot, un fan Jesus Christus, dem getrüwwen Tuügen, doe doe Erstgebuarne fan den Dauen un doe Küönik iawer olle Küönike upper Ern est, doe us loef hät un us duür suin Bleot doe Sünnen afwuosken hät, doe us teo oenem Ruike feroeniget un teo Pruistern for suinem Gott un Fadder maket hät; dem hairt doe Macht un doe Herlikkoet in Oewigkoet. Soet, hoe kümmet met den Wolken un olle weret soe en met Augen soen, auk doe, doe en stiaken häwwet, un olle Fölker upper Ern weret ümme en klagen. Jeo, sau est dat. Ik sen dat A un dat O, doe Anfang un dat Enne, seggt doe Her, doe do est, wiesen est un kuomen werd, doe Macht iawer olls hät.

1, 9-20
Ik, Johannes, jiue Breor, doe Andoel an dem Loeden, an der Herlikkoet un an dem Huapen up Jesus Christus hät, ik sen up doe Insel Patmos brocht, wuil ik Gott suin Weort prieget un fan Jesus Christus tuüget häwwe. An dem Heren suinem Dage hadde ik oen Gesicht un haur achter mui oene Stimme os oene starke Posaune. Doe sia: Wat diu suüs, dat schruif in oen Beok un schicke et an doe siewen Gemoenen, no Ephesus, Smyrna, Pergamon, Thyatira, Sardes, Philadelphia un Laodikea! Ik draigge mui ümme un woll soen, wer dat was, doe met mui kuüre; os ik dat dai, sog ik siewen gollne Lechter un midden dotüsken oenen, doe sog iut, os oen Minskenkuind, doe hadde oenen langen Mantel anne un oenen gollen Güördel ümme doe Bost; suin Kopp un suin Hor wören witt os widde Wullen un os Snoe; suine Augen wören os Flammen, suine Foöde glieken Kuaper, dat innen Fuür gloögget, suine Stimme glaik oenem grauden Wader, dat briuset. Hoe hadde siewen Sterne inner rechten Hand; iut suinem Munne kamm oen scharp Swert, dat an boeden Suien snait; suin Gesicht strole sau helle os doe Sunne. Os ik en sog, fell ik os daude for em dal; hoe leog mui suine rechte Hand uppen Kopp un sia: Sui nich bange! Ik sen doe erste un doe leste un doe lebennige. Ik sen daude wiesen un sen wir lebennig for oewig. Ik häwwe doe Slüödel teom Daue un teor Hölle. Schruif up, wat diu soen häs, wat niu est un wat nohiar kuomen sall! Wat doe siewen Sterne beduüt, doe diu in muiner rechten Hand soen häs, un auk, wat doe siewen gollnen Lechter beduüt. Doe siewen Sterne send den siewen Gemoenen iare Engel un doe siewen Lechter send doe siewen Gemoenen.

2, 1-7
An den Engel fan der Gemoene in Ephesus schruif: Doe seggt dat, doe doe siewen Sterne in suiner rechten Hand höllt, doe midden unner den siewen gollnen Lechtern goet: Ik kenne duine Arboet un duine Iutdiur; ik woet, dat diu doe Laigen nich ferdriagen kanns un doe uppe Preowe stellt häs, doe sik os Apostel iutgiewet, et owwer nich send; dat diu soe os Lüögner afwuiset häs. Diu bis standhaft bliewen, häs dui ümme muinen Namen Moögge giewen un bis nich moöe weoren. Ik häwwe owwer dat giegen dui, dat diu doe erste Loefte ferloden häs. Bedenke, iut wecker Haichte diu dalfalen bis; ännere duinen Sinn un deo wir doe Wiarke os toerst! Wenn diu dui nich änners, dann kuome ik un staide duinen Lechter fan der Stuie weg. Diu häs dat Geoe, dat diu den Nikolaiten iare Wiarke nich iutston kanns, doe ik auk nich luin magg. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem will ik doe Frucht fan dem Baume giewen, doe in Gott suinem Paraduise stoet.

2, 8-11
An den Engel fan der Gemoene in Smyrna schruif: Dat seggt doe erste un doe leste, doe daude was un wir liewet. Ik kenne duine Naut un duine Armeot, diu bis owwer ruik. Ik woet, dat doe dui ferspoddet, doe sik sümst for Jiuden hault, et owwer nich send; soe send dem Sotan suine Gemoene. Sui nich bange for dem, wat diu luin moss. Doe Sotan werd wecke fan jiu gefangen sedden, dat jui pruüfet weret; toeggen Dage were jui iuthaulen müöden. Bluif getrüwwe, bet in den Daud, dann will ik dui dat Liewen os Kranß giewen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem sall doe twoede Daud ninn Laid deon.

2, 12-17
An den Engel fan der Gemoene in Pergamon schruif: Düt seggt doe Goest, doe dat scharpe Swert hät, dat no boeden Suien snitt. Ik woet, dat diu do wuons, wo dem Sotan suin Steol est. Diu hölls an muinem Namen faste un häs den Glauwen an mui nich upgiewen, auk nich, os doe getrüwwe Antipas bui jiu ümmebrocht weor, wo doe Sotan wuont. Ik häwwe owwer doch dat giegen dui, dat diu do Luüe häs, doe dem Bileam suiner Lere anhanget. Doe gaff em Balak, dat hoe doe Kinner Israel ferfoören soll, Offerfloesk teo iaden un Oebruchch teo druiwen. Diu häs auk wecke, doe an den Nikolaiten iarer Lere fastehault. Ännere dat, süss were ik baule kuomen un soe met dem Swert iut muinem Munne twingen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt: Doe iawerwinnt, dem will ik fan dem ferbuargenen Manna giewen un will em oenen widden Stoen met oenem nuiggen Namen giewen, den blaut doe kennt, doe den Stoen kriggt.

2, 18-29
An den Engel fan der Gemoene in Thyatira schruif: Dat seggt Gott suin Suone, doe Augen hät os Flammen un Foöde os gloönig Kuaper: Ik kenne duine Wiarke, duine Loefte, duinen Denst un duine Iutdiur; ik woet, dat diu inner lesten Tuit no moer don häs, os froör. Ik häwwe owwer giegen dui, dat diu dat Wuif Isebel gewären löss; dat höllt sik for oenen Prophoeden un ferfött muine Knechte, dat soe Oebruchch druiwet un Offerfloesk iadet. Ik häww iar no Tuit giewen, dat soe sik ännern sall; soe well owwer nich fan dem Oebruchche afloden. Suü, ik kruige soe tobuchte uppen Krankenbedde un bringe olle in graude Naut, doe met iar sünniget häwwet, wenn soe sik nich biadert; iare Kinner will ik an Suüken stiarwen loden. Olle Gemoenen süöt soen, dat ik et sen, doe Hadden un Noeren pruüfet; ik will joedem fan jiu no suinen Wiarken giewen. Jiu annern in Thyatira, doe düöse Lere nich annuamen un Sotan suine Afgrünne nich kennen lert häwwet, jiu soegge ik: Ik will jiu wuider ninne Last uploeggen. Wat jui häwwet, dat hault faste, bet ik kuome. Doe iawerwinnt un bet ant Enne doöt, wat ik will, dem will ik Macht iawer doe Hoeden giewen. Hoe sall soe medden uisern Stocke hoön un os Pöttkerlöde twoeggslon, sau os mui doe Macht fan muinem Fadder iawerdriagen est; ik will em den Muarnstern giewen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt.

3, 1-6
An den Engel fan der Gemoene in Sardes schruif: Sau seggt doe, doe Gott suine siewen Goester hät un doe siewen Sterne: Ik kenne duine Wiarke. Diu häs den Namen, dat diu liewes, owwer diu bis doch daude. Niu were wachch un ermuntere doe annern, doe ant Afstiarwen send. Ik häwwe duine Wiarke nich full for Gott fiunen. Denke doran, wat diu met Froöden haurt un annuamen häs; hollt dui doran un ännere duinen Sinn! Wenn diu nich upwakes, will ik os oen Doef kuomen; diu sass nich wieden, teo wat for oener Stunne ik kuome. Diu häs no oenige Namen in Sardes, doe an iaren Klairn ninne Pläcke häwwet. Doe süöt met mui in widden Klairn gon, dat ferdoent soe. Doe iawerwinnt, doe sall widde Klair driagen; ik will suinen Namen nich iut dem Beoke fan dem Liewen struiken un mui for muinem Fadder un for den Engeln teo em bekennen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt.

3, 7-13
An den Engel fan der Gemoene in Philadelphia schruif: Sau seggt doe Hoelige, doe Warhaftige, doe David suine Slüödel hät; doe upmaket, wat ninn anner teoslütt, doe teomaket, wat ninn anner upslütt. Ik kenne duine Wiarke. Ik häwwe dui oene Duür upmaket, doe ninn anner wir teosliuden kann. Diu häs män swacke Kräfte, häs owwer muin Weort behaulen un muinen Namen nich afseggt. Iut dem Sotan suiner Fersammlung will ik Luüe bringen, doe moent, soe wören Jiuden un send et doch nich; soe loeget. Ik will soe dohen bringen, dat soe kuomet un dui for doe Foöde falt un dat soe insoet, dat ik dui loef hat häwwe. Wuil diu muin Weort iawer muin Wuirkuomen gedüllig bewart häs, will ik dui auk for Fersoökung in der Stunne bewaren, doe iawer doe ganße Welt kuomen sall, wenn olle fersocht weret, doe upper Ern wuont. Ik kuome baule; hollt faste, wat diu häs, dat ninn anner dui doe Kreone wegnimmet. Doe iawerwinnt, den will ik teo oenem Puiler in Gott suinem Tempel maken; hoe sall do nich wir heriutbruaken weren. Ik will Gott suinen Namen dorup schruiwen, den Namen fan muinem Gott suiner Statt, fan dem nuiggen Jerusalem, dat fannen Hiemel dalkümmet, un muinen oegen Namen. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt.

3, 14-22
An den Engel fan der Gemoene in Laodikea schruif: Sau seggt Jesus, doe getrüwwe un warhaftige Tuüge, duür den Gott am Anfange olls inner Welt schaffen hät. Ik kenne duine Wiarke; diu bis nich kault un nich warm. Wenn diu doch kault odder hoet wöres! Wuil diu owwer lauwarm bis un nich kault un nich hoet, will ik dui iut muinem Munne iutspuiggen. Diu seggs: Ik sen ruik un satt un häwwe niks naidig, un woes gar nich, dat diu ellend un kümmerlik, arm, blind un blaut bis. Ik ro dui, kaup dui roeggen Gold fan mui, dat diu ruik wers, widde Klair, dat diu wat anteotoen häs un duine Schiamde nich teo soen est, un Salwen for duine Augen, dat diu soen kanns. Olle, doe ik loef häwwe, doe wuise ik trechte un strafe ik. Niu giff dui Moögge un biadere dui! Ik sto for der Duür un kloppe an. Doe muine Stimme hairt un mui doe Duür upmaket, bui dem were ik heringon, met em iaden un hoe met mui. Doe iawerwinnt, dem will ik giewen, dat hoe bui mui uppen Steole sitt, sau os ik iawerwunnen häwwe un niu bui muinem Fadder uppen Steole sidde. Doe Auren hät, doe haire, wat doe Goest den Gemoenen seggt.

4
Dann kraig ik wat teo soen; do was oene Duür innen Hiemel uapen un doe erste Stimme, doe os oene Posaune met mui kuürt hadde, sia mui: Stuig herup! Ik will dui wuisen, wat nohiar schoen sall. Saugluiks kamm doe Goest iawer mui. Ik sog oenen Steol innen Hiemel un oenen, doe up dem Steole satt. Doe sog iut, os wöre hoe Eddelstoen fan Jaspis un Sarder; ümme den Steol was oen Riangenbuagen, doe sog iut os Smaragd. Ümme den Steol stönnen 24 Stoöle, do saiden 24 fan den Ellsten uppe; doe hedden widde Klair anne un gollne Kreonen uppe. Fan dem Steole geng Lüchten, Donnern un Briusen iut; for dem Steole brennen siewen Fackeln. Dat send Gott suine siewen Goester. For dem Steole was oen Soe, sau helle os Glass un Kristall; rund ümme den Steol wören foer Gestalten met fielen Augen fuür un achter. Doe oene Gestalt glaik oenem Löwwen, doe twoede oenem Kalwe, doe drüdde hadde oen Gesicht os oen Minske un doe foerde glaik oenem Adler. Olle foere hedden sess Flüögel; soe wören biuden un binnen full fan Augen; soe hedden Dagg un Nacht ninne Riue un süngen: Hoelig, hoelig, hoelig est Gott doe Her, doe Allmächtige, doe wiesen est, no est un kuomen werd. Wenn soe dem, doe up dem Steole satt, Loff, Ere un Dank süngen, dann fellen doe 24 Ellsten for em dal un bian en an, doe in Oewigkoet liewet, un loögen iare Kreonen for den Steol un sian: Gott iuse Her, diu bis et wert, dat diu Dank un Ere un Macht kriggs. Diu häs olle Dinge schaffen un duür duinen Willen send soe entston un maket weoren.

5, 1-5
Inner rechten Hand fan dem, doe up dem Steole satt, sog ik oen Beok, dat was inwennig fullschriewen un biuden met siewen Siegeln teomaket. Ik sog oenen starken Engel; doe roep met heller Stimme: Wer est dat wert, dat Beok upteomaken un doe Siegel afteobriaken? Do was nich oene innen Hiemel, doe dat Beok upmaken un dorin kuiken konn, auk nich upper Ern un unner der Ern. Ik mosse gruinen, dat nich oene et wert was, dat Beok upteomaken un dorin teo liasen. Doe oene fan den Ellsten sia teo mui: Gruin nich! Doe Löwwe iut dem Stamme Juda, doe Spruaden fan David hät iawerwunnen un kann dat Beok upmaken un doe Siegel briaken.

5, 6-10
Ik sog midden tüsken den Stoölen un den Gestalten un den Ellsten oen Lamm ston, dat sog iut, os wenn et offert wöre; dat hadde siewen Hairn un siewen Augen. Dat send Gott suine siewen Goester, doe in doe ganße Welt schicket send. Et kamm un namm dat Beok dem iut der Hand, doe up dem Steole satt. Os et dat Beok namm, fellen doe foer Gestalten un doe 24 Ellsten for dem Lamme dal. Joeder hadde oene Harfe un oene gollne Schüödel met Raikerwiark. Dat send doe Gebedde fan den Hoeligen. Soe süngen oen nuigge Loed un sian: Diu bis et wert, dat Beok teo niemen un doe Siegel teo briaken. Diu bis offert un häs for Gott duür duin Bleot Minsken iut ollen Geslechtern, Sproken, Fölkern un Hoeden lösskofft. Diu häs soe for iusen Gott teo Küöniken un Pruistern maket; soe weret os Küönike upper Ern liewen.

5, 11-14
Dann sog ik hen un haur doe Stimme fan fielen Engeln ümme den Steol, doe Gestalten un doe Ellsten; iare Tall was fielmol toeggendiusend un diusend. Doe roepen met heller Stimme: Dat Lamm, dat offert est, est dat wert, dat et Kraft un Ruikdum un Wuishoet un Macht un Ere un Herlikkoet un Loff niemen sall. Olls, wat innen Hiemel, upper Ern, unner der Ern, uppen Wader un innen Wader liewet, olls haur ik soeggen: Dem, doe up dem Steole sitt un dem Lamme hairt Loff, doe Ere, doe Herlikkoet un doe Macht in olle Oewigkoet. Doe foer Gestalten sian: Amen; doe Ellsten fellen dal un bian an.

6, 1-6
Ik sog niu, dat dat Lamm dat erste Siegel upbreok, un haur, dat doe oene fan den foer Gestalten met Donnerstimme sia: Kumm! Dann sog ik oen witt Piard. Doe Ridder, doe doruppe satt, hadde oenen Buagen un kraig oenen Kranß; dann taug hoe wuider fan Sigg teo Sigg. Os dat Lamm dat twoede Siegel upbreok, haur ik doe annere Gestalt soeggen: Kumm! Do kamm oen anner Piard; dat sog raut iut. Doe Ridder, doe doruppe satt, kraig Macht, den Fruiden fanner Ern wegteoniemen, dat soe sik oenanner dautsloögen; dann kraig hoe oen graut Swert. Os dat Lamm dat drüdde Siegel upbreok, haur ik doe drüdde Gestalt soeggen: Kumm! Do sog ik oen swatt Piard kuomen; doe doruppe satt, hadde oene Woge inner Hand. Ik haur, dat oene Stimme midden tüsken den foer Gestalten sia: Oene Mode Woeden for oen Sülwerstück un droe Mode Gasten for oen Sülwerstück; dem Ialge un Wuine sass diu nich schaden.

6, 7-11
Os dat Lamm dat foerde Siegel upbreok, haur ik doe Stimme fan der foerden Gestalt soeggen: Kumm! Ik sog oen gial Piard. Doe Ridder doe doruppe satt<,> hoede Daud; met em kamm doe Unnerwelt. Doe boeden kriegen Macht iawer den foerden Doel fanner Ern, met Swert, Hunger, Pest un willen Tiren doe Minsken dautteomaken. Os dat Lamm dat fiffte Siegel upbreok, sog ik unner dem Altor doe Soelen fan den, doe ümme Gott suin Weort dautmaket wören, un ümme dat Tuügnis, dat soe afleggt hedden. Soe roepen met heller Stimme: Diu hoelige un gerechte Her, wo lange sall et no diuren, dat diu Gericht hölls un doe for iuse Bleot strafes, doe upper Ern wuont? Doe kriegen olle oen witt Klaid un dann weor nen seggt, soe sollen no oene korde Tuit gedüllig toöwen, bet iare Broör auk kaimen, doe auk no os soe den Daud luin sollen.

6, 12-17
Os dat Lamm dat sesste Siegel upbreok, sog ik oen graut Erdbiewen; doe Sunne weor dunkel os oen Treorklaid un doe Mone raut os Bleot. Doe Sterne annen Hiemel fellen uppe Ern, os wenn oen Fuigenbaum, den oen starken Wuind schüddet, doe Früchte falen lött. Doe Hiemel wuike truügge, os wenn oen Beok uprullt werd; doe Biarge un Insel woören fan iarer Stuie schuawen. Doe Küönike upper Ern, doe Forniemen un Iawersten, doe Ruiken un Starken, olle Sklawen un Fruiggen ferkrüöpen sik in den Löckern un Klippen fan den Biargen. Soe sian teo den Biargen un Felsen: Falt iawer us un ferstiaket us for dem suinen Gesichte, doe up dem Steole sitt, un for dem Lamme suinen Ferdroet. Doe graude Gerichtsdagg est kuomen un wer kann for duinem Grolle beston?

7, 1-8
Dann sog ik foer Engel an den foer Ennen fanner Ern ston, doe hoelen doe foer Wuine fanner Ern faste, dat ninn Wuind upper Ern woegge, auk nich upper Soe un giegen oenen Baum. Ik sog no oenen annern Engel, doe fan Sunnenupgang hiar upstaig; doe hadde dem lebennigen Gott suin Siegel un roep met heller Stimme den foer Engeln teo, doe Macht hedden, der Ern un der Soe teo schaden; un sia: Deot der Ern, der Soe un den Baimen ninnen Schaden an, bet wui iusem Gott suine Knechte anner Stirn fersiegelt häwwet. Ik haur doe Tall fan den, doe dat Siegel hedden; et wören 144 diusend, iut joedem Stamme 12 diusend.

7, 9-12
Dann sog ik wir hen un sog sau fiele iut ollen Fölkern un Sproken, dat ninn Minske soe tellen konn; doe stönnen for dem Steole un dem Lamme; soe hedden widde Klair anne un Palmbliar innen Hännen. Doe roepen met heller Stimme: Dat Hoel stoet bui iusem Gott, doe up dem Steole sitt, un bui dem Lamme. Olle Engel stönnen ümme den Steol, doe Ellsten un doe foer Gestalten; soe fellen bet upt Gesicht for dem Steole dal un bian Gott an. Soe sian: Et est wor; Loff, Ere, Dank, Wuishoet, Herlikkoet, Macht un Kraft hairt iusem Gott in Oewigkoet. Amen.

7, 13-17
Do froge mui doe oene fan den Ellsten: Wat send dat for wecke, doe do doe widden Klair driaget un wo kuomet soe hiar? Ik sia em: Her, diu woes dat. Dann sia hoe mui: Düöse send dat, doe iut grauder Naut kuomen send, un doe iare Klair wuosken un soe hell maket häwwet in dem Lamme suinem Bleoe. Dorümme stot soe for Gott suinem Steole un doent em Dagg un Nacht in suinem Tempel; doe up dem Steole sitt, well buawen iawer ienen wuonen. Soe weret nich mer Hunger un Dost luin; doe Sunne un annere Hidde weret soe nich mer drücken. Dat Lamm, dat for dem Steole stoet, werd soe hoön un no den lebennigen Waderwellen loen; Gott werd olle Trainen fan iaren Augen afwisken.

8, 1-5
Os dat Lamm dat siewede Siegel upbreok, weor et oene halwe Stunne stille innen Hiemel. Ik sog doe siewen Engel, doe for Gott stot; den woören siewen Posaunen giewen. Oen anner Engel kamm un tratt for dat Altor; doe hadde oen gollen Raikerfatt; em weor fiel Raikerwiark giewen; dat soll hoe met den Gebedden fan den Hoeligen up den gollnen Altor for Gott suinen Steol bringen. Doe Rauk fan dem Raikerwiarke staig met den Gebedden fan den Hoeligen iut dem Engel suiner Hand up for Gott. Doe Engel namm dat Raikerfatt un fülle et met gloönigen Kualen fan dem Altor un schüdde soe uppe Ern. Do folgen Donner, Lüchten un Erdbiewen.

8, 6-13
Doe siewen Engel met den Posaunen fengen an teo blosen. Os doe erste Engel doe Posaunen namm, kamm Hagel un Fuür, met Bleot menget, un fell uppe Ern. Oen Drüddel fanner Ern ferbrenne, auk oen Drüddel fan den Baimen un olle groön Gräss. Os doe twoede Engel doe Posaune namm, fell oen grauden gloönigen Biarg inne Soe. Oen Drüddel fanner Soe weor Bleot; oen Drüddel fan den Tiren inner Soe starf un oen Drüddel fan den Scheppen geng unner. Os doe drüdde Engel doe Posaunen namm, fell oen grauden Stern fannen Hiemel; doe brenne os oene Fackel un fell up den drüdden Doel fan den Flüssen un Bieken. Doe Stern hoede Warmoö. Doe drüdde Doel fan dem Wader weor Warmoö. Fiele Minsken stüörwen an dem Wader, sau bidder was dat weoren. Os doe foerde Engel doe Posaunen namm, weor doe drüdde Doel fanner Sunnen, fanner Mone un fan den Sternen slagen, dat oen Drüddel dofan duüster weor. Doe drüdde Doel fannen Dage hadde ninn Lecht, auk oen Drüddel fanner Nacht nich. Ik sog wir hen un haur oenen Engel, doe buawen hauge annen Hiemel flaug un met heller Stimme sia: Et goet ollen laige, laige, laige, doe upper Ern wuont, wenn doe annern droe Engel, doe no blosen süöt, doe Posaunen niemet.

9, 1-12
Os doe fiffte Engel doe Posaunen namm, sog ik oenen Stern, doe was fannen Hiemel uppe Ern falen; doe kraig den Slüödel teo dem Peole fan dem Afgrunne. Hoe make den Peol up; do kamm Rauk heriut os iut oenem grauden Uawen. Doe Sunne un doe Lucht woören duüster fan dem Kwalm iut dem Peole. Iut dem Kwalm kaimen Springsel uppe Ern. Doe kriegen Macht, justsau os doe Skorpieone upper Ern Macht häwwet. Den weor seggt: soe sollen dem Griase upper Ern ninnen Schaden deon, auk dem Groön un den Baimen nich, blaut den Minsken, doe Gott suin Siegel nich anner Stirn hedden. Soe dröffen soe nich dautmaken, soe sollen soe blaut fuif Monade puinigen; iar Buiden dai justsau woe, os wenn oen Skorpieon oenen Minsken stecket. In den Dagen weret doe Minsken den Daud soöken, owwer nich fuinen; soe weret teo stiarwen trachten, owwer doe Daud werd soe nich metniemen. Doe Springsel glieken Piaren, doe for den Kruig iutrüstet send; uppen Koppe hedden soe Kränße os fan Gold, iar Gesicht glaik oenem Minskengesichte; soe hedden Hore os Friusluüe un iare Tiane wören os Löwwentiane; soe hedden Panßer os fan Uisen; iare Flüögel briusen, os Kruigswagen riadert, wenn doe Piare domedde inne Slacht jaget. Sterde un Angeln hedden soe os Skorpieone. In den Sterden lagg iare Macht, den Minsken fuif Monade lang Schaden teo deon. Os Küönik hedden soe den Engel iut dem Afgrunne iawer sik; doe hoede hebräisk Abaddon un gruichisk Appolyon. Doe erste Ploge est foriawer, owwer suü, do kuomet no twoe achterhiar.

9, 13-21
Os doe sesste Engel doe Posaune namm, haur ik oene Stimme iut den foer Ecken fan dem Altor, doe for Gott stoet. Doe sia teo dem sessten Engel, doe in doe Posaune stodde: Lott doe foer Engel löss, doe bui dem Streome Euphrat anbiunen send. Doe foer Engel stönnen up doe Stunne, den Dagg, den Monat un dat Jor parot; soe woören lössbiunen, dat soe den drüdden Doel fan den Minsken ümmebringen sollen. Doe Riddertropp hadde twoehunnert Miljeonen; ik haur doe Tall. In dem Gesichte sog ik doe Piare un doe Ridder, doe doruppe saiden; soe hedden raue, bloe un giale Panßer; doe Piare hedden Koppe os Löwwen un iut iarem Miule kamm Fuür, Rauk un Swiawel. Duür düöse droe Plogen kamm doe drüdde Doel fan Minsken todaue, duür Fuür, Rauk un Swiawel iut iarem Miule. Doe Gewalt fan den Piaren satt in iarem Miule un in iarem Sterde. Doe Sterde glieken Slangen un hedden Köppe, wo soe den Schaden medde daien. Doe annern Luüe, doe bui düösen Plogen nich ümmekaimen, bekeren sik nich fan den Wiarken met iaren Hännen; soe bian doe baisen Goester un doe gollnen, sülwern, kuapern, stoenern un hölten Göttsen an, doe nich hairen, soen un gon küönt. Soe loeden nich fan iarem Morden, Bedroegen, Oebriaken un Stialen af.

10
Ik sog oenen annern starken Engel fannen Hiemel dalkuomen. Suin Klaid was oene Wolke; ümme den Kopp hadde hoe oenen Riangenbuagen; dat Gesicht strole os doe Sunne; doe Foöde glieken Fuürsiulen. Inner Hand hadde hoe oen uapen Beok; den rechten Feot sedde hoe uppe Soe un den linken upt Land. Hoe roep met heller Stimme, os wenn oen Löwwe brüllt. Os hoe roep, loeden doe siewen Donner iare Stimme hairen. Os doe siewen Stimmen spruaken hedden, woll ik dat upschruiwen. Do haur ik oene Stimme iut dem Hiemel soeggen: Haul dat gehoem! Schruif dat nich up, wat doe Donnerstimmen seggt häwwet. Doe Engel, den ik upper Soe un uppen Lanne ston sog, buüre suine Hand teom Hiemel up un swiare bui dem, doe in olle Oewigkoet liewet un doe olls maket hät, den Hiemel un wat dorin est, doe Ern un wat doruppe est, doe Soe un wat dorin est, dat et ninn Upschiuwen mer suin soll, dat in den Dagen, wenn doe siewede Engel doe Posaune naime, Gott suin Gehoemnis trechtesuin wöre, sau os hoe et suinen Knechten, den Prophoeden, os geoe Buaskop wieden loden hedde. Dann haur ik wir oene Stimme fannen Hiemel met mui kuüren, doe sia: Go hen un nimm dat Beok, dat uapen in der Hand fan dem Engel liggt, doe uppen Wader un uppen Lanne stoet. Ik geng no dem Engel un batt en: Giff mui dat lütke Beok. Doe antweorde mui: Nimm et un ett et! Et werd dui innen Magen woedeon, owwer innen Munne soöde os Hanig suin. Ik namm dem Engel dat Beok iut der Hand un att et. Innen Munne was et soöde os Hanig; os ik et owwer gieden hadde, dai et mui innen Magen woe. Dann weor mui seggt: Diu moss no oenmol iawer Fölker, Sproken un siewen Küönike wuissoeggen.

11, 1-14
Dann weor mui oen Roetstock giewen, änlik os oene Ialen, un oene Stimme sia: Sto up un mett Gott suinen Tempel iut, dat Altor un doe do biat! Den Forhoff fan dem Tempel lott iude, den mett nich! Doe est den Hoeden iawerloden; doe weret doe hoelige Statt 42 Monade met Foöden trian. Ik will dat muinen boeden Tuügen iawergiewen; soe süöt 1260 Dage in Säcken priegen. Dat send doe boeden Ialgebaime un doe boeden Lechter, doe for dem Heren fanner Ern stot. Doe den Unrecht deon well, doe kriggt Fuür iut iarem Munne, dat iare Fuinde fertiart; doe sall up düöse Wuise stiarwen. Düöse häwwet Macht, den Hiemel teoteosliuden, dat ninn Riangen fällt, sau lange os soe prieget; soe häwwet auk Macht, dat Wader in Bleot teo ferwanneln un doe Ern met ollerhand Plogen teo slon; sau faken os soe witt. Wenn soe met iarem Priegen teo Enne send, dann werd dat Tir iut dem Afgrunne upstuigen un Struit met ienen anfangen, soe unnerkruigen un ümmebringen. Soe weret up den Stroden in der grauden Statt unnergon un luiggen bluiwen, doe goestlik Sodom un Ägypten hett, wo auk iar Her kruüßiget est. Luüe iut ollerhand Fölkern, Stämmen un Sproken weret soe droe un oenen halwen Dagg luiggen soen un nich teoloden, dat soe begrawen weret. Doe upper Ern wuont, weret sik doriawer fröwwen, lustig liewen un oenanner Geschenke schicken, wuil düöse boeden Prophoeden soe kwialt hedden. No droe un oenemhalwen Dage kamm Gott suin Om in soe; soe stellen sik wir uppe Boene un olle, doe soe sögen, kriegen grauden Schrecken. Dann hairen soe oene helle Stimme fannen Hiemel, doe sia: Stuig herup! Soe stiegen for den Augen fan iaren Fuinden in oener Wolke in den Hiemel. In dersülwen Stunne biewe doe Ern sau stark, dat doe toeggede Doel fan der Statt infell un 7000 Minsken teo Daue kaimen; doe annern ferschrecken sik un gaiwen Gott innen Hiemel doe Ere. Doe twoede Ploge est forbui, doe drüdde kümmet rask.

11, 15-19
Os doe siewede Engel doe Posaune namm, loeden sik helle Stimmen innen Hiemel hairen, doe sian: Dat Regiment iawer doe Welt hairt niu Gott un suinem Christus; hoe werd Küönik in olle Oewigkoet suin. Do fellen doe 24 Ellsten, doe up iaren Stoölen for Gott saiden, upt Gesicht un bian Gott an un sian: Wui danket dui<,> dem allmächtigen Gott un Heren, doe do est un wiesen est. Diu häs doe graude Macht wir an dui nuamen un regoers niu os Küönik. Doe Fölker send in Wiut geron un duin Ferdroet est kuomen. Niu est doe Tuit do, dat diu doe Dauen richtes un duinen Knechten, den Prophoeden un den Hoeligen, den Laun iutdells un ollen, doe duinen Namen fürchtet, den Lütken un den Grauden, un dat diu iawer doe Ferdiarwen bringes, doe doe Welt ferduarwen häwwet. Do weor Gott suin Tempel innen Hiemel upmaket, dat doe Schroen fan suinem Bunne dorin teo soen was. Do kaimen Blitse, Donnersliage, Erbiewen un Hagelschiur.

12, 1-6
Dann was oen graut Toeken annen Hiemel teo soen. Dat was oene Fruwwen, doe hadde doe Sunnen os Klaid; doe Mone lagg iar teo Foöden un oene Kreone fan twialf Sternen hadde soe uppen Koppe. Soe geng met oenem Kuine un schraigge, os doe Woedage kaimen un soe Naut hadde. Dann was no oen Toeken annen Hiemel teo soen. Dat was oen grauden rauen Draken, doe hadde siewen Köppe un toeggen Hairn un up den Köppen siewen Kreonen. Suin Stert rait den drüdden Doel fan den Sternen fannen Hiemel weg un smait soe uppe Ern. Doe Drake stonn for der Fruwwen un liure up dat Kuind. Wenn dat gebuaren was, woll hoe dat sliuken. Soe brochte dat Kuind teor Welt; et was oen Jungen; doe soll olle Hoeden met oenem uisern Stocke hoön. Dat Kuind weor no Gott un suinem Steole brocht. Doe Fruwwe flüchte in doe Sandbiarge. Dor faun soe oene Stuie, doe hadde Gott iar inrichtet, dat soe do 1260 Dage fersuarget weren soll.

12, 7-12
Do gaff et Struit innen Hiemel. Michael un suine Engel strieden met dem Draken; doe Drake un suine Engel wuiren sik. Hoe weor owwer betwungen un hadde niu ninne Stuie mer innen Hiemel. Do weor doe graude Drake heriutsmieden, doe aule Slange, doe auk Duüwel hett, doe doe ganße Welt bedrüggt. Hoe weor uppe Ern smieden un suine Engel met em. Ik haur oene helle Stimme innen Hiemel, doe sia: Niu est dat Hoel, doe Macht un dat Ruik fan iusem Gott un doe Macht fan iusem Hoeland kuomen. Doe Sotan est heriutsmieden, doe iuse Broör Dagg un Nacht for Gott ferklaget hät. Soe häwwet en iawerwunnen duür dat Bleot fan dem Lamme un duür dat Tuügnis fan dem Weore un häwwet iar Liewen nich schaunt bet in den Daud. Dorümme fröwwet jiu, jui Hiemel, un doe dorin wuont! Laige goet et der Ern un der Soe; doe Sotan est met graudem Fernuin dalkuomen, un hoe woet, dat hoe män woenig Tuit mer hät.

12, 13-17
Os doe Drake sog, dat hoe uppe Ern smieden was, ferfolge hoe doe Fruwwen, doe dat Kuind gebuaren hadde. Der Fruwwen woören twoe Flüögel giewen, os dem grauden Adler, dat soe in doe Sandbiarge an doe Stuie flüchten konn, wo soe oene Tuit, twoe Tuien un oene halwe Tuit fersuarget weren soll un for der fernuinigen Slange sieker was. Doe Slange schaut Wader os oenen Streom iut iarem Munne achter der Fruwwen hiar, dat soe ferdrinken soll. Doe Ern kamm der Fruwwen teo Hülpe; soe make dat Miul up un slauk dat Wader, dat doe Drake iut suinem Miule iutspuigget hadde. Doe Drake kraig doe Wiut iawer doe Fruwwen; hoe geng weg un feng met iaren annern Kinnern Struit an, doe Gott suine Gebodde hault un Jesus suin Tuügnis getrüwwe bewart.

13, 1-10
Ik stonn up dem Sanne anner Soe un sog oen Tir iut der Soe stuigen, dat hadde toeggen Hairn un siewen Köppe; up den Hairn wören toeggen Kreonen un up den Köppen wören Namen schriewen, doe iawer Gott spodden. Dat Tir glaik oenem Panther; suine Foöde wören Foöde os fan oenem Bären; suin Miul was oen Miul os fan oenem Löwwen. Doe Drake gaff em suine Kräfte un suinen Steol un graude Macht. Doe oene fan suinen Köppen sog iut, os wenn dat Tir dautstiaken wöre, owwer doe Wunne hoele wir. Olle Luüe wunnern sik iawer dat Tir[.] un bian den Draken an, doe dem Tire doe Macht gaff, un bian auk dat Tir an un sian: Wer est dem Tire wuoßen un wer kann et twingen? Dat Tir kraig oen Miul un sia graude un spöttske Dinge; et hadde Macht, dat 42 Monade sau teo druiwen. Et make dat Miul up un ferspodde Gott; et spodde iawer suinen Namen un suine Wuonung un iawer olle, doe innen Hiemel wuont. Et kraig auk Macht, Struit met den Hoeligen anteofangen un soe teo twingen; et hadde Gewalt iawer olle Geslechter, Sproken un Fölker. Olle doe upper Ern wuont, bian et an, olle den iare Namen fan der Welt iarem Anfange an nich in dem Beoke fan dem Lamme stot, dat offert est. Doe Auren hät, doe haire teo: Doe annere int Gefängnis bringet, doe kümmet sümst int Gefängnis; doe annere met dem Swerte dautsloet, doe sall sümst met dem Swerte dautslagen weren. Huir müöt doe Hoeligen iare Iutdiur un iaren Glauwen bewuisen.

13, 11-18
Ik sog oen anner Tir iut der Ern upstuigen; dat hadde twoe Hairn os Hairn fan oenem Lamme; et kuüre owwer os oen Drake. Et hadde olle Gewalt os dat erste Tir un wuise soe for dem suinen Augen. Et brochte olle, doe upper Ern wuonen, doteo, dat erste Tir anteobian; dem suine Wunnen wören oll hoelt. Et dai graude Wunner; et loet for den Minsken iaren Augen Fuür fannen Hiemel uppe Ern falen. Duür doe Wunner, doe et for dem ersten Tire deon konn, ferforde et olle, doe upper Ern wuonen; et föddere soe olle up, soe sollen dem Tire, dat doe swore Wunne hadde un doch lebennig bliewen was, oen Denkmol uprichten. Et kraig auk Macht, Liewen in dat Denkmol teo bringen, dat et kuüren un drüwwen konn, soe mössen olle stiarwen, doe dat Beld fan dem Tire nich anbian wollen. Olle Luüe, lütke und graude, ruike un arme, fruigge un unfruigge brochte et doteo, dat soe up iare rechte Hand odder up iare Stirn sik oen Toeken maken, dat nich oene wat kaupen un ferkaupen droffe, os blaut doe, doe dat Toeken hedden, dem Tire suinen Namen odder doe Tall fan suinem Namen. Huir est Wuishoet naidig! Doe Insicht hät, doe beriake doe Tall fan dem Tire; et est doe Tall fan oenem Minsken, dem suine Tall 666 est.

14, 1-5
Ik sog dat Lamm up dem Biarge Zion ston un met em 144 diusend, doe hedden suinen Namen un den Namen fan suinem Fadder up iare Stirn schriewen. Ik haur oene Stimme fannen Hiemel, doe klang, os wenn Wader briuset un Donner rullt. Doe Stimme klang auk, os wenn wecke doe Harfen spielt. Soe süngen oen nuigge Loed for dem Steole, for den Gestalten un for den Ellsten. Nich oene konn dat Loed leren, os blaut doe 144 diusend, doe fanner Ern fruikofft send. Düöse häwwet sik nich met Friusluüen afgiewen; soe send roeggen os Jungfern. Soe folget dem Lamme, wo et hen goet; soe send iut den Minsken fruikofft os doe ersten for Gott un dem Lamme. In iarem Munne send ninne Lüögen fiunen weoren, soe send one Pläcken.

14, 6-12
Ik sog oenen annern Engel buawen annen Hiemel floegen. Doe hadde oene geoe Buaskop fan Oewigkoet hiar; doe woll hoe ollen Fölkern, Stämmen un Sproken upper Ern ferkünnigen. Hoe roep met heller Stimme: Fürchtet Gott un giewet em doe Ere! Doe Tuit fan suinem Gerichte est kuomen. Biat den an, doe den Hiemel, doe Ern, doe Soe un doe Waderwellen maket hät. Dann kamm oen anner Engel, doe sia: Babel, doe graude Statt est falen, jeo falen, doe met dem Wuine fan iarer Unducht olle Fölker börnt hät. No düösen folge doe drüdde Engel, doe roep met heller Stimme: Olle, doe dat Tir un suin Beld anbiat un sik dat Toeken for doe Stirn odder uppe Hand maket, doe süöt fan dem Wuine drinken, worin doe Ferdroet fan Gott briuset, doe in suinem Bieker stoet un nich ferdünnt est; doe süöt in Fuür un Swiawel for den hoeligen Engeln un for dem Lamme Puin luin. Doe Rauk fan iarer Puin stiggt up in Oewigkoet. Soe häwwet Dagg un Nacht ninne Riue, doe dat Tir un suin Beld anbiat, un dat Toeken fan suinem Namen annuamen häwwet. Huir est Iutdiur fan den Hoeligen naidig, dat soe Gott suine Gebodde hault un den Glauwen an Jesus bewart.

14, 13-20
Ik haur oene Stimme fannen Hiemel soeggen: Schruif! Sialig send fan niu an doe Dauen, doe in dem Heren stiarwet. Jeo, sau seggt doe Goest, soe süöt Riue fan iarer Arboet häwwen; iare Wiarke weret nen folgen. Ik sog oene widde Wolke; up der Wolke satt oene Gestalt, doe gluike oenem Minskensuonen; doe hadde oene gollne Kreone uppen Koppe un inner Hand oene scharpe Siekel. Do kamm oen anner Engel iut dem Tempel, doe roep met heller Stimme dem upper Wolke teo: Sedde duine Siekel an un fang an teo snuin! Doe Arntuit est kuomen; doe Arn upper Ern est ruip. Doe upper Wolke satt, loet suine Siekel iawer doe Ern swingen; do weor doe Ern afarnt. Do kamm no oen anner Engel iut dem Tempel innen Hiemel, doe hadde oen scharp Mest. No oen anner Engel kamm fan den Altor hiar; doe hadde Macht iawer dat Fuür un roep dem teo, doe dat Mest hadde: Nimm duin scharp Mest un snuit doe Wuin[t]<d>riuwen upper Ern af; doe Prülle send ruip. Doe Engel namm dat Mest un snait doe Prülle fan dem Wuinstocke af un smait soe in dat graude Fatt fan Gott suinem Ferdroet. Dat Fatt weor biuden for der Statt iutpresst. Dat Bleot kamm iut dem Fadde un staig den Piaren bet an doe Sielen un flaut an foerhunnert Muilen wuit.

15, 1-4
Ik sog oen anner graut un wunnerbor Toeken annen Hiemel. Siewen Engel, doe sollen doe lesten siewen Plogen bringen. Domedde was Gott suin Ferdroet teo Enne. Ik sog oen Flagg os oen gliasern Wader, met Fuür menget. An der gliasern Soe sog ik olle ston, doe in dem Struide met dem Tire den Sieg behaulen hedden; soe spielen for Gott up Harfen. Soe süngen Gott suinem Knechte Moses un dem Lamme suin Loed; dat hoede: Graut un wunnerbor send duine Wiarke, diu allmächtige Gott un Her; gerecht un wor send duine Wiage, diu Küönik iawer olle Fölker! Wer sall dui nich fürchten un duinem Namen nich Ere giewen? Diu allaine bis hoelig. Olle Fölker weret kuomen un for dui anbian. Duin gerecht Walten est bekannt.

15, 5-8
Dann sog ik, dat sik doe Tempel, dem Tuügnis suin Telt innen Hiemel, updai. Iut dem Tempel kaimen siewen Engel met den siewen Plogen. Soe hedden oen roeggen witt Linnenklaid anne un ümme doe Bost hedden soe oenen gollnen Güördel. Doe oene fan den foer Gestalten gaff den siewen Engeln gollne Schüödeln; doe wören full fan dem oewigen Gott suinem Ferdroet. Doe Tempel weor full fan Rauk; doe kamm fan Gott suiner Herlikkoet un Macht. Nich oene konn in den Tempel gon, bet dat doe siewen Plogen fan den siewen Engeln teo Enne wören.

16, 1-7
Ik haur oene graude Stimme iut dem Tempel, doe sia teo den siewen Engeln: Got hen un goedet doe siewen Schüödeln met Gott suinem Ferdroet uppe Ern iut. Doe erste geng hen un gaut suine Schüödel uppe Ern iut. Do kaimen laige un fernuinige Geswuüre an den Minsken, doe dem Tire suin Toeken droögen un suin Beld anbian. Doe twoede gaut suine Schüödel inne Soe iut. Doe weor dat Wader os Bleot fan den Dauen un olls starf, wat inner Soe liewe. Doe drüdde Engel gaut suine Schüödel in doe Flüsse un Waderwellen. Do woören doe teo Bleot. Ik haur dat doe Engel, doe iawer dat Wader sedd´t est, sia: Gerecht bis diu, doe do est un wiesen est; hoelig bis diu, dat diu sonn Gericht hölls. Wuil soe dat Bleot van den Hoeligen un Prophoeden ferguaden häwwet, häs diu soe auk Bleot drinken loden. Soe ferdoent et. Ik haur dat Altor soeggen: Jeo, Her! Diu bis doe allmächtige Gott, duine Urdoele send wor un gerecht.

16, 8-11
Do<e> foerde Engel gaut suine Schüödel in doe Sunnen iut. Do weor der doe Macht giewen, doe Minsken met Fuürgleot teo puinigen. Do kamm oene graude Hidde iawer doe Minsken; soe kuüren owwer spöttsk iawer Gott suinen Namen, doe doch doe Macht iawer doe Ploge hadde; soe bekeren sik nich un gaiwen em auk nich doe Ere. Doe fiffte Engel gaut suine Schüödel up den Steol fan dem Tire iut. Do weor suin Ruik duüster. Doe Minsken bieden sik for Naut uppe Tungen. Soe schüllen iawer Gott innen Hiemel, wuil soe Puine un Geswuüre hedden; soe bekeren sik owwer nich fan iaren Laighoeden.

16, 12-16
Doe sesste Engel gaut suine Schüödel up den grauden Fluss Euphrat iut. Do druüge suin Wader iut, dat doe Wegg for doe Küönike iut Sunnenupgang fruigg weren soll. Ik sog iut dem Miule fan dem Draken, fan dem Tire un dem Lüögenprophoeden droe unroeggen Goester kuomen, doe Powwen glieken. Dat send doe Goester fan den Duüweln, doe Wunner deot un no den Küöniken upper ganßen Ern got un soe for den Kruig tohaupehalt, den soe Gott, dem Allmächtigen, an suinem grauden Dage ansoeggen witt. Suü, ik kuome os oen Doef. Sialig est, doe waket un up suine Klair passt, dat hoe nich naket herümme goet un suine Schiamde wuiset. Doe unroeggen Goester loeden doe Küönike in oener Giegend tohaupekuomen, doe up Hebräisk Harmagedon hett.

16, 17-21
Doe siewede Engel gaut suine Schüödel inne Lucht iut. Do kamm oene helle Stimme iut dem Tempel fan dem Steole hiar, doe sia: Et est schoen. Niu folgen Lüchten un Donner un Erdbiewen. Dat Erdbiewen was sau stark, os nau nich oent wiesen est, suit Minsken upper Ern send, sau furchtbor un schrecklik. Doe graude Statt breok in droe Doele iutoenanner. Den Fölkern iare Stian fellen tohaupe. Gott dachte an dat graude Babel un gaff em den Bieker met dem Wuine fan suinem Unwillen. Olle Inseln sünken un doe Biarge wören nich mer teo soen. Graude Hagelstücke, sau swor os oen Sinner fellen fannen Hiemel up doe Minsken. Doe schüllen iawer Gott ümme den Hagel, wuil doe Ploge sau graut was.

17, 1-6
Do kamm doe oene fan den siewen Engeln, doe siewen Schüödeln hedden, doe kuüre met mui un sia: Kumm, ik will dui dat Urdoel iawer doe graude Heore wuisen, doe an dem grauden Wader wuont, met der doe Küönike upper Ern sik inloden häwwet un fan der iarem Wuine olle drunken häwwet, doe upper Ern send. Hoe brochte mui innen Goeste in doe Sandbiarge. Do sog ik oen Wuif up oenem rauen Tire sidden. Dat Tir was full fan Spottnamen un hadde siewen Köppe un toeggen Hairn. Dat Wuif was met Purpur un Scharlach klait un met Gold, Eddelstoenen un Perlen teodecket; inner Hand hadde et oenen gollnen Bieker, full fan Dreck un Unrot iut suiner Unducht. An suiner Stirn stonn oen Name, oen Gehoemnis: Dat graude Babel, doe Mudder fan der Unducht un fan ollem Unrot upper Ern. Ik sog, dat dat Wuif fan dem Bleoe fan den Hoeligen un fan Jesus suinen Tuügen bedrunken was. Ik staune, os ik dat sog.

17, 7-18
Doe Engel sia: Worümme wunners diu dui sau? Ik will dui dat Gehoemnis fan dem Wuiwe un fan dem Tire soeggen, dat dat Wuif dräggt un siewen Köppe un toeggen Hairn hät. Dat Tir, dat diu soen häs, est froöer wiesen un est niu nich mer; et werd owwer wir iut dem Afgrunne upstuigen un dann for ümmer int Ferdiarwen gon. Olle Luüe upper Ern, den iar Name nich fan Anfang fanner Welt hiar in dem Beoke stoet, weret staunen, wenn soe dat Tir soet, dat wiesen est, niu nich mer est un nich wuir suin werd. Huir est Insicht un Wuishoet naidig. Doe siewen Köppe send siewen Biarge, wo dat Wuif uppe sitt; soe send auk siewen Küönike, fuiwe send oll falen; doe oene est do no; doe annere est nau nich kuomen. Wenn hoe kümmet, sall hoe blaut korde Tuit bluiwen. Dat Tir, dat froöer wiesen est un niu nich mer est, est doe echte Küönik, et est owwer auk doe oene fan den siewen un goet int Ferdiarwen. Doe toeggen Hairn, doe diu soen häs, send auk toeggen Küönike. Soe häwwet nau ninne Macht; soe weret owwer os Küönike Macht kruigen, wenn auk blaut for oene korde Tuit met dem Tire tohaupe. Soe send oenig un weret iare Kraft un Macht dem Tire iawergiewen. Soe weret met dem Lamme Kruig foören; dat Lamm werd siggen; et est jo doe Her iawer olle Heren un doe Küönik iawer olle Küönike; doe met dem Lamme send, doe send bereopen un iutwält un getrüwwe. Doe Engel sia mui no: Dat Wader, wat diu soen häs, wo dat Wuif satt, dat send Fölker, Stämme un Sproken. Doe toeggen Hairn, doe diu soen häs, un dat Tir sümst, doe weret dat Wuif hassen, soe weret et ferstaiden un iutplünnern; soe weret suin Floesk fertiaren un et int Fuür smuiden. Gott hät nen dat int Hadde giewen, dat soe oene Moenung häwwet un no suinem Willen dem Tire iare Macht iawergiewet, bet Gott suin Weort wor maket est. Dat Wuif, dat diu soen häs, est doe graude Statt, doe Gewalt iawer doe Küönike upper Ern hät.

18, 1-3
Dann sog ik oenen annern Engel fannen Hiemel dalkuomen. Doe hadde graude Macht; upper Ern weor et lecht fan suiner Herlikkoet. Doe roep met gewaltiger Stimme: Soe est falen, jeo falen, doe graude Statt Babel; soe est oen Lock for doe Duüwel weoren, oen Lock for olle unroeggen Goester, oen Lock for olle unroeggen un schändliken Füögel. Olle Fölker häwwet fan dem Wuin fan iarer Unducht drunken; doe Küönike upper Ern häwwet sik met iar inloden; doe Kaupluüe upper Ern häwwet sik met iar inloden; doe Kaupluüe upper Ern send duür iare Wollust ruik weoren.

18, 4-8
Ik haur oene annere Stimme fannen Hiemel, doe sia: Got fan huir weg, muin Folk, dat jui jiu nich met iaren Sünnen ansticket un iare Plogen jiu nich auk driapet. Iare Sünnen got bet annen Hiemel un Gott denkt an iare Friawel. Deot iar dat an, wat soe jiu andon hät; giewet iar dat duwwelt wuir, wat soe ferdoent hät; goedet doe duwwelte Mode in den Bieker, den soe jiu drinken loden hät. Sau fiel os soe prunket un swelget hät, sau fiel kwialet un puiniget soe niu. Soe denkt in iarem Sinne: Ik sen huir os Küönikin un sen ninne Witwe; Treor were ik nich soen. Dorümme süöt iare Plogen up oenen Dagg kuomen; Daud, Laid un Hunger; met Fuür sall soe fernichtet weren. Gott doe Her est stark, doe soe richtet.

18, 9-20
Doe Küönike upper Ern, doe sik met iar afgiewen un met iar swelget häwwet, weret ümme soe treoren un klagen, wenn soe den Rauk fan iarem Branne soen weret. Soe weret for Schrecken iawer iare Kwol fan wuidem ston bluiwen un soeggen: Wo goet dui dat, wo goet dui dat, Babel, diu graude starke Statt! In oener Stunne est dat Gericht iawer dui kuomen. Doe Kaupluüe upper Ern weret ümme soe gruinen un treoren; ninn Minske köfft mer iare Waren; doe Waren fan Gold, Sülwer, Eddelstoen un Perlen, fan Linnen, Suide, Purpur un Scharlach, oll dat fuine Riukholt un dat Geschuir iut Elfenboen, Holt, Kuaper, Uisen un Miarmel, un Kanoel, Salwe, Raikerwiark, Wuin, Ialge, Mial, Kaurn, Foe, Schope, Piare, Wagen, Minsken met Luif un Soele; auk olle Früchte, doe duin Hadde ferlange, send dui wegnuamen un olls, wat blitse un blenke, est fergon; diu wers dofan niks mer fuinen. Doe met düösen Waren hanneln un an dui ruik weoren send, doe weret for Schrecken iawer duin Ellend fan wuidem teokuiken un gruinen un klagen un soeggen: Wo laige, wo laige est dat! Doe graude Statt, doe sik met Linnen, Gold un Purpur klaie un met Gold, Eddelstoen un Perlen smücke! In oener Stunne est doe graude Ruikdum togrunne gon! Olle Stuürluüe un Schepper un olle, doe upper Soe förden, stönnen fan wuidem un schroeggen, os soe den Rauk fan iarem Branne sogen un sian: Wo est süss woll sonne graude Statt os düöse? Soe stroöggen Aske up iare Köppe un schroeggen, grienen un klagen: Wo laige, wo laige! Düöse graude Statt fan der iaren Waren olle Schepper uppen Wader ruik weoren send; in oener Stunne est soe togrunne gon! Froöwwe dui doriawer, diu Hiemel, froöwwet jiu, jui Hoeligen, jui Apostel un Prophoeden! Gott hät Gericht iawer iar haulen un jiu Recht giewen.

18, 21-24
Dann namm oen starken Engel oenen Stoen up, sau graut os en Müölenstoen, un smait en inne Soe un sia: Sau sall doe graude Statt Babel met oenem Swunge wegsmieden weren un nich mer teo soen suin. Gesang, Harfen, Floöden un Trompoeden süöt nich mer in dui haurt weren; ninn Handwiark sall mer arboeden un ninne Müölen mer klappern. Ninn Lecht sall mer in dui schuinen un ninne Stimme fan Briut un Bruümen in dui haurt weren. Duine Kaupluüe liewen, os Fürsten upper Ern. Duür duin Gift un duinen Heksendrank send olle Fölker upper Ern ferfoört weoren. In duinen Muürn est dat Bleot fan Prophoeden un Hoeligen fiunen un fan olle doe upper Ern mordet send.

19, 1-5
Dann haur ik, dat fiele Stimmen innen Hiemel roepen: Gott sui Loff! dat Hoel, doe Herlikkoet un doe Macht hairt iusem Gott. Wor un gerecht est suin Gericht, dat hoe dat Wuif henrichtet hät, dat doe Ern met suiner Unducht ferduorwen hät, un dat hoe dat Bleot fan suinen Knechten föddert, doe et ümmebrocht hät. Dann sian soe wir: Gott sui Loff! Doe Rauk fan iarem Branne stiggt bet in Oewigkoet up. Doe 24 Ellsten un doe foer Gestalten fellen dal un bian Gott an, doe up dem Steole satt, un sian Amen. Gott sui Loff! Fan dem Steole kamm oene Stimme un sia: Danket iusem Gott, olle suine Knechte, jui olle, doe en fürchtet, doe grauden un doe lütken.

19, 6-10
Ik haur fiele helle Stimmen; dat liure os Briusen fan graudem Wader un Grummeln fan starkem Donner; doe sian: Gott, doe allmächtige, hät dat Ruik iawernuamen. Wui witt us fröwwen un dankbor suin un Gott doe Ere giewen! Dem Lamme suine Hochtuit est kuomen; suine Briut hät sik doteo rüstet. Soe draff sik klai<n> met roeggen witt Linnen. Dat Linnen est den Hoeligen iare Gerechtigkoet. Doe Engel sia mui: Schruif! Sialig send olle, doe teo der Hochtuit fan dem Lamme bereopen send. Dann sia hoe no: Düt send warhaftig Gott suine Woöre. Ik fell em teo Foöden un woll en anbian. Do sia hoe: Deo dat nich! Ik sen blaut oen Knecht os diu un duine Broör, doe Jesus suin Tuügnis häwwet. Bia Gott an! Jesus suin Tuügnis est doe Goest, doe iawer Jesus wuisseggt.

19. 11-16
Dann sog ik den Hiemel uapen. Do was oen witt Piard; doe doruppe satt, hoede Getrüwwe un Wor. Gerecht est suin Gericht un suin Struit innen Kruige. Suine Augen wören Fuürflammen; up suinem Koppe wören fiele Kreonen; suin Name was upschriewen, owwer do was nich oene, doe en kenne, os blaut hoe sümst. Suin Klaid was met Bleot besprenget un suin Name hoede Gott suin Weort. Em folgen innen Hiemel graude Tröppe Ridder in widden roeggen Linnen un up widden Piaren. Iut suinem Munne kamm oen scharp Swert; domedde soll hoe doe Fölker dalslon; hoe werd soe met oenem uisern Stocke regoeren; hoe trett dat Fatt, wo doe allmächtige Gott den Wuin fan suinem Ferdroet inne iutpressen lött. Up suinem Klaide un ümme suine Hüöpe stoet schriewen: Küönik iawer olle Küönike un Her iawer olle Heren.

19, 17-21
Ik sog oenen Engel inner Sunnen ston, doe roep met heller Stimme ollen Füögeln teo, doe unnern Hiemel floeget, un sia: Kuomet huirhen teo Gott suiner grauden Moltuit! Jui süöt Floesk häwwen fan Küöniken un Iawersten, fan starken Riddern un iaren Piaren, fan Fruien un Knechten, fan Lütken un Grauden. Ik sog dat Tir un doe Küönike upper Ern un iare Tröppe tohaupekuomen. Doe wollen Kruig met dem anfangen, doe up dem Piare satt, un met suinen Tröppen. Dat Tir weor griepen un auk doe Lüögen-Prophoet, doe met suinen Wunnertoeken doe ferfoört hadde, doe dem Tire suin Toeken annuamen un suin Beld anbiat hedden. Bui lebennigen Luiwe woören doe boeden in den Fuüruawen smieden, doe met Swiawel bott weor. Doe annern woören met dem suinem Swerte dalslagen, doe up dem Piare satt; dat Swert geng iut suinem Munne heriut. Doe Füögel woören satt fan oll dem Floeske.

20, 1-3
Ik sog oenen Engel fannen Hiemel kuomen, doe hadde den Slüödel teo dem Afgrunne un oene lange Kuin inner Hand. Hoe graip den Draken, doe aule Slange, den Duüwel, den Sotan un baun en diusend Jore faste. Hoe smait en in den Afgrund un slaut en dorin teo un sedde buawen no oen Siegel drup, dat hoe doe Fölker nich ferfoören soll, bet doe diusend Jore ümme send. Nohiar mott hoe wir oene kodde Tuit lössloden weren.

20, 4-6
Ik sog Stoöle, do sedden sik wecke up, den weor dat Gericht iawergiewen. Ik sog auk doe Soelen fan den, doe ümme dat Tuügnis fan Jesus un ümme Gott suin Weort henrichtet wören; doe dat Tir un suin Beld nich anbiat hedden un suin Toeken anner Stirn un upper Hand nich annuamen hedden. Doe liewen wir un regoeren diusend Jore os Küönike met Christus. Doe annern Dauen woören nich lebennig; erst müöt doe diusend Jore ümme suin. Düt est dat erste Upston. Sialig un hoelig est doe, den dat erste Upston wecket; iawer den hät doe twoede Daud ninne Macht; soe weret Gott un Christus suine Pruister suin un diusend Jore met em os Küönike regoeren.

20, 7-10
Wenn doe diusend Jore ümme send, dann werd doe Sotan iut suinem Gefängnisse wir lösskuomen. Dann werd hoe heriutkuomen un werd doe Fölker Gog un Mogog, doe an den foer Ennen fanner Ern wuont, ferfoören un soe teom Kruige sammeln, sau fiele os Sand anner Soe. Soe tüögen broet iawer doe Ern un slüöden dat Lager fan den Hoeligen un doe loewe Statt in. Do loet Gott Fuür fannen Hiemel falen un soe dofan fertiaren. Doe Duüwel, doe soe ferfoören woll, weor in den Fuür- un Swiawelpeol smieden, wo dat Tir un doe Lüögenprophoet wören; do süöt soe Dagg un Nacht bet in Oewigkoet puiniget weren.

20, 11-15
Ik sog oenen grauden widden Steol un den, doe doruppe satt; for dem suin Gesicht flüögen doe Ern un doe Hiemel weg; do was ninne Stuie mer for doe. Ik sog doe Dauen, doe Grauden un doe Lütken, for dem Steole ston; doe Boöker woören upslagen. No oen anner Beok weor upslagen, dat Beok iawer dat Liewen. Doe Dauen woören richtet no iaren Wiarken, sau os et in den Boökern schriewen stonn. Doe Soe gaff doe Dauen wir heriut, doe dorin wören, un olle woören soe no iaren Wiarken richtet. Dann woören doe Daud un doe Hölle in den Fuürpeol smieden. Düöse Fuürpeol est doe twoede Daud. Doe nich in dem Beoke iawer dat Liewen anschriewen stonn, doe weor in den Fuürpeol smieden.

21, 1-8
Ik sog oenen nuiggen Hiemel un oene nuigge Ern; doe erste Hiemel un doe erste Ern wören fergon; doe Soe was ferswiunen. Dann sog ik doe hoelige Statt, dat nuigge Jerusalem, iut dem Hiemel fan Gott dalkuomen, sau herlik os oene Briut, doe sik for iaren Mann smücket hät. Ik haur oene starke Stimme fan dem Steole hiar reopen: Gott suine Hüdden stoet niu bui den Minsken; hoe well niu bui den Minsken wuonen. Soe süöt suin Folk suin; hoe sümst well os iar Gott met den Minsken tohaupewuonen. Hoe werd olle Trainen fan iaren Augen afwisken. Doe Daud sall nich mer suin, ninne Treor, ninne Klage un ninne Naut sall mer suin; dat erste est fergon. Doe up dem Steole satt, sia: Ik make olls nuigg. Hoe sia teo mui: Schruif, dat düöse Woöre, wor un wisse send. Hoe sia auk: Et est schoen. Ik sen dat A un dat O, doe Anfang un dat Enne. Ik will den Döstigen ümmesüss iut den Wellen teo drinken giewen, doe dat lebennige Wader häwwet. Doe iawerwinnt, sall dat olls iarwen; ik will suin Gott suin un hoe sall muin Suone suin. Doe Swacken un Ungetrüwwen, doe Oebriaker un Dautsliager, doe Giftmisker un Afgöttsken un olle Lüögner, doe süöt in den Peol gon, wo Fuür un Swiawel inne brennt. Dat est doe twoede Daud.

21, 9-14
Doe oene fan den siewen Engeln, doe forhiar doe Schüödeln met den lesten siewen Plogen hedden, kamm no mui un sia: Kumm! Ik will dui doe Briut wuisen, doe dem Lamme suine Fruwwen est. Hoe brochte mui innen Goeste up oenen grauden haugen Biarg un wuise mui doe hoelige Statt Jerusalem, doe fan Gott iut dem Hiemel dalkamm. Doe hadde Gott suine Herlikkoet; iar Lecht strole os doe beste Eddelstoen, os doe helle Jaspis. Soe hadde graude hauge Muürn un twialf Porden. An den Porden stönnen twialf Engel un doe Namen fan Israel suinen twialf Geslechtern, fan Muargen, Middernacht, Middagg un Owend ümmer droe Porden. Doe Muürn fan der Statt hadde twialf Grundstoene; do stönnen doe twialf Namen fan dem Lamme suinen Aposteln uppe.

21, 15-27
Doe met mui kuüre, hadde oenen gollnen Stock, domedde woll hoe doe Statt, doe Porden un doe Muürn iutmiaden. Doe Statt hät foer Ecken; soe est sau lang os soe broet est. Hoe meot doe Statt met dem Roetstocke un faun droehunnert Muilen; doe Länge, doe Bredde un doe Haichte wören gluik. Dann meot hoe doe Muürn un faun hunnert foer un förtig Ialen, no Minskenmode, doe auk doe Engel hadde. Doe Muürn was iut Eddelstoen bowwet un doe Statt iut Gold, dat sau helle was os klor Glass. Doe Grundstoene fan der Stattmuürn wören met ollerhand Eddelstoenen smücket. Doe twialf Porden wören twialf Perlen; joede Porde was iut oener Perle maket. Doe Stroden inner Statt wören schuir Gold un sau helle os Glass. Ik sog ninnen Tempel in der Statt; Gott doe Her, doe allmächtige un dat Lamm est iar Tempel. Doe Statt hät ninne Sunnen un ninne Mone naidig, doe dorin schuint. Gott suine Herlikkoet strolt dorin un dat Lamm est dat Lecht dorin. Doe Fölker, doe sialig weret, wannelt in iarem Lechte un doe Küönike upper Ern weret iar Geschenke bringen. Iare Porden weret den ganßen Dagg nich teosluaden; Nacht werd dat do nich. Olle iare Herlikkoet un Pracht weret doe Fölker dohen bringen. Wat unroeggen est, kümmet nich herin; besonners nich, wat luiderlik est un lüggt, blaut süöke, doe in dem Lamme suinem Beoke upschriewen stot.

22. 1-5
Dann wuise mui doe Engel oenen Streom, doe hadde Wader for dat Liewen un was sau klor os Glass. Doe kamm fan Gott un dem Lamme suinem Steole. Midden up den Stroden un an boeden Suien fan dem Flusse stönnen Baime for dat Liewen; doe droögen twialfmol Früchte, joeden Monat annere; doe Bliar fan den Baimen maken doe Fölker gesund. Wat ferflocket est, werd nich mer in der Statt suin, Gott un dem Lamme suin Steol stoet dorin. Suine Knechte weret en anbian. Soe weret suin Gesicht ansoen un suinen Namen up iarer Stirn häwwen. [M]<N>acht werd do nich mer suin; soe briuket ninn Lampenlecht un ninnen Sunnenschuin. Gott doe Her werd do met suinem Lechte helle strolen; soe weret os Küönike in Oewigkoet regoeren.

22, 6-9
Dann sia doe Engel teo mui: Düöse Woöre send wisse un wor. Doe Her, doe Gott iawer doe Goester fan den Prophoeden est<,> hät suinen Engel schicket, dat hoe suinen Knechten wuisen sall, wat baule schoen mott. Suü<,> ik kuome baule. Sialig, doe doe Woöre fan dem bewart, wat in düösem Beoke wuisseggt est. Ik sen Johannes, doe dat soen un haurt hät. Os ik dat soen un haurt hadde, fell ik for dem Engel dal, doe mui dat wuiset hadde, un woll en anbian. Do sia hoe teo mui: Deo dat nich! Ik sen auk oen Knecht os diu, os duine Broör, doe Prophoeden un olle, doe doe Woöre in düösem Beoke bewart häwwet. Bia Gott an!

22, 10-16
Dann sia hoe mui: Sliut doe Woöre, doe in düösem Beoke wat wuissoegget, nich met Siegeln teo! Doe Tuit werd baule kuomen. Doe wat Laiges doöt, sall wuider wat Laiges deon un doe unroeggen liewet, sall wuider unroeggen liewen; doe gerecht est, sall wuider gerecht suin un doe hoelig est, sall wuider hoelig suin. Suü, ik kuome baule un bringe den Laun met; joeder sall no suinen Wiarken belaunt weren. Ik sen dat A un dat O, doe Anfang un dat Enne, doe Erste un doe Leste. Sialig send, doe suine Gebodde hault, doe süöt fan der Frucht fan dem Baume iaden un duür doe Porden in doe Statt gon. Doe Unroeggen, Luiderliken, Afgöttsken, Dautsliager, Giftmisker un Lüögner süöt biuden bluiwen. Ik sen Jesus; ik häwwe muinen Engel schicket; doe sall jiu dat for doe Gemoenen betuügen. Ik sen doe Woddelspruadel iut David suinem Geslechte, doe helle Muarnstern.

22, 17-21
Doe Goest un doe Briut soegget: Kumm! Doe et hairt, sall auk soeggen: Kumm! Doe Dost hät, doe sall kuomen; doe well, doe sall dat Wader for dat Liewen ümmesüss niemen. Joedem, doe doe Woöre hairt, doe in düösem Beoke wuisseggt send, betuüge ik düt: Doe düösem Woören wat teosedd´t, dem werd Gott doe Plogen schicken, doe in düösem Beoke beschriewen stot. Doe fan düösen Woören wat wegnimmet, dem werd Gott fan dem Baume for dat Liewen un fan der hoeligen Statt wat aftoen, doe boeden in düösem [Baume] <Beoke> beschriewen stot. Doe düt betuüget, seggt: Jeo, ik kuome baule. Amen. Kumm, Her Jesus! Iusem Heren Jesus suine Gnade sui met ollen Hoeligen!

 

Stand: 6. September 2015 Zurück

Creative Commons Lizenzvertrag
Das Neue Testament in die ostwestfälisch-niederdeutsche Mundart des Ravensberger Landes übersetzt von Heinrich Stolte
und herausgegeben
von Olaf Bordasch
ist lizenziert unter einer Creative Commons Namensnennung 4.0 International Lizenz.